Bez szału , taka zwyczajna historyjka która nie zapadnie na długo w pamięci.

Bez szału , taka zwyczajna historyjka która nie zapadnie na długo w pamięci.

Trzeci kryminał cyklu z Martinem Beckiem zaczyna się tak, że nasz komisarz jedzie na tygodniowy urlop, z którego tym razem nie jest ściągany do pracy, ale gdy wraca do Sztokholmu, to wpada w środek wielkiej sprawy: oto ktoś zamordował 9-letnią dziewczynkę i porzucił ciało w parku. Po kilku dniach policja znajduje zwłoki drugiej dziewczynki, ma więc do czynienia z seryjnym mordercą, wszystkie ręce idą zatem na pokład. 

Dostajemy wręcz kronikarski zapis policyjnego śledztwa, z protokołami przesłuchań matki zabitej dziewczynki włącznie, to znak rozpoznawczy metody pisarskiej Sjöwall i Wahlöö. Mamy też przesłuchania dzieci prowadzone przez policjantów, wtedy – w połowie lat 60. – nawet w Szwecji nie zatrudniano do tego psychologów. A wśród śledczych wyróżnia się chamski, opryskliwy policjant, Gunvald Larsson, z którym ciężko się współpracuje, ale nie ma wyjścia, samo życie...

W czasie śledztwa policjanci nie dosypiają, padają z nóg, nawet nie mają czasu chorować, bo trzeba złapać zabójcę. A w mieście narasta panika i histeria, ludzie organizują się w ochotniczą milicję, nawet jeden z policjantów dostaje od milicyjnego patrolu po głowie, zaczyna się robić naprawdę nieciekawie.

A samo śledztwo jest bardzo żmudne, policjanci czepiają się dosłownie każdego najdrobniejszego śladu informacji, który może doprowadzić do mordercy, nagle ważnym świadkiem okazuje się trzyletni berbeć, który dopiero uczy się mówić, ale który miał styczność z mordercą.

Ma się z książki wrażenie, że w schwytaniu mordercy olbrzymie znaczenie ma przypadek i łut szczęścia. To nie jest śledztwo w stylu Sherlocka Holmesa, gdzie zwycięża dedukcja i logika, tu raczej ważny jest ślepy traf i rachunek prawdopodobieństwa. Ale z drugiej strony słuszne są przemyślenia Kollberga, jednego ze współpracowników Martina Becka: „Wiedział też, że kiedy ujmą mordercę – w co nie wątpił – wielu uzna to szczęście, przypadek, zbieg okoliczności. Tymczasem szczęściu należy pomóc, utkać ze zbiegów okoliczności sieć, w którą w końcu wpadnie, sieć o maksymalnie małych oczkach. I to było jego zadanie. I wszystkich policjantów.” Dokładnie tak, szczęściu trzeba pomóc poprzez systematyczną, ciężką pracę. Myślę, że ta myśl jest przewodnią ideą cyklu kryminałów  Sjöwall i Wahlöö

Bardzo dobry kryminał. 

Trzeci kryminał cyklu z Martinem Beckiem zaczyna się tak, że nasz komisarz jedzie na tygodniowy urlop, z którego tym razem nie jest ściągany do pracy, ale gdy wraca do Sztokholmu, to wpada w środek wielkiej sprawy: oto ktoś zamordował 9-letnią dziewczynkę i porzucił ciało w parku. Po kilku dniach policja znajduje zwłoki drugiej dziewczynki, ma więc do czynienia z seryjnym...

Dobra, jak jej poprzedniczki 🙂

Dobra, jak jej poprzedniczki 🙂

Szybko się czyta, ale fabuła bez szału.

Szybko się czyta, ale fabuła bez szału.

Lekka, przyjemna lektura

Lekka, przyjemna lektura

Kryminał, który łatwo i szybko się czyta, ale zdecydowanie jestem fanką innych szwedzkich autorów. W mojej opinii, książka ta nie ma w sobie żadnej tajemnicy, zagadki. Zbrodnia i śledztwo opisane są w sposób niespecjalnie interesujący. Może jestem wymagającym czytelnikiem, ale sięgając po tego typu gatunek oczekuję, że poznam dokładnie zbrodnię, podejrzanych i ich historie. Sama będę próbowała rozwiązać zagadkę, a na końcu na pewno się zaskoczę. Poznam motyw zbrodni itp.
Niestety "Mężczyzna na balkonie" podaje na tacy informacje o zbrodni i mordercy, ale bez żadnych wyjaśnień.

Kryminał, który łatwo i szybko się czyta, ale zdecydowanie jestem fanką innych szwedzkich autorów. W mojej opinii, książka ta nie ma w sobie żadnej tajemnicy, zagadki. Zbrodnia i śledztwo opisane są w sposób niespecjalnie interesujący. Może jestem wymagającym czytelnikiem, ale sięgając po tego typu gatunek oczekuję, że poznam dokładnie zbrodnię, podejrzanych i ich historie....

Może trochę staroświecka, ktoś powie ,że zbyt wolno toczy się akcja, ale czyta się dobrze. Spokojna lektura na dwa wieczory.

Może trochę staroświecka, ktoś powie ,że zbyt wolno toczy się akcja, ale czyta się dobrze. Spokojna lektura na dwa wieczory.

wszystko co pisał ten duet jest doskonałe!

wszystko co pisał ten duet jest doskonałe!

Drobiazgowy opis śledztwa, policjanci z maleńkich fragmentów informacji składają pełen obraz zabójcy. Dobrze się czyta, chociaż bez wielkich emocji.

Drobiazgowy opis śledztwa, policjanci z maleńkich fragmentów informacji składają pełen obraz zabójcy. Dobrze się czyta, chociaż bez wielkich emocji.

klasyk

klasyk