Kolejna lektura mojej siostrzenicy (klasa 7).
Myślę, że to dobry wiek, na pierwsze czytelnicze spotkanie z "Opowieścią wigilijną", i myślę też, że każdy, naprawdę każdy, powinien chociaż raz wziąć do ręki tę niewielką książeczkę, poświęcić godzinę swojego życia i przeczytać, co Dickens chce nam powiedzieć.
Wczoraj minęło 175 lat od pierwszego jej wydania, książka nie straciła zupełnie nic na aktualności, i nie ma chyba człowieka, który nie zetknąłby się z jakąś jej interpretacją: filmem, przedstawieniem teatralnym, bajką (nawet przesławny disneyowski Sknerus Mckwacz zawdzięcza swoje imię bohaterowi "Opowieści...").
Charles Dickens nie odkrywa przed nami nieznanych lądów i nieodkrytych mórz człowieczeństwa, robi coś innego, chyba nawet ważniejszego - przypomina jak prosto i łatwo przychodzi zapomnieć jak człowiekiem być. Jak to jest cieszyć się z drobnych rzeczy, jak niewiele trzeba, żeby wywołać uśmiech na czyjejś twarzy, co przecież automatycznie powoduje go na naszej. Mówi wprost, że łatwiej się opancerzyć, obrastać w pretensje, wyrzuty, żal,  i pozwolić żeby skorupa zgorzknienia rosła, niż pozwolić wejść do  swojego świata ludziom.
Nie każdy, tak jak Ebenezer Scrooge, dostaje możliwość na spojrzenie na siebie z boku i szansę na zmianę . Nie do każdego przyjedzie Duch Przyszłych Świąt Bożego Narodzenia, i pozwoli spojrzeć na to co go czeka, za to każdy może sięgnąć po "Opowieść Wigilijną".
Warto.
Polecam gorąco.

Kolejna lektura mojej siostrzenicy (klasa 7).
Myślę, że to dobry wiek, na pierwsze czytelnicze spotkanie z "Opowieścią wigilijną", i myślę też, że każdy, naprawdę każdy, powinien chociaż raz wziąć do ręki tę niewielką książeczkę, poświęcić godzinę swojego życia i przeczytać, co Dickens chce nam powiedzieć.
Wczoraj minęło 175 lat od pierwszego jej wydania, książka nie...