Chyba nie specjalnie mi się podobało. Jakoś ta książka do mnie nie przemówiła. I nie ukrywam, że jestem tym zdziwiona, bo historia ma jakiś potencjał (co szczególnie widać na początku), a opisy miejsc są całkiem plastyczne. Po pierwszych 50 stronach oczekiwałam czegoś znacznie lepszego.
Może nie zabrzmi to do końca dobrze, ale w ogólnym rozrachunku chyba zostałam Primabaleriną znudzona. Z jednej strony wydaje się, że trochę w tej książce się dzieje, może nie są to jakieś niesamowite zwroty wydarzeń i zaskakująco szybka akcja, ale coś się tam jednak wydarza, (żeby nie powiedzieć, że pod koniec to wszystko w jednym momencie niemal), z drugiej sposób opowiedzenia całości jest na tyle wolny, niespieszny, spowolniony, że zdarzało mi się wyłączyć z czytanego tekstu.
Nie ukrywam, że postać Niny, jak dla mnie beż życia, energii i chęci do czegokolwiek, usypiała mnie. Niekiedy miałam wrażenie, że niezależnie od tego, co się będzie działo, to Nina i tak i tak pozostanie taka sama. Spadek? Dobrze. Mieszkanie u koleżanki? Dobrze. Kamienica? Dobrze. Wyjazd? Dobrze. Matka? Dobrze. Dzieci? Dobrze. Jakby wszystko robiła na jednym oddechu, z jednym poziomem zaangażowania emocjonalnego. Co ma być to będzie. Denerwowało mnie to, ale denerwuje mnie to też w życiu codziennym, więc widać taki mój urok.
Podobał mi się Lwów, kamienica, lekko historia baletnic, zawiści i złości. Ale kiedy pojawiło się uprowadzenie dziecka, odnajdujące się babcie, matki, figurki, przypadkowe znaleziska w galerii, ojciec/mąż/kochanek to uznałam, że autorka popuściła wodze fantazji czyniąc z historii prawdopodobnej, niewiarygodną co znacznie umniejszyło w moich oczach wartość tej książki.
Słodko było, czasami nawet do przesady, ale chyba wytłumaczyłam sobie, że nasze rodzime autorki tak mają (oczywiście poza kilkoma chlubnymi wyjątkami) i już nic tego nie zmieni. Szkoda, bo niekiedy wystarczyłoby zatrzymać się w półkroku niż uparcie przeć do przodu.
Podsumowując, muszę przyznać, że obawiałam się bardziej tej książki, niż rzeczywiście była taka potrzeba. Jak na moje oko dobrze zrobiłyby jej ostre nożyczki i odwaga wyrzucenia nadmiaru słodkości oraz niesamowitych zbiegów okoliczności. Ale to bajka Pani Gąsiorowskiej, więc jej prawo tworzenia magii.
Czy to się udało, każdy musi ocenić sam.

Chyba nie specjalnie mi się podobało. Jakoś ta książka do mnie nie przemówiła. I nie ukrywam, że jestem tym zdziwiona, bo historia ma jakiś potencjał (co szczególnie widać na początku), a opisy miejsc są całkiem plastyczne. Po pierwszych 50 stronach oczekiwałam czegoś znacznie lepszego.
Może nie zabrzmi to do końca dobrze, ale w ogólnym rozrachunku chyba zostałam...