Książka bardzo ważna dla mnie ze względów sentymentalnych. Z tego też powodu byłem zmuszony dać maksymalną notę. Oczywiście nie tylko dlatego, bo książkę czyta się na prawdę przyjemnie i jest bardzo dobrze napisana. Więcej szczególów dotyczących rzekomego podciągnięcia oceny podam w krótkim podsumowaniu.

Głównymi bohaterami książki są dwaj Wikingowie Osmund i Candamir. Kiedy wracają do swojej rodzinnej wioski – Elasund, po krótkiej wyprawie w morze, zauważają, że ich ojczyzna została zaatakowana. Z większości chat, spichlerzy oraz stodół pozostały już tylko zgliszcza, spóźnili się... Napastnicy nie okazali żadnej litości. Wszystko czego nie udało mi się zabrać, zostało doszczętnie spalone. Zginęli zarówno mężczyźni jak i kobiety z dziećmi... Nic i nikt nie został oszczędzony, a nadchodzi zima.

Te wydarzenia sprawiają, że w głowie krewniaka Candamira zrodził się pomysł związany z opuszczeniem raz i na zawsze Elasund wraz z nadejściem wiosny. Pomysł spotkał się z aprobatą wielu mieszkańców. Oczywiście w głowach większości z nich zaczęły pojawiać się obawy i strach przed nieznanym, bo właśnie kierunek, w którym zamierzają popłynąć, jest kompletną zagadką, znaną tylko z opowieści osób, którzy rzekomo tam byli. Wyprawa jest bardzo ryzykowna i istnieje słuszna obawa, że nikt może nie dotrzeć żywy do nowej ojczyzny. Jednak decydują się podjąć to ryzyko. Przyjdzie im się zmierzyć z wieloma trudnościami i napotkają na swojej drodze wiele przygód. Jak dokładnie zakończy się wyprawa wikingów polecam każdemu przekonać się o tym na własną rękę...

Jak wspomniałem na samym początku książka ma dla mnie wartość sentymentalną z kilku powodów. Po pierwsze książkę tą dostałem od mojej narzeczonej i był to pierwszy prezent tego typu jaki od niej otrzymałem. Książkę udało mi się przeczytać w ciągu kilku dni, podczas naszego „miesiąca miodowego”. Łykałem stronę za stroną podczas wylegiwania się na leżakach hotelowych i udało się skończyć książkę podczas powrotu w samolocie. Kolejny powodem dla którego książka ma wartość sentymentalną jest to, iż była przyczyną mojego powrotu do „nałogowego” czytania. Przez okres kilku lat przestałem czytać jakiekolwiek książki, a właśnie „Osadnicy z Catanu” wciągnęli mnie znowu na odpowiedni tor. Od tamtej pory staram się co roku przeczytać kilka/kilkanaście pozycji.
Reasumując krótko: książka zdecydowanie warta oceny jaką jej wystawiłem!

Książka bardzo ważna dla mnie ze względów sentymentalnych. Z tego też powodu byłem zmuszony dać maksymalną notę. Oczywiście nie tylko dlatego, bo książkę czyta się na prawdę przyjemnie i jest bardzo dobrze napisana. Więcej szczególów dotyczących rzekomego podciągnięcia oceny podam w krótkim podsumowaniu.

Głównymi bohaterami książki są dwaj Wikingowie Osmund i Candamir....