"(...)- Przypuszczam, że zauważyłeś moje ślady?
- Nie Watsonie. Obawiam się, że wśród wszystkich śladów na świecie nie byłbym w stanie rozpoznać akurat twoich."(...)

Bardzo lubię ten kryminał - jak zresztą, wszystkie opowiadania i powieści o Sherlocku Holmesie:). Jednak "Pies Baskerville'ów" zasługuje na szczególną uwagę, ze względu na niesamowity klimat. Przez całą powieść ma się wrażenie, że klimat gęstnieje - tak jakby człowiek nagle znalazł się w nocy na angielskich wrzosowiskach, okrytych mgłą. I przysięgam, że niemal słyszałam wycie psa:)

Holmes i Watson byli bezbłędni, wszystkie ich rozmowy to perełki. Uśmiecham się zawsze, kiedy czytam ich dialogi - bo nie znam w literaturze piękniejszej przyjaźni:). To ciekawe, że najlepsze przyjaźnie, zwykle, opierają się na wspólnych pasjach.

Muszę także napisać, że w powieści tej, uderzyła mnie mała niekonsekwencja w charakterze Watsona:). Obraził się na Sherlocka, po tym, kiedy znalazł go w jaskini, choć podstęp Sherlocka i jego nieobecność trwała tylko kilka dni! Jak to się ma do TRZECH LAT przekonania o śmierci najlepszego przyjaciela???!!! Zawsze będę uważała, że w "Powrocie Sherlocka Holmesa" i opowiadaniu "Pusty dom" - autor powinien "zaserwować" przynajmniej porządną kłótnię:) Watson zawsze był czupurny - inaczej Holmes tak by go nie lubił:)!

"Pies Baskerville'ów" to klasyka. Nie trzeba znać innych opowiadań, aby po przeczytaniu tej powieści, od razu polubić Watsona i Sherlocka.

"(...)- Przypuszczam, że zauważyłeś moje ślady?
- Nie Watsonie. Obawiam się, że wśród wszystkich śladów na świecie nie byłbym w stanie rozpoznać akurat twoich."(...)

Bardzo lubię ten kryminał - jak zresztą, wszystkie opowiadania i powieści o Sherlocku Holmesie:). Jednak "Pies Baskerville'ów" zasługuje na szczególną uwagę, ze względu na niesamowity klimat. Przez całą...