"Mur czystej SF, z domieszką horroru", pisze Fabryka.

Proza Szmidta jest w swojej treści tak bluźnierczo słaba, że kiedy przypominam sobie, że przeczytałem do końca ten zbiór opowiadań, to aż sam w to nie wierzę.
Nie chciałbym tutaj stwierdzić, że Szmidt jest złym pisarzem. Styl jest w porządku, choć bez szału, za to fabuły przez niego tworzone... Są puste, naiwne i tandetne. Przypominają mi moje własne koncepcje z okresu, gdy miałem około dziesięciu lat. Tylko mniej oryginalne.

Kreacje protagonistów często przypominają niesławną Mary Sue. W opowiadaniu zwącym się bodajże Cicha Góra, będącym perwersyjnie jawną zrzyną z serii gier wideo Silent Hill (nomen omen), główny bohater za pomocą notebooka i swoich nadludzkich kryptograficznych zdolności błyskawicznie rozszyfrowuje zapiski w starożytnym, zapomnianym dialekcie. Dzięki temu może użyć swojej mistrzowskiej wiedzy o sztukach walki i innych misternych zagadnieniach, by własnoręcznie pokonać szatana. Jeśli ktoś tego nie przeczytał, z pewnością w tym momencie stwierdzi, że robię sobie jaja. Chciałbym, żeby prawda była tak łaskawa dla polskiej fantastyki. Niestety, papier wszystko przyjmie.

W innym opowiadaniu autor kreuje przed czytelnikiem mroczny świat przyszłości, w którym nad światem dominuje nowe imperium Japonii. Supermocarstwem rządzi cesarz, wybierany za pomocą krwawego turnieju będącego syntezą szachów i Mortal Kombat. Trener drużyny, która zwycięży w finałach, zostaje cesarzem. Niesamowicie pomysłowa i jakże praktyczna forma obierania władców. Bohater, czy może antybohater, zbuntowany cyberwojownik pseudoninja, staje do walki w turnieju, by na samym końcu zabić w zasadzie wszystko, co się rusza. Morduje również cesarza, przy czym swoje dzieło zagłady wieńczy tandetnym monologiem rodem z filmów akcji klasy Ź, w którym wyjawia, że powodowała nim zemsta za zniewolenie jego narodu. Jest bowiem Porandojin - Polakiem.

Na tym skończę, bo samo myślenie o tej książce jest bardzo przygnębiające.

"Mur czystej SF, z domieszką horroru", pisze Fabryka.

Proza Szmidta jest w swojej treści tak bluźnierczo słaba, że kiedy przypominam sobie, że przeczytałem do końca ten zbiór opowiadań, to aż sam w to nie wierzę.
Nie chciałbym tutaj stwierdzić, że Szmidt jest złym pisarzem. Styl jest w porządku, choć bez szału, za to fabuły przez niego tworzone... Są puste, naiwne i...