Piękna sprawa z tym C&T, tyle radości w mój szary żywot wnosi. Fajnie, że jest choć jeden wydawca na polskim rynku, który w kwestii powieści grozy potrafi sięgnąć poza Kinga, Koontza i Mastertona (no i Lovecrafta ale akurat regularne molestowanie Lovecrafta przez wydawców popieram i popierać będę zawsze bo „Miszcza” nigdy za wiele). Wziąłem już kilka nazwisk sygnowanych logiem C&T na warsztat i muszę przyznać, że nawet jeśli nie wszystko ze stajni Pawła Marszałka jest godne miana arcydzieła, to w najgorszym przypadku możemy mówić o naprawdę solidnej literaturze.
Tym razem wziąłem się za bary z Panem Bradburym i jego „Październikową krainą” i muszę przyznać, że to całkiem imponujący zbiorek, który odrobinę odstaje stylistycznie od tradycyjnych ghost stories spod bandery C&T. Bradbury ma naprawdę spory rozrzut jeśli chodzi o tematykę swoich opowiadań a i wyobraźni można mu pozazdrościć. Mamy tutaj istoty nadprzyrodzone („Wuj Einar”, „Rodzinny zjazd”, „Lokator z piętra”), niszczycielskie żywioły („Wiatr”), magiczne artefakty („Kosa”), powroty nieumarłych („Emisariusz”, „Jezioro”, „Była sobie starsza pani”), morderczego niemowlaka („Mały skrytobójca”) i wewnętrzny death match pomiędzy pewnym jegomościem i jego własnym układem kostnym („Szkielet”). Mamy też miłośników wypadków samochodowych („Zbiegowisko”), smutnego karła, który karłem chciałby nie być („Karzeł”) i pisarza, który nie lubi lepszych od siebie („Niesłychana śmierć Dudleya Stone'a”).
Co tu dużo gadać, bardzo mi tym zbiorkiem Bradbury zaimponował. Większość z zawartych tu opowiadań to prawdziwe perełki, które pokazują jak imponującą wyobraźnią dysponuje autor. Od strony technicznej też ciężko mu cokolwiek zarzucić, choć czasami styl pisania potrafi być dość specyficzny – w sumie sam nie wiem czemu ale takiego M. R. James'a czyta mi się o wiele lżej niż autora „Październikowej krainy” a jednak jak ten pierwszy już kończył powoli żywot na ziemi, ten drugi miał jeszcze mleko pod nosem. Nie żeby Bradbury pisał w jakimś ciężkostrawnym stylu ale momentami jego pisanina robi się dość specyficzna i zdarzało mi się czasami wracać do poprzedniego zdania, żeby upewnić się, że przekaz do mnie w pełni dotarł (choć jak się czyta w gwarnym pubie przy kuflu piwa, to i nie dziwota, że i czasami przekaz umknie).
Żeby nie było za kolorowo, trzy opowiadania nie podeszły mi zupełnie: „Czujny żeton pokerowy H. Matisse'a”, „Naznaczona ogniem” i „Burzowiec”. Jakieś takie mi się wydały za awangardowe i z masą pitolenia o niczym. Mieszane uczucia mam też wobec opowiadania „Następna” bo nie mam w sumie pojęcia, co tak naprawdę się z tą kobitą stało. No ale cała reszta to prawdziwe klejnoty, w których grozę naprawdę da się odczuć i dlatego też dałem gwiazdkę więcej, niż z reguły daję innym zbiorom opowiadań C&T. Bardzo, bardzo polecam, kupujcie i czytajcie z tego wszyscy bo naprawdę warto!

Piękna sprawa z tym C&T, tyle radości w mój szary żywot wnosi. Fajnie, że jest choć jeden wydawca na polskim rynku, który w kwestii powieści grozy potrafi sięgnąć poza Kinga, Koontza i Mastertona (no i Lovecrafta ale akurat regularne molestowanie Lovecrafta przez wydawców popieram i popierać będę zawsze bo „Miszcza” nigdy za wiele). Wziąłem już kilka nazwisk sygnowanych...