Przeczytałam opis, zobaczyłam wysokie oceny i nastawiłam się na coś tak wyjątkowego, a tymczasem... Zdecydowanie mocną stroną tej książki jest świetny dobór cytatów - wypowiedzi powstańców na różne tematy ukazują Powstanie Warszawskie ze strony, jakiej dotąd nie znałam. Ale czy naprawdę powinnam się zachwycać książką dlatego, że Cubała umiejętnie wkleiła cudze wypowiedzi? Bo jak przychodzi do jej autorskich fragmentów, to czyta się... jak jakąś uniwersytecką pracę historyczną - i to bardziej pracę licencjacką, a nie podręcznik akademicki. Jakby autorce zależało na tym, by nabić jak najwięcej słów - wymienianie na dwie-trzy strony nazwisk, podawanie dokładnych adresów wszystkich wspominanych miejsc, masa szczegółów bardzo utrudniających odbiór książki. Do tego niektóre rozdziały się zazębiają i Cubała, zamiast nawiązać do wspomnianego wcześniej tematu, po prostu się powtarza - czasem miałam wrażenie, że całe akapity są powtórzone niemal słowo w słowo. Zatem z jednej strony jest bardzo ciekawa tematyka, fajnie zorganizowane rozdziały, poruszone bardzo ważne kwestie, wypowiedzi powstańców, które czyta się nieraz z zapartym tchem... A z drugiej strony jest autorka i jej wypociny. Kontrast niesamowity. Plus jest taki, że cytaty stanowią z dobrą połowę książki, w niektórych rozdziałach nawet więcej, więc czasem się zapomina o autorskiej narracji ;).
Wciąż jednak myślę, że warto przeczytać "Sten pod pachą...", zaciskając zęby na dłuższych fragmentach pisanych przez autorkę. Zobaczymy, że Powstanie Warszawskie to nie był tylko bohaterski zryw i chęć walki do ostatniego, ale też muzyka i poezja, głód i brud, brak wiary w aliantów, brak zrozumienia ze strony cywilów (bo większość Warszawiaków nie walczyła w powstaniu - większość głodowała, traciła dorobek życia, patrzyła na śmierć bliskich i nie rozumiała, w imię czego to zniszczenie miasta...),alkohol i niechęć do walki, a nawet dezercje. To mnóstwo dobrych, jak i tragicznych momentów, wiara w wolną ojczyznę i brak chęci życia. Cubała pokazuje w swej książce bardzo ludzką twarz Powstania Warszawskiego i w czasach, gdy media gloryfikują je na potęgę, warto też spojrzeć na nie z tej innej strony :).

Przeczytałam opis, zobaczyłam wysokie oceny i nastawiłam się na coś tak wyjątkowego, a tymczasem... Zdecydowanie mocną stroną tej książki jest świetny dobór cytatów - wypowiedzi powstańców na różne tematy ukazują Powstanie Warszawskie ze strony, jakiej dotąd nie znałam. Ale czy naprawdę powinnam się zachwycać książką dlatego, że Cubała umiejętnie wkleiła cudze wypowiedzi?...

Fascynująca pozycja ukazująca życie codzienne powstańczej Warszawy. Książka przedstawia wiele spraw, m.in. miłość w postaniu, zasób broni, kuchnię. Co ważne, nie jest to naukowe opracowanie, który znużyłoby zwykłego czytelnika, który chciałby poznać losy powstańców. Książka Agnieszki Cubały to zbiór codziennych sytuacji z życia powstańców, zagłębiając się w tę lekturę jesteśmy wciągani w losy tych ludzi. Wielokrotnie informacje oraz fakty z ich życia przeplatane są wypowiedziami ludzi żyjących w czasie powstania w Warszawie. Dla mnie była to pozycja obowiązkowa, która daje mi możliwość zrozumienia w nikłym procencie tego świata, życia w tak trudnych powstańczych warunkach. Zawsze obdarzałam Powstańców ogromnym szacunkiem, czcią, lecz teraz, po tej lekturze, choć nigdy nie będę kimś, kto całkowicie rozumie ich ból, radość tamtych dni oraz traumy, to poznałam chociaż kilka historii na ich temat, mogłam przeczytać, jak wyglądało życie codzienne powstańczej Warszawy.

Fascynująca pozycja ukazująca życie codzienne powstańczej Warszawy. Książka przedstawia wiele spraw, m.in. miłość w postaniu, zasób broni, kuchnię. Co ważne, nie jest to naukowe opracowanie, który znużyłoby zwykłego czytelnika, który chciałby poznać losy powstańców. Książka Agnieszki Cubały to zbiór codziennych sytuacji z życia powstańców, zagłębiając się w tę lekturę...

Chciałbym powiedzieć, że napisanie o książce Agnieszki Cubała jest i będzie sprawą prostą. W sumie nic wielkiego, jak tylko złożyć w jedną, sensowną całość kilka, a może trochę więcej myśli i przelać je właśnie teraz na klawiaturę laptopa. Bo tak, jak papier wszystko przyjmie, tak wystarczy nacisnąć jeden klawisz, aby usunąć to, co niewygodne i zacząć pisać od nowa.

Mógłbym przejść nad nią do porządku dziennego, co nie byłoby dobre, ani słuszne, gdyż jakkolwiek jest z twórczą wizją osoby piszącej, tak bez dwóch zdań, Sten pod pachą, bimber w szklance, dziewczyna i… Warszawa zasługuje na najlepszą z możliwych recenzji. Stąd obawa, czy słowa, po które sięgnę będą tymi najlepszymi i czy uda mi się choć w mniejszym lub większym stopniu odnieść do tego, czym podzieliła się z czytelnikiem Autorka.

Jestem też zdania, że o Powstaniu Warszawskim warto i należy pisać, dzieląc się tym wszystkim, co popchnęło młodych ludzi przed laty do sięgnięcia po broń, aby choć przez chwilę poczuć się wolnym, radosnym, swobodnym w morzu terroru, który każdego dnia i każdej nocy ich otaczał. I choć to nie młodzi ludzie wydali rozkaz do walki, dla wielu pozbawiony sensu, to bez względu na okoliczności rozkaz ten był od dawien dawna oczekiwanym hasłem do zmierzenia się z okupantem w wysoko podniesiony czołem.

Literatura powstańcza w dużej mierze dotyka „pierwszego frontu” działań powstańczych, przynajmniej taka, z jaką do tej pory udało mi się zetknąć. Biorąc pod uwagę fakt, że czytam dużo i kontekst Powstania Warszawskiego jest mi bardzo bliski brakowało mi od dawna właśnie takiej publikacji. Takiej, która dotyka nie pierwszego, czy drugiego frontu, ale może nawet tego trzeciego, cywilnego, gdyż na powstańczej barykadzie kontekst powstania się nie kończył i rzecz jasna nie zaczynał. Walczyła cała Warszawa. (...)

Pełny tekst recenzji książki dostępny w poniższym linku:
https://internetowacela.blogspot.com/2019/02/agnieszka-cubaa-sten-pod-pacha-bimber-w.html

Chciałbym powiedzieć, że napisanie o książce Agnieszki Cubała jest i będzie sprawą prostą. W sumie nic wielkiego, jak tylko złożyć w jedną, sensowną całość kilka, a może trochę więcej myśli i przelać je właśnie teraz na klawiaturę laptopa. Bo tak, jak papier wszystko przyjmie, tak wystarczy nacisnąć jeden klawisz, aby usunąć to, co niewygodne i zacząć pisać od...

Wciągająca opowieść o specyfice życia w czasie Powstania Warszawskiego. Książka opowiada o codzienności powstańczego życia, o codziennych emocjach, o radościach, smutkach, niedostatkach, bolączkach, o postawach zwykłych ludzi, którzy pomimo wielu niedogodności nigdy nie zwątpili i nie mieli żadnych wątpliwości, czy walczyć.
Niepodważalnym atutem książki są liczne dokumenty źródłowe z jakich autorka korzystała pisząc książkę. Książka nie jest fikcją literacką. Jest ona wiarygodnym dokumentem. Polecana szczególnie młodemu pokoleniu i osobom, które o Powstaniu 1944 wiedzą niewiele lub wręcz nic, bo rozbudza ciekawość i zachęca do bardziej szczegółowego poznania tematu Powstania Warszawskiego.

Wciągająca opowieść o specyfice życia w czasie Powstania Warszawskiego. Książka opowiada o codzienności powstańczego życia, o codziennych emocjach, o radościach, smutkach, niedostatkach, bolączkach, o postawach zwykłych ludzi, którzy pomimo wielu niedogodności nigdy nie zwątpili i nie mieli żadnych wątpliwości, czy walczyć.
Niepodważalnym atutem książki są liczne dokumenty...

Świetna książka, ukazująca Powstanie Warszawskie nie z punktu prowadzonych walk, a często bardzo prostych spraw takich jak higiena, posiłki czy rozrywki.
W tej publikacji często poruszane są takie aspekty Powstania, o których się zapomina, jak choćby organizowanie czasu dzieciom, życie artystyczne Powstańczej Warszawy. Dużo miejsca poświęcono tu działalności szpitali i prasy powstańczej.
Wszystko to, przedstawione jest w bardzo interesujący i ciekawy sposób, okraszone powstańczym humorem i anegdotami. Bardzo cenne w tej pozycji jest to, że znajdujemy tu wiele relacji świadków jak i fragmentów z powstańczej prasy. Książka spodoba się wszystkim miłośnikiem tematu jak i tym którzy swoją przygodę z historią Powstania Warszawskiego dopiero zaczynają.

Świetna książka, ukazująca Powstanie Warszawskie nie z punktu prowadzonych walk, a często bardzo prostych spraw takich jak higiena, posiłki czy rozrywki.
W tej publikacji często poruszane są takie aspekty Powstania, o których się zapomina, jak choćby organizowanie czasu dzieciom, życie artystyczne Powstańczej Warszawy. Dużo miejsca poświęcono tu działalności szpitali i...

Wspaniała książka o Powstaniu. Co mi się najbardziej podoba w niej? To, że jest autentyczna! Nie ma w niej szalonej fikcji literackiej, tylko dotyka problemu z czasów okupowanej Warszawy. Fragmenty wspomnień, sposób w jaki została napisana książka sprawiała, że w niektórych momentach potoczyły się łzy po moich policzkach. Gratuluję autorce i szczerze...takie książki jak ta powinny być elementem dodatkowym na lekcjach historii w szkołach.

Wspaniała książka o Powstaniu. Co mi się najbardziej podoba w niej? To, że jest autentyczna! Nie ma w niej szalonej fikcji literackiej, tylko dotyka problemu z czasów okupowanej Warszawy. Fragmenty wspomnień, sposób w jaki została napisana książka sprawiała, że w niektórych momentach potoczyły się łzy po moich policzkach. Gratuluję autorce i szczerze...takie książki jak ta...

"To niezwykłe, jak bardzo samo piękno może być niezależne od tragizmu sytuacji i losu ludzkiego." Jan Ekier "Janosik"

Z zainteresowaniem sięgnęłam po książkę, tak jak się spodziewałam, było to niezwykle cenne i budzące silne emocje spotkanie. Rozdziały prowadziły ścieżkami wydawałoby się zwykłych, a jednak niezwykłych ludzi, których świat przez sześćdziesiąt trzy dni Powstania Warszawskiego nabierał specyficznych barw i odcieni. Agnieszka Cubała zdecydowała się przybliżyć sierpniowe i wrześniowe zmagania, sprzed siedemdziesięciu dwóch lat, z nieco innej perspektywy niż zazwyczaj mamy okazję na nie spojrzeć, poprzez różnorodne aspekty życia codziennego, to one właśnie odgrywają w publikacji wiodącą rolę. Autorka interesująco je opisała, wykazując się wrażliwością i zrozumieniem, starannością w zbieraniu i przedstawianiu materiałów oraz uwzględniając ich wymowę i wielowymiarowość. Z ciekawością i zadziwieniem odbieramy niezwykły obraz, kiedy najprostsze czynności stają się wielkim wyzwaniem, próbą charakteru, źródłem poczucia własnej wartości, odpowiedzialności, dojrzałości, a nawet dumy i nadziei. Wszystkie potrzeby i konieczności, zmartwienia i obawy, radości i smutki, które w bezpośrednim starciu z wrogiem schodzą na dalszy plan, a jednak gdzieś tam ukazują się, doskonale wpisują w powstańczą walkę, stanowiąc jej bazę, zaplecze, fundament lojalności, odwagi i determinacji, umożliwiając, nawet chwilowe, przyćmienie niepewności, bólu, strachu i wstydu.

W każdych warunkach człowiek dąży do stabilizacji, choćby jej substytutu, wbrew dramatycznym okolicznościom, przerażającego wyglądu ukochanej stolicy, przepełnionego zapachem śmierci miasta niepoddającego się wrogowi. Wszechobecny pył, kurz, dym, barykady, gruzy i mogiły, lecz przede wszystkim brak wody, żywności, lekarstw, bandaży, odzieży, środków podstawowej potrzeby. Nieustanne zmęczenie, ogromny niedostatek snu, skrajny głód, pragnienie, udręka i cierpienie. W tym wszystkim wyłania się nadrzędność głębokiego i silnego pragnienia wolności, patriotycznych myśli, szczytnych ideałów, poczucia jedności i braterstwa. Zapoznając się z licznie przytoczonymi wspomnieniami uczestników powstania, spoglądając na zdjęcia, uchwycone dramatyczne chwile, skupienie, wyczekiwanie, przeświadczenie, przekonanie, nieśmiały uśmiech, błysk nadziei, czytając tworzone wówczas hasła propagandowe ku pokrzepieniu serc, doskonale czujemy klimat i nastroje tamtych dni, chęć wzmożenia wytrwałości, odzyskania spokoju, oderwania się od ponurej rzeczywistości, w której tak trudno było się odnaleźć. Współpraca ludności cywilnej z powstańcami, pomoc mieszkaniowa, organizacja namiastek szpitali, punktów opatrunkowych, kuchni, pralni, szwalni, kąpielisk, ale także grzebanie zabitych, przebijanie przejść, produkcja granatów. Okazywane wsparcie duchowe, podziw, szacunek, przyjazne i budujące słowa, ale też nieuniknione z upływem dni niekiedy zmiany w nastrojach tych relacji.

Powstanie Warszawskie to także czerpanie jak największej radości z ulotnych i niepewnych chwil możliwej w tych warunkach normalności, przyjaźnie, miłości, pospieszne śluby, rozmowy o literaturze i poezji, czytanie gazetek, słuchanie radia i koncertów, oglądanie kronik, śpiewanie piosenek, pisanie listów, żartowanie, rysowanie karykatur, wspólne modlitwy, tworzenie amuletów, podporządkowywanie się zabobonom i przesądom. Wszystko to skłaniało do refleksji, przynosiło odprężenie, ukojenie, wyciszenie, możliwość odreagowania na stres i odnalezienia namiastki prozaiczności w ekstremalnych warunkach. Poczucie wspólności i zespolenia w celu ludzi o różnym pochodzeniu, wieku, przeszłości, wykształceniu, zawodach, przekonaniach politycznych. Mnóstwo rozterek, dylematów moralnych, trudnych wyborów, potwornych zdarzeń i wspomnień do natychmiastowego wymazania z pamięci, a których nieopuszczający człowieka obraz, często prowadził do gniewu, agresji, nadużyć, braku dyscypliny czy mało chwalebnych zachowań. Niezwykle interesująca lektura, warta zapoznania się z nią, zadumy nad losem w większości młodych powstańców, ich imponującej siły i determinacji, licznych obaw i lęków, towarzyszących walce nie tylko z bezpośrednim wrogiem, ale również z samym sobą.

bookendorfina.blogspot.com

"To niezwykłe, jak bardzo samo piękno może być niezależne od tragizmu sytuacji i losu ludzkiego." Jan Ekier "Janosik"

Z zainteresowaniem sięgnęłam po książkę, tak jak się spodziewałam, było to niezwykle cenne i budzące silne emocje spotkanie. Rozdziały prowadziły ścieżkami wydawałoby się zwykłych, a jednak niezwykłych ludzi, których świat przez sześćdziesiąt trzy dni...

Książka godna polecenia, choć czytając często miałem wrażenie, że czytam jakąś pracę dyplomową (kompilacja wielu wcześniejszych opracowań na temat Powstania + ankiety uczestników). Poza tym nie mogę powiedzieć ani czegoś bardzo dobrego, ani bardzo złego o tej pozycji. Jest ok.

Książka godna polecenia, choć czytając często miałem wrażenie, że czytam jakąś pracę dyplomową (kompilacja wielu wcześniejszych opracowań na temat Powstania + ankiety uczestników). Poza tym nie mogę powiedzieć ani czegoś bardzo dobrego, ani bardzo złego o tej pozycji. Jest ok.

Wspaniała książka o Powstaniu Warszawskim, z fragmentami wspomnień, bardzo dużą ilością fotografii. Autorka w każdym z rozdziałów starała się przedstawić jeden z aspektów życia w Warszawie 1944 roku, od oczywiście uzbrojenia, poprzez kuchnię, organizację służby medyczne, śluby, sanitariaty, łączność, ubiór, alkohol, humor powstańczy, media, kwatery, życie w schronach.
Prócz oparcia się na oczywistych i powszechnie znanych źródłach, Autorka przeprowadziła w latach 2007-2013 ankietę wśród uczestników walk, której wyniki i treść odpowiedzi obszernie cytuje.

Bardzo gorąco polecam.

Wspaniała książka o Powstaniu Warszawskim, z fragmentami wspomnień, bardzo dużą ilością fotografii. Autorka w każdym z rozdziałów starała się przedstawić jeden z aspektów życia w Warszawie 1944 roku, od oczywiście uzbrojenia, poprzez kuchnię, organizację służby medyczne, śluby, sanitariaty, łączność, ubiór, alkohol, humor powstańczy, media, kwatery, życie w schronach....