Pięć minut temu skończyłam czytać i właściwie nie wiem jak podsumować tę książkę. Refleksja nasuwająca mi się w pierwszej kolejności brzmi tak: Wszystko jest płytkie i beznadziejne. Relacje między bohaterami praktycznie nie istnieją, ich portrety psychologiczne są więcej niż marne, a styl prosty i banalny. Zaraz potem przychodzi kontrargumentacja - może właśnie o to chodziło? Może autor chciał pokazać jak płytkie i liche potrafi być ludzkie życie i jak wiele można w nim zmienić?

Wierzę, że tak właśnie jest i taki był zamysł pana Zusaka, a jednak jakoś nie potrafiłam czerpać radości z tej książki. Myślałam, że będzie lepsza. Fabuła miała potencjał, została nawet całkiem ciekawie zrealizowana, lecz sposób opisu pozostawia wiele do życzenia. Myśli i emocje Eda są tak nudne, że aż kusi człowieka przewrócić kilka kartek, żeby zobaczyć jak genialnie poradzi sobie z kolejnym asem. Bo przecież musi dać radę. Jest tak beznadziejny, że grzechem by było, gdyby mu się nie udało (przynajmniej tak myślałam czytając Posłańca).

Osoby, które Ed spotykał na swojej drodze były ciekawsze niż on sam (chociażby ksiądz), a mimo to ich byt w historii niejednokrotnie wydawał się absurdalny i zupełnie nielogiczny.

Nielogiczne wydawało się również to, w jaki sposób dochodzi do rozwiązania niektórych tajemnic, jak wykorzystuje wskazówki... Typowe "od zera do bohatera", które niestety wcale do mnie nie przemawia. Zachowując swoją głupkowatą powierzchowność zderza się z zadaniami, które zwyczajnie powinny go przerosnąć. Mówię "nie" i nie słucham argumentów - nie zmienię zdania względem tego bohatera - Ed jest nikim, do tego nudnym i beznadziejnym nikim.

Boli mnie to, że nie jestem w stanie polubić żadnego bohatera. Ani cudownej Milli, ani Sophie, czy Marva. A już na pewno nie Eda. Najbliżej mojej sympatii osiadł chyba Lua, jednak był ze mną zbyt krótko, by dorobić się czegoś więcej. Co gorsza, ciężko darzyć postaci jakimkolwiek uczuciem skoro po prostu nie mają charakteru.

Po chwili zastanowienia stwierdzam, że prawie lubiłam księdza. To spory sukces.

Z drugiej strony przyznaję, że autor zastosował ciekawy sposób rozłożenia rozdziałów w poszczególnych częściach. Teraz już wiem, dlaczego niektóre zajmowały niespełna dwie strony lub nawet (o zgrozo!) jedną.

Podobały mi się kiery. Bardzo.
Stąd trzy gwiazdki.

Pięć minut temu skończyłam czytać i właściwie nie wiem jak podsumować tę książkę. Refleksja nasuwająca mi się w pierwszej kolejności brzmi tak: Wszystko jest płytkie i beznadziejne. Relacje między bohaterami praktycznie nie istnieją, ich portrety psychologiczne są więcej niż marne, a styl prosty i banalny. Zaraz potem przychodzi kontrargumentacja - może właśnie o to...