Dzieciństwo kojarzyć się zwykło z okresem szczęścia i beztroski, z czasem sielankowego biegania po łące, niewinnego zachwytu pięknem przyrody oraz bezwarunkowej miłości rodziców. Wielu ludzi ma takie doświadczenia… głównie natury czytelniczej. Niestety spory procent ludzkości częściej mógł o takim dzieciństwie czytać niż go doświadczać. Można za to winić różne czynniki zewnętrzne, natury społeczno-ekonomicznej (bieda, ustrój polityczny, miejsce zamieszkanie itd.), ale często takie a nie inne dzieciństwo zawdzięcza się własnej rodzinie.

Agatha Christie przyzwyczaiła czytelników do świetnego tła obyczajowego w swoich doskonałych kryminałach. Teraz, dzięki wznowieniom jej powieści obyczajowych opublikowanych pod pseudonimem Mary Westmacott, można odkryć w jej twórczości odważnie opisane problemy natury ludzkiej, uważane za tematy tabu. Autorka nie stroni w swych dziełach od opisywania dramatycznych, a niekiedy nawet tragicznych wydarzeń. W „Brzemieniu” nie waha się zrujnować pozytywnych skojarzeń osoby czytającej, podejmując trudny i kontrowersyjny temat niejednakowej miłości rodziców do każdego z dzieci i faworyzowania jednego z nich. Oprócz tego pojawiają się inne, równie niełatwe kwestie, jak zazdrość o rodzeństwo, zawiedzione nadzieje wobec rodziny, odpowiedzialność czy wreszcie choroba i śmierć.

Życie głównej bohaterki powieści Laury Franklin raz za razem okazuje się być dalekie od tego, czego można się spodziewać: zachowanie rodziców wobec dziewczynki nie zyskałoby aprobaty specjalistów od wychowania, kontakt z rodzeństwem jest – delikatnie mówiąc – dziwny, a wydarzające się w życiu rodziny tragedie skutkują nieoczekiwanymi decyzjami dorosłych. Wszystko to sprawia, że dziecko żyje w stanie niepewności i braku poczucia bezpieczeństwa, z czym radzi sobie tak, jak umie czyli przez niestandardowe zachowania i szukanie wsparcia u osób zupełnie, wydawałoby się, nieodpowiednich. Pewnej nocy, w dramatycznych okolicznościach, wszystko się nagle zmienia – Laura podejmuje decyzję brzemienną w skutki, która na zawsze zmieni układ sił w rodzinie i odciśnie piętno na życiu kilku osób, a także jej własnym.

Autorka, opisując różne meandry życia rodzinnego, nie mami czytelnika słodkimi obrazkami rodem z komedii romantycznych, ale przedstawia całą paletę emocjonalnych odcieni rodzinnej historii. Nie znajdzie się tu ani łatwego pocieszenia, ani klasycznego happy endu. Ze zdumieniem za to odkryć można w książce wątki mistyczne i religijne czy tematykę poświęcenia i społecznego zaangażowania, czyli kwestie będące wciąż na czasie. Na tle zalewających wciąż rynek książki produktów obyczajowych powieść Westmacott (Christie) okazuje się przyciągać świeżością spojrzenia na trudne kwestie, wnikliwością obserwacji oraz głębią opisu ludzkiej psychiki. Ostatnie zdanie dzieła nie pozwoli zamknąć książki z zadowoleniem z zakończenia miłej lektury, lecz zostawi nas z uczuciem lekkiego dyskomfortu albo przynajmniej z potrzebą przemyślenia tego, co przeczytaliśmy. Choć bowiem życie rzadko przypomina powieść, to dobra powieść powinna przypominać życie w jego aspekcie zaskakiwania i nieoczywistości, a co najważniejsze – inspirowania do refleksji.

Jowita Marzec