Ciut gorsze niż poprzednie propozycje czołowego przedstawiciela noir, ale lubię.

Ciut gorsze niż poprzednie propozycje czołowego przedstawiciela noir, ale lubię.

Z biegiem lat klasyczne kryminały zaczynają mnie nużyć coraz bardziej, mimo sympatii jaką żywię do Christie i jej podobnych. Choć Chandlerowy noir to nieco inny gatunek, to jednak jest tą "klasyką kryminału". Tutaj mamy sokoła maltańskiego w postaci monety.

I - pomimo ogólnego wrażenia klimatu późnej, jesiennej pory, deszczu siąpiącego na kapelusz z rondem, skapującego zeń na zużyty prochowiec... znowu mi nie podeszło. Absurdalne zachowania, dialogi zupełnie z czapy, brak zagadki, ogólnie wiało nudą bardziej niż poprzednich części, a ich mankamenty tutaj są wyjątkowo uwypuklone.

To trzecie podejście do Marlowe'a - i raczej ostatnie, przynajmniej na dłuższy czas.

Z biegiem lat klasyczne kryminały zaczynają mnie nużyć coraz bardziej, mimo sympatii jaką żywię do Christie i jej podobnych. Choć Chandlerowy noir to nieco inny gatunek, to jednak jest tą "klasyką kryminału". Tutaj mamy sokoła maltańskiego w postaci monety.

I - pomimo ogólnego wrażenia klimatu późnej, jesiennej pory, deszczu siąpiącego na kapelusz z rondem, skapującego...

Trzecia część serii opowiadań, w której występuje niepowtarzalny prywatny detektyw, Philip Marlowe. Opowiada historie skradzionej, niespotykanej monety Dublonu Brashera. Philip Marlowe to postać nietuzinkowa, która nadaje książce niesamowitego kolorytu. Świetny kryminał na miarę mistrza, Raymonda Chandlera.

Trzecia część serii opowiadań, w której występuje niepowtarzalny prywatny detektyw, Philip Marlowe. Opowiada historie skradzionej, niespotykanej monety Dublonu Brashera. Philip Marlowe to postać nietuzinkowa, która nadaje książce niesamowitego kolorytu. Świetny kryminał na miarę mistrza, Raymonda Chandlera.

Kolejny całkiem niezły kryminał na spokojne wieczory.

Kolejny całkiem niezły kryminał na spokojne wieczory.

Mistrz kryminału "nuła" w najwyższej formie. Rozrywka w czystej postaci - ale jaki klimat!

Mistrz kryminału "nuła" w najwyższej formie. Rozrywka w czystej postaci - ale jaki klimat!

👍👍👍👍👍👍👍👍

👍👍👍👍👍👍👍👍

tu nie chodzi o to, że zagadka jest jakaś skomplikowana, nie chodzi o misterną intrygę itd. ale ten klimat tak wciąga, że nie da się oderwać.

tu nie chodzi o to, że zagadka jest jakaś skomplikowana, nie chodzi o misterną intrygę itd. ale ten klimat tak wciąga, że nie da się oderwać.

Chandler, nie wiem czy z rozmysłem, odebrał czytelnikowi możliwość oceny. Bo jak w każdym rodzaju literatury, czy sztuki ogólnie, odbiorców są tylko dwa rodzaje. Ten co kocha kryminał, kocha Chandlera, bo jest doskonały. Temu drugiemu będzie obojętny. I można rozpisywać się o fabule, ale od tego są recenzenci. Ja jedynie polecam uprzedzając jednocześnie: startując od Chandlera-Marlowa, później będzie trudniej się zachwycić innymi autorami.

Chandler, nie wiem czy z rozmysłem, odebrał czytelnikowi możliwość oceny. Bo jak w każdym rodzaju literatury, czy sztuki ogólnie, odbiorców są tylko dwa rodzaje. Ten co kocha kryminał, kocha Chandlera, bo jest doskonały. Temu drugiemu będzie obojętny. I można rozpisywać się o fabule, ale od tego są recenzenci. Ja jedynie polecam uprzedzając jednocześnie: startując od...

Fajnie się czytało, ale szybko zapomniało. Bywało lepiej, Ray.

Fajnie się czytało, ale szybko zapomniało. Bywało lepiej, Ray.

To klasyka gatunku, napisana w 1942 roku a prywatny detektyw Philip Marlowe to pierwowzór kolejnych niezliczonych Cormoranów Strike'ów, Eberhardów Mock, Chyłek i Harrych Hole. I czytając, dobrze jest pamiętać, jak nowatorska to była wówczas forma literacka.
Na plus bym zaliczyła znakomity styl pisania, interesujące metafory, które odróżniają literaturę od reportażu (np. "... w milczeniu, które dudniło jak tona węgla zjeżdżająca po żelaznym zsypie do piwnicy..." albo: "Z tych domów czynszowych wywodzą się kobiety, których twarze powinny tryskać młodością a przypominają zwietrzałe piwo..."),dobre, dowcipne dialogi oraz urok jak ze starych czarno-białych filmów, w których panowie nosili kapelusze a napiwek wynosił 10 centów.
Na minus: przeładowana intryga oraz zadziwiający dla mnie dobór tytułu książki, który wyjaśnia się pod koniec czytania.
Powieść nie zestarzała się jednak, wpisując doskonale pomiędzy inne klasyki, m.in. Agathy Christie czy A.Conan-Doyle'a.

To klasyka gatunku, napisana w 1942 roku a prywatny detektyw Philip Marlowe to pierwowzór kolejnych niezliczonych Cormoranów Strike'ów, Eberhardów Mock, Chyłek i Harrych Hole. I czytając, dobrze jest pamiętać, jak nowatorska to była wówczas forma literacka.
Na plus bym zaliczyła znakomity styl pisania, interesujące metafory, które odróżniają literaturę od reportażu (np....