Moja przygoda z Andrea Camilleri zaczęła się od zbioru opowiadań Śmierć na otwartym morzu. Jest to pierwsza książka jego autorstwa, którą przeczytałem. Byłem bardzo ciekawy, bo uwielbiam czytać kryminały jak nie znany mi autor takich powieści wypadnie. W zbiorze znajdziemy osiem opowiadań z różnymi poruszanymi tematami i zagadkami kryminalnymi.
Zabranie się za zbiór opowiadań lub książkę nieznanego mi autora przypomina zabawę w ruletkę. Można trafić w dziesiątkę i cieszyć się z świetnej przeczytanej powieści lub zawieść się na całej linii. Wszystko zależy częściowo od oczekiwań, ale też od samej historii. W ośmiu opowiadaniach zawartych w zbiorze Śmierć na otwartym morzu mamy całkiem pokaźny przekrój spraw kryminalnych i ciekawych bohaterów. Autor sięga nie tylko po klasyczne wątki dotyczące kradzieży albo morderstwa występujące w takich utworach, ale nie brakuje dobrze nakreślonego tła obyczajowego. Swoje historie osadził w nieistniejącym miasteczku przypominającym wiele innych podobnych. Dla mnie jest to zaletą. Druga sprawą jest kreacja sycylijskiego klimatu. W tym przypadku podczas czytania czuć właśnie taki fajny klimat i autor nie waha się wtrącić cokolwiek o mafii i ich przestępstwa. Nawet dość często taki temat sie pojawia. Dla mnie wzbogaca samą historie bez względnie i przyznaje bardzo mi się to podobało.
Wydawało się, że będziemy mieli do czynienia z klasycznymi kryminalnymi historiami. Po części takie dostajemy. Śledztwo prowadzone jest w taki sposób, że trudno zgadnąć sprawcę nawet pomijając długość opowiadań. Komisarz Montalbano szuka tropów, zbiera informacje i po poskładaniu zagadki w całość otrzymujemy odpowiedzi na zasadnicze pytania o motyw i sprawcę. Trudno w tym przypadku cokolwiek zgadnąć, bo elementy łamigłówki są dawkowane oszczędnie przez autora. Ciekawie wypadają finały opowiadań z wyjaśnieniami. Jednak w historiach nie tylko to znajdziemy, ale również nakreślone tło obyczajowe i relacje pomiędzy bohaterami. Zainteresowanie się Sycylią, Włochami i Europy w sensie toczących się tam wydarzeń. Wszystko składa się na prezentowane historie, które wymyślił autor.
Na kartach książki znajdziemy barwne postacie. Komisarz Montalbano zajmujący się różnymi sprawami. Zazwyczaj spokojny, podejrzliwy, znający się na swojej robocie, ale nieraz również wybuchowy jak coś go zdenerwuje. Zawsze stara się wyjaśnić sprawę i niejasne okoliczności. Często stosując nie do końca legalne środki. Mający za narzeczoną Livię, która znosi fochy komisarza. Kolejnymi postaciami są Fazio będący specjalistą do wyszukiwania informacji i komisarz Augello mający uwodzicielską naturę. Do grona można zaliczyć gapowatego i mówiącego od rzeczy jak się wydaje na początku Catarello i gosposie Adeline unikająca Livii. Postacie tutaj wykreowane na potrzeby książki są ciekawe i mają w sobie to coś, co sprawia, że przejść obok nich nie można obojętnie. Są sympatyczne, barwne i niektóre wprowadzają akcenty humorystyczne. Nawet czarne charaktery mają swoją osobowość, a szczególnie jeden przypadł mi do gustu, który obrabowywał innych nie tak do końca. Nie sposób było go nie polubić, chociaż sam idzie droga przestępstwa. Postacie mimo oszczędnego stylu pisania zostały nakreślone dobrze i nie irytowały mnie. Nawet zachowania w jakie ich autor wyposażył nie przeszkadzały. Nieraz prowadziły do zabawnych sytuacji. Relacje pomiędzy bohaterami napisane zostały oszczędnie, ale dobrze wypadają. Do dialogów też nie mogę się za bardzo przyczepić.
Książka, gdzie akcja w opowiadaniach została poprowadzona szybko, a wydarzenia toczą się błyskawicznie. Na pewno jest spowodowane krótkimi rozdziałami, napisanymi zwięźle, niekiedy prosto, bez zbędnych opisów i oszczędnie. Właśnie takim stylem pisze Andrea Camilleri, do którego trzeba się przyzwyczaić. Początkowo przyznaje mnie raził nieraz taki zwięzły, mówiąc szczerze bardzo oszczędny styl pisania, lecz czym dalej czytałem kolejne opowiadania coraz bardziej wciągałem się w historie i przestało mi to przeszkadzać. Nieraz chciałem, aby trochę bardziej były opowiadania rozbudowane niż dostałem. Pomimo tego nie mogę narzekać, bo autor prowadzi historie świetnie, zagadka jest ciekawa i potrafi zaintrygować. Książka nie jest duża i czyta się błyskawicznie. Jestem mile zaskoczony, bo jak pisałem nie każde spotkanie z nowym autorem kończy się tak dobrze i w przypadku Andrea Camilleri mogę stwierdzić, że cieszę się z sięgnięcia po zbiór Śmierć na otwartym morzu, która zapewniła mi sporo rozrywki i miłej lektury. Chwile spędzony z tą książką nie były stracone i nie żałuje w ogóle poświęconego na przeczytanie czasu. Na pewno sięgnę po inne zbiory opowiadań lub książki autora w niedługim czasie. Dostaje u mnie kredyt zaufania i mam nadzieje, że jednak się nie zawiodę.
Jestem bardzo zadowolony z przeczytania i sądzę, że każdy szukający dobrej książki powinien zapoznać się z tym zbiorem opowiadań.
Polecam.

Moja przygoda z Andrea Camilleri zaczęła się od zbioru opowiadań Śmierć na otwartym morzu. Jest to pierwsza książka jego autorstwa, którą przeczytałem. Byłem bardzo ciekawy, bo uwielbiam czytać kryminały jak nie znany mi autor takich powieści wypadnie. W zbiorze znajdziemy osiem opowiadań z różnymi poruszanymi tematami i zagadkami kryminalnymi.
Zabranie się za zbiór...