„Marlowe – błędny rycerz z przeceny”.
Tym razem mój ulubiony bohater literacki podąża tropem skradzionej starej monety – Dublona Brashera. Wynajęła go pani Murdock – sędziwa matrona wylegująca się i sącząca porto przy układaniu pasjansa – właścicielka monety, twierdząc że złodziejką na pewno jest jej synowa. Oczywiście nic nie jest takie na jakie wygląda. Zaczyna się ciąg złożonych zdarzeń do tego stopnia, że w przeciągu dwóch dni śledztwa Marlowe natyka się na 3 trupy związane ze sprawą. A sprawa jest tak pogmatwana, że tylko jeden Marlowe mógł to sprowadzić do wspólnego mianownika i dowiedzieć się co i jak; „Dowiedziałem się. Trochę mi powiedziano, trochę sam odkryłem, trochę odgadłem”. Narracja jest prowadzona jednoosobowo, a Marlowe nie jest wylewny; woli sobie pomyśleć i dedukować w samotności i nie dzielić się myślami z czytelnikiem na temat śledztwa. Ale ja zawsze powtarzam: Chandler to nie tylko kryminał. Śledztwo, czasem prowadzone płynnie, a czasem zdrewniałe, jest tylko pretekstem do pokazania tamtych czasów, do pokazania miasta Los Angeles jako osobnego organizmu, na którym i w którym żyją ludzie, oraz do pokazania tych ludzi i szczególnie mrocznych relacji między nimi. I robi to tak jak nikt inny. Spotkanie doktora ze znerwicowaną dziewczyną; cytat:
„Doktor Carl Moss był wysokim krzepkim mężczyzną z wąsikiem a la Hitler, wyłupiastymi oczyma i spokojnym usposobieniem góry lodowej. Położył kapelusz i torbę lekarską na fotelu, podszedł i spojrzał nieprzeniknionym wzrokiem na dziewczynę na kanapie.
- Jestem doktor Moss – powiedział – Jak się pani ma?
- Nie jest pan z policji? – spytała.
Pochylił się, zbadał jej puls, a potem wyprostował się i patrzył, jak dziewczyna oddycha.
- Gdzie panią boli, panno…
- Davis – przedstawiłem ją. – Panna Merle Davis.
- Nic mnie nie boli – odparła, patrząc na niego. – ja… ja nawet nie wiem czemu tu leżę. Myślałam, że pan jest policjantem. Bo ja zabiłam człowieka.
- To normalny ludzki odruch – rzekł. – Ja zabiłem ich całe dziesiątki. – Nie uśmiechnął się.”

Marlowe ma swój kodeks postępowania. Jest na wskroś uczciwy w stosunku do swoich klientów, nigdy nie zdradza klienta, chyba że będzie on zamieszany w morderstwo. Często ma zatargi z policją, bo z racji swego zawodu współpracuje z nimi na tyle ile może. Opinia jednego z policjantów: Miły, uczciwy facet. Robi dobrą kawę, wstaje z łóżka dość późno, lubi być błyskotliwy w rozmowie i policja powinna wierzyć we wszystko, co mówi, ale pod warunkiem, że będzie to mogła sprawdzić u pięciu niezależnych świadków.

I jeszcze jest w tej książce mój ulubiony rozdział, w którym Marlowe odwiedził Klub Idle Valley, gdzie Chandler dal upust swojemu geniuszowi w całej okazałości. Oto fragment:
„Hall wyglądał jak dobrze dofinansowany music-hall. (…) W pięknym, łagodnym świetle ukrytych lamp ściany pięły się jakby w nieskończoność, ginąc wśród roju lubieżnych gwiazd, które naprawdę mrugały. Dywan był tak puszysty, że bez szczudeł trudno było po nim stąpać. (…) U wejścia do sali restauracyjnej stał krępy maitre d’hotel z satynowymi, prawie pięciocentymetrowymi lampasami na spodniach i plikiem złoconych menu pod pachą. Miał twarz, która bez poruszenia jednego mięśnia mogła zmienić się od uprzejmego uśmiechu do lodowatej furii. (…) Szatniarka w chińskiej piżamie koloru brzoskwiniowego podeszła, żeby wziąć ode mnie kapelusz, i spojrzała z dezaprobatą na moje ubranie. Po schodach zeszła dziewczyna sprzedająca papierosy. Miała we włosach kitkę z piór, a całe jej ubranie dałoby się schować pod wykałaczką. (…) Miała ów niewypowiedzianie wzgardliwy wyraz twarzy damy, która umawia się na randki tylko za pośrednictwem centrali międzymiastowej.”
A potem następuje dialog Philipa Marlowe z barmanem, po przeczytaniu którego spadłem z krzesła. To trzeba przeczytać. Jak by coś służę skanem. Proszę podawać maile. Tylko nie wszyscy na raz.

„Marlowe – błędny rycerz z przeceny”.
Tym razem mój ulubiony bohater literacki podąża tropem skradzionej starej monety – Dublona Brashera. Wynajęła go pani Murdock – sędziwa matrona wylegująca się i sącząca porto przy układaniu pasjansa – właścicielka monety, twierdząc że złodziejką na pewno jest jej synowa. Oczywiście nic nie jest takie na jakie wygląda. Zaczyna się ciąg...