Niestety po przeczytaniu tego dość obszernego zbioru opowiadań mam poczucie pewnej straty czasu. Niektóre historie spodobały mi się bardziej, niż inne, ale ogólnie książka nie dostarczyła mi rozrywki, której oczekiwałam, a literacko jest po prostu przeciętna. Może nie zła czy kiepska, ale też nie wyróżniająca się pozytywnie w jakikolwiek sposób. Ogólnie dochodzę do wniosku, że facet pisze mniej więcej tak, jak wygląda - to prostoduszne spojrzenie i wybielony uśmiech przywodzą mi na myśl pewne skojarzenia o rzeczach sympatycznych, ale mało finezyjnych czy odkrywczych. O dziwo, to się zgadza.

Autor raczy czytelnika rzewnymi konkluzjami typu "to była miłość - tak, to miłość była tym co pozwoliło nam pokonać tego krwiożerczego, bezwzględnego, roślinopodobnego kosmitę-pożeracza umysłów" (awww) i zdaniami jak to: "W górze wiatr poruszył gałęziami kalmii i obsypał ich rzęsistym gradem zeschłych liści, które przez chwilę wirowały w locie, aby bez życia spocząć na asfalcie jak symbol utraconych marzeń i nadziei, zalegających w mrocznych zakamarkach serca". Aż se zapisałam. Symbol utraconych marzeń i nadziei, zauważcie. W mrocznych zakamarkach serca. O nie nie, to nie jest dobre.

Teksty z łatką horroru są całkiem miłe, nadają się w charakterze strasznych historii opowiadanych przy ognisku albo na halloween - nie tylko ze względu na długość (lub raczej krótkość) ale też dlatego, że tak naprawdę nie są straszne. Nie przerazicie więc poważnie nawet jedenastolatków. Do tego zawierają morał (horror z morałem, do czego to dochodzi). Koontz zawsze dużo miejsca poświęca szczegółowym opisom obrzydliwego i potwornego wyglądu straszaków, które wymyśla, jednak dziwnym trafem potwory prześladują wyłącznie ludzi wrednych albo wyzutych z wszelkich zasad moralnych, tak więc właściwie trudno powiedzieć, że rzeczywiście są potworne, w gruncie rzeczy spełniają pożyteczną funkcję i na każdym osiedlu może by się taki jeden przydał. W żadnym opowiadaniu nie ma choćby grama poczucia humoru. Jest za to dość sporo egzaltacji i trochę BARDZO oklepanych morałów a'la coelhozofia.

Ogólnie nie dziwię się, że ktoś Koontzowi płaci za pisanie, bo to przyzwoity rzemieślnik, ale... wciąż rzemieślnik. Nawet w kategorii literatury rozrywkowej - dość przeciętny i jeden z wielu.

Niestety po przeczytaniu tego dość obszernego zbioru opowiadań mam poczucie pewnej straty czasu. Niektóre historie spodobały mi się bardziej, niż inne, ale ogólnie książka nie dostarczyła mi rozrywki, której oczekiwałam, a literacko jest po prostu przeciętna. Może nie zła czy kiepska, ale też nie wyróżniająca się pozytywnie w jakikolwiek sposób. Ogólnie dochodzę do wniosku,...