Dużo czytałam o filmie "Moje córki krowy", dlatego gdy zorganizowano projekcję w tyskim Centrum Kultury, pobiegłam go obejrzeć, no i mocno się rozczarowałam. Owszem, film dobry, ale po tych wszystkich wywiadach z twórcami myślałam, że będzie głębszy, jakiś bardziej trójwymiarowy jeśli chodzi o emocje.

Na szczęście na tym seansie była też znajoma, która czytała książkę pod tym samym tytułem i powiedziała mi, że ta publikacja jest dużo lepsza niż film. I faktycznie! Połknęłam ją szybko, ciesząc się, że przez zupełny przypadek trafiła mi się tak dobra lektura. Historia jest świetnie napisana, ale przede wszystkim zachwyca szczerością. Kinga Dębska pisze wprost nie tylko o polskiej służbie zdrowia, ale też o trudnych relacjach, umieraniu i ludzkiej fizjologii. Wszystko jest w tej książce prawdziwe i niezwykle przejmujące. Wyczuwa się, że autorce bliższa jest Marta, jedna z dwóch bohaterek, Kasia nie jest tak dopracowana, ale i tak całość jest bardzo wiarygodna.

Dębska obnaża ludzkie słabości i w żaden sposób ich nie tłumaczy. Tym samym mówi: "Spójrz, takie jest życie". Momentami więc człowiek się śmieje, a momentami płacze - ze wzruszenia, nad bohaterami i nad sobą.

"Moje córki krowy" to obowiązkowa lektura dla tych, którzy żegnają się ze swoimi rodzicami i towarzyszą im w odchodzeniu. Mocna książka, wyróżniająca się na tle polskiej współczesnej literatury.

Dużo czytałam o filmie "Moje córki krowy", dlatego gdy zorganizowano projekcję w tyskim Centrum Kultury, pobiegłam go obejrzeć, no i mocno się rozczarowałam. Owszem, film dobry, ale po tych wszystkich wywiadach z twórcami myślałam, że będzie głębszy, jakiś bardziej trójwymiarowy jeśli chodzi o emocje.

Na szczęście na tym seansie była też znajoma, która czytała książkę pod...