Poza ostatnim opowiadaniem, Orbitowskiego, które jest autentycznie poruszające, broniłoby się wszędzie i "robi coś" z językiem - coś bardzo ciekawego - pracuje jakoś nad nim, to cóż: to przeciętnie.

Mamy tutaj właściwie mniej bądź bardziej zgrane wprawki literackie, ćwiczenia stylistyczne, które coś tam z legendami robią, niektóre więcej (Cherezińska - bardzo ciekawy world-building, szkoda, że fabuła się zagubiła, szkoda, że niektóre wątki całkowicie niepotrzebne), niektóre mniej, niektóre wręcz ten swój retelling przeprowadzają tak schematycznie, po linii oporu tak małego, że aż boli (Śnięci Rycerze, na przykład - chociaż tutaj trzeba pochwalić próbę zrobienia czegoś z językiem - czy pierwsze opowiadanie, o Panu Twardowskim, które wali odbiorcę kliszami tak niskimi, bohaterami tak płaskimi, stylem tak bezbarwnem, że chce się wyć... pozostałe opowiadania nie są tak złe, na szczęście).

Retelling sam w sobie nie jest sztuką znów wybitnie trudną - ma się już linię fabularną. Ale jak to z prostymi rzeczami bywa, zrobić go naprawdę dobrze jest już trudno.

Za to ujawniony już film - Smok - naprawdę się mi podoba. Fajnie odchodzi od opowiadania, które ekranizuje. Odchodzi z sensem, bo usuwa to, czego w takiej krótkiej formie wizualnej nie dało się po prostu ciekawie opowiedzieć. Wrzuca za to celną krytykę/ironię na media społecznościowe, której w oryginale nie ma - i ogólnie zdecydowanie z większym biglem ta narracja w filmie leci, fabułą jest wyraźniejsza, zdecydowanie pomogło też zrezygnowanie z ramy powieści w postaci opowieści przedszkolanki (która to rama jest w samym opowiadaniu po prostu fatalna; zabija napięcie, rozbija tekst, zabiera znaki, które można było wrzucić na jaśniejsze nakreślenie bohaterów, a poza tym wali nas tym Wawelskim po głowie, jakby autor sądził, że czytelnicy to durnie). Ma trochę problemów z językiem (jak i oryginalne opowiadanie zresztą), styl gdzieniegdzie kuleje, ale to bardzo porządny kawałek lekkiej rozrywki. Technicznie sprawny.

Jak z drugim filmem będzie - się przekonamy.

EDIT: z drugim filmem jest tak, że znowu interpretuje najpierw legendę, a potem to nowe opowiadanie ZNACZNIE lepiej niż samo opowiadanie. Efekty ładne, przeniesienie akcji już po dobrze "skraca" fabułę, od razu nas wrzuca w środek wydarzeń, a te wszystkie typowo polskie akcenty na Księżycu - herbata w kubeczkach z koszyczkiem! dywan! - plus ścieżka dźwiękowa (w pierwszym filmie też bardzo dobra) - fantastyczne.

Gdyby miało angielskie podpisy, to bym próbowała wokół tego rozkręcić jakiś mały, okołoyuletidowy fandom w przyszłym roku. ;)

Poza ostatnim opowiadaniem, Orbitowskiego, które jest autentycznie poruszające, broniłoby się wszędzie i "robi coś" z językiem - coś bardzo ciekawego - pracuje jakoś nad nim, to cóż: to przeciętnie.

Mamy tutaj właściwie mniej bądź bardziej zgrane wprawki literackie, ćwiczenia stylistyczne, które coś tam z legendami robią, niektóre więcej (Cherezińska - bardzo ciekawy...