Pisarz spędził w Stambule dzieciństwo oraz sporą część dorosłego życia. Powieść stanowi niezwykły i fascynujący portret miasta nierozerwalnie związany z życiem i historią rodziny pisarza. Wspomnienia udokumentowane są nostalgicznymi zdjęciami z albumu rodzinnego pisarza oraz fotografiami historycznymi stambulskich widoków i codziennego życia miasta lat pięćdziesiątych i późniejszych. Na szczególną wyjątkowość zasługują ryciny Mellinga ukazujące wyobrażenia złotego wieku miasta wiernie odtwarzające detale architektoniczne miasta oraz codzienne życie jego mieszkańców.
Historyczne budowle w Stambule nie są obiektami muzealnymi. Dla mieszkańców miasta są świadkami minionej przeszłości, smutnym wspomnieniem siły i bogactwa, które odeszły wraz z minioną cywilizacją . Zabytki przypominają ludziom o biedzie i zagubieniu, wprowadzają w stan przygnębienia, żalu za tym co utracono, melancholię , typowe tureckie uczucie – huzun – życie postrzegane przez mgłę.
„ Piękny Stambuł to opowieść o upadku rodziny przypominająca historię Buddenbrooków Tomasza Manna. To jednocześnie portret melancholijnego miasta, którego istotą jest rozpad: ruiny upadłej cywilizacji, ślady bizantyjskiej, potem otomańskiej świetności, przy czym jego opis jest pełen miłości. I tak sugestywny, że potrafi doszczętnie zawładnąć czytelnikiem, który tak jak ja – będzie odtąd marzył po nocach o włóczęgach po tym mieście, gdzie przenikają się Wschód i Zachód, Europa i Azja.” … cyt. z okładki książki.

Pisarz spędził w Stambule dzieciństwo oraz sporą część dorosłego życia. Powieść stanowi niezwykły i fascynujący portret miasta nierozerwalnie związany z życiem i historią rodziny pisarza. Wspomnienia udokumentowane są nostalgicznymi zdjęciami z albumu rodzinnego pisarza oraz fotografiami historycznymi stambulskich widoków i codziennego życia miasta lat pięćdziesiątych i...