Dwie imprezy, dwie ofiary, obydwie otrute. Czy istnieje jakikolwiek związek pomiędzy tymi morderstwami? Kto mógłby chcieć śmierci dobrodusznego pastora, przecież wszyscy go uwielbiali. Morderstwo lekarza, teoretycznie daje więcej możliwych motywów, jednak nic tu nie pasuje..
Czytając książki Agathy Christie, mam wrażenie że bawiła się przednie pomysłami, jak można by urozmaicić kryminał. Z jakiej innej perspektywy go opowiedzieć, żeby zaskoczyć czytelnika. Tym razem Poirot nie jest głównym bohaterem rozwiązującym zagadkę, ale siedzi w cieniu, budując domki z kart, jedynie służąc radą dla głównych bohaterów.
Nie zgadłam, kto był mordercą, ale bawiłam się dobrze czytając. Brakowało mi jednak poczucia humoru, tego małego, denerwującego Belga.. Wole jak jest obecny w całej powieści. :)

Dwie imprezy, dwie ofiary, obydwie otrute. Czy istnieje jakikolwiek związek pomiędzy tymi morderstwami? Kto mógłby chcieć śmierci dobrodusznego pastora, przecież wszyscy go uwielbiali. Morderstwo lekarza, teoretycznie daje więcej możliwych motywów, jednak nic tu nie pasuje..
Czytając książki Agathy Christie, mam wrażenie że bawiła się przednie pomysłami, jak można by...

W „Tragedii w trzech aktach” spotyka się znawca ludzkim charakterów i detektyw amator w jednej osobie, czyli pan Satterthwaite oraz profesjonalny detektyw i wcale nie mniejszy znawca ludzkiej natury, czyli Herkules Poirot.

Obaj panowie spotykają się w domu cenionego aktora sir Charles’a Cartwrighta; gdzie nagłą i niespodziewanie schodzi z tego łez padołu lokalny pastor. Śmierć wydaje się podejrzana i zagadkowa, bo choć mężczyzna miała już swoje lata, to na nic poważnego nie chorował. Z drugiej jednak strony wydaje się nieprawdopodobne, by ktokolwiek życzył mu śmierci, a analiza zawartości kieliszka, z którego pił nic nie wykazała. Sprawa zostaje szybko zamknięta, jednak kiedy raptem kilka tygodni później w identycznych okolicznościach i przy podobnym składzie gości umiera sir Bartholomew Strange, wybitny lekarz i znawca chorób nerwowych, nie sposób nie łączyć tych dwóch zgonów ze sobą. Wniosek wydaje się prosty: doszło do podwójnego morderstwa, a kolejne oficjalne analizy potwierdzają to przypuszczenie. I naszych dwóch detektywów z pomocą sir Charlesa oraz uroczej (i zakochanej po uszy w aktorze) panny Lytton Gore, zwaną przez wszystkich Egg rozpoczyna swoje dochodzenie. Wprawdzie Poirot jak zwykle przedkłada prace szarych komórek nad aktywne badanie śladów i wątków, ale jego współpracownicy bardzo chętnie wyręczają go w bieganiu po mieście i przepytywaniu potencjalnych świadków. I wspólnymi siłami rozwiązują skomplikowaną zagadkę popełnionych morderstw.

Jak rzadko kiedy w książkach tej autorki nie dowiadujemy się jednak, czy zbrodniarza spotkała zasłużona (czy w ogóle jakakolwiek) kara.

W „Tragedii w trzech aktach” spotyka się znawca ludzkim charakterów i detektyw amator w jednej osobie, czyli pan Satterthwaite oraz profesjonalny detektyw i wcale nie mniejszy znawca ludzkiej natury, czyli Herkules Poirot.

Obaj panowie spotykają się w domu cenionego aktora sir Charles’a Cartwrighta; gdzie nagłą i niespodziewanie schodzi z tego łez padołu lokalny pastor....

Nie podoba mi się, w jakim kierunku autorka zmierza. W kryminałach Agathy Christie podobało mi się, że jest tu krótko, zwięźle i na temat, nie było rozdziałów niepotrzebnych, każdy fragment rozwijał zagadkę i podrzucał wskazówki. Nie było zbędnych zapychaczy ani rozwodzenia się nad jakimś pobocznymi wątkami. A tutaj niby pierwszy trup pojawił się szybko, ale za dużo było też miłostek, problemów i rozmów bohaterów, których nigdy więcej nie zobaczymy. W serii o słynnym belgilskim detektywie spodziewam się, ależ niespodzianka, detektywa. Zamiast tego prowadzenie śledztwa powierzono innym osobom, a Pairot pojawia się praktycznie na samym końcu, żeby na chwilę wysilić swoje małe, szare komórki i dać czytelnikowi odpowiedzi. Na domiar złego zakończenie niezbyt zaskakujące, może cała ta otoczka, motywy sprawcy dość zagmatwane, ale wytypowanie samego sprawcy już nie takie trudne. Jak dla mnie największe rozczarowanie z wszystkich książek Agathy Christie, które dotychczas przeczytałam.

Nie podoba mi się, w jakim kierunku autorka zmierza. W kryminałach Agathy Christie podobało mi się, że jest tu krótko, zwięźle i na temat, nie było rozdziałów niepotrzebnych, każdy fragment rozwijał zagadkę i podrzucał wskazówki. Nie było zbędnych zapychaczy ani rozwodzenia się nad jakimś pobocznymi wątkami. A tutaj niby pierwszy trup pojawił się szybko, ale za dużo było...

Akcja zaczyna się w eleganckim domu na szczycie nadmorskiego klifu [ w sypialniach ciepła i zimna woda - dziwne ]. Właścicielem jest znany aktor . W posiadłości odbywa się przyjęcie . Wśród gości jest Herkules Poirot. Jeden z uczestników party nagle umiera. Po pewnym czasie taka sama śmierć zdarza się na innym przyjęciu. Formuje się samozwańcza ekipa śledcza: aktor, jego młoda znajoma i pan Satterthwaite [ znany ze zbioru opowiadań " Tajemniczy pan Quin" ]. Poirot pełni rolę doradcy.
Chylę czoła przed pomysłowością Agathy Christie. Mimo że sposób popełnienia marderstwa jest zadziwiający , to po zastanowieniu dochodzę do wniosku , że tak zaplanowana zbrodnia mogłaby się udać. Winny miał pecha , że w wydarzeniach uczestniczył Herkules Poirot.
Zwróciłam uwagę na przewrotny hołd złożony kobietom ustami detektywa: " w całej swojej karierze spotkałem się z pięcioma przypadkami żon zamordowanych przez oddanych mężów i z dwudziestu dwu wypadkami mężów zamordowanych przez oddane żony. Les femmes ! One lepiej zachowują pozory "
Mnie się podobało. Polecam.

Akcja zaczyna się w eleganckim domu na szczycie nadmorskiego klifu [ w sypialniach ciepła i zimna woda - dziwne ]. Właścicielem jest znany aktor . W posiadłości odbywa się przyjęcie . Wśród gości jest Herkules Poirot. Jeden z uczestników party nagle umiera. Po pewnym czasie taka sama śmierć zdarza się na innym przyjęciu. Formuje się samozwańcza ekipa śledcza: aktor, jego...

Ależ Pani Christie bawi się z czytelnikiem w kotka i myszkę. Jaka gra. I podział na akty. A przed kurtyną wielki finał. Niespotykane połączenie.

Ależ Pani Christie bawi się z czytelnikiem w kotka i myszkę. Jaka gra. I podział na akty. A przed kurtyną wielki finał. Niespotykane połączenie.

Truciciel, zaskakujące rozwiązanie, akcja trzymająca w napięciu. Ilu świadków tylu podejrzanych, a w tym wszystkim niezastąpiony Herkules.

Truciciel, zaskakujące rozwiązanie, akcja trzymająca w napięciu. Ilu świadków tylu podejrzanych, a w tym wszystkim niezastąpiony Herkules.

Z początku było mega nudno, nie wiedziałam totalnie, co się dzieje w tej książce i nie mogłam się wciągnąć w tę historię, przez to też, że nie było w ogóle Poirota, tylko zastąpili go inni detektywi, do których przekonałam się gdzieś dopiero po 70 stronach.

I też po tych 70 stronach wciągnęłam się w ten thriller i mi się podobało, głównie też przez to, że Poirot pojawił się jakieś 100 stron przez końcem.

Zakończenie było też dobre, raz mi przeszło przez myśl z początku, że ta osoba jest trochę podejrzana, a później podejrzewałam inną osobę, jak się okazało, niesłusznie.

Z początku było mega nudno, nie wiedziałam totalnie, co się dzieje w tej książce i nie mogłam się wciągnąć w tę historię, przez to też, że nie było w ogóle Poirota, tylko zastąpili go inni detektywi, do których przekonałam się gdzieś dopiero po 70 stronach.

I też po tych 70 stronach wciągnęłam się w ten thriller i mi się podobało, głównie też przez to, że Poirot pojawił...

W tej części mamy mało samej postaci Herkulesa Poirot a jego nieodzownego towarzysza przygód kapitana Arthura Hastingsa nie ma w ogóle i to jest malutkim minusem. Poirot wkracza w trzecim akcie książki. Jak to u Agathy Christie jest pewien schemat ale do tego powinniśmy się już przyzwyczaić. Samo zakończenie jak zawsze zaskakujące.

W tej części mamy mało samej postaci Herkulesa Poirot a jego nieodzownego towarzysza przygód kapitana Arthura Hastingsa nie ma w ogóle i to jest malutkim minusem. Poirot wkracza w trzecim akcie książki. Jak to u Agathy Christie jest pewien schemat ale do tego powinniśmy się już przyzwyczaić. Samo zakończenie jak zawsze zaskakujące.

Tym razem Herkules Poirot nie gra pierwszych skrzypiec w rozwiązywaniu tajemniczej zagadki. W tej części słynny detektyw oddaje dowodzenie w sprawie zbrodni, sam pozostając niejako w cieniu. Jak zwykle świetnie się bawiłam podczas lektury i jak zwykle zakończenie mnie totalnie zaskoczyło. Chyba to najbardziej lubię w książkach Agathy Christie, że ile bym nie wysilała moich „małych szarych komórek”, i tak nie doścignę w sztuce dedukcji Herkulesa Poirot’a.

Książka napisana jest w narracji trzecioosobowej, co nie zdarzało się często w przygodach Poirot’a. Dużym atutem tej części jest to, że dowiadujemy się w niej co nieco o słynnym detektywie, autorka uchyla rąbka tajemnicy, jak wyglądało jego życie zanim zajął się tropieniem zbrodniarzy.

Mimo, że nie jest to najlepsza z książek matki kryminału, to i tak sądzę, że warto po nią sięgnąć. To świetna lektura, jeśli szukacie lekkiej i wciągającej rozrywki w dobrym stylu.

Tym razem Herkules Poirot nie gra pierwszych skrzypiec w rozwiązywaniu tajemniczej zagadki. W tej części słynny detektyw oddaje dowodzenie w sprawie zbrodni, sam pozostając niejako w cieniu. Jak zwykle świetnie się bawiłam podczas lektury i jak zwykle zakończenie mnie totalnie zaskoczyło. Chyba to najbardziej lubię w książkach Agathy Christie, że ile bym nie wysilała moich...

Eleganckie coctail party u znanego aktora, sir Charlesa Cartwrighta, w jego domu zwanym Kruczym Gniazdem. W charakterze zaproszonych gości występuje miejscowa śmietanka towarzyska, a także Hercules Poirot.
Kto i dlaczego otruł drinkiem doprawionym roztworem nikotyny dobrodusznego pastora Babbingtona na tym przyjęciu?
A co wspólnego ma z tym zdarzeniem kolejne otrucie, tym razem lekarza chorób nerwowych, sir Bartholomew Strange'a, przyjaciela Cartwrighta?
Jeszcze należy dodać, że to nie ostatnia zbrodnia popełniona przez tajemniczego truciciela, działającego nie wiadomo z jakich pobudek.
Śledztwem zajmują się po swojemu uczestnicy feralnego przyjęcia, wspomagani dorywczo przez Poirota. Słynny detektyw pojawia się w powieści z doskoku, od przypadku do przypadku, ale w rezultacie to on wywołuje zaskoczonego mordercę do przysłowiowej tablicy.
Bardzo intrygujący kryminał, z wieloma wątkami, skomplikowanym śledztwem prowadzonym przez amatorów. Autorka zmyślnie wodzi na manowce czytelnika, po czym zaskakuje nieoczekiwaną pointą i motywem morderstw. Akcja, jak to często bywa w książkach Christie, rozgrywa się w wyższych sferach, w zamkniętym kręgu osób, z których jedna jest zabójcą.

Eleganckie coctail party u znanego aktora, sir Charlesa Cartwrighta, w jego domu zwanym Kruczym Gniazdem. W charakterze zaproszonych gości występuje miejscowa śmietanka towarzyska, a także Hercules Poirot.
Kto i dlaczego otruł drinkiem doprawionym roztworem nikotyny dobrodusznego pastora Babbingtona na tym przyjęciu?
A co wspólnego ma z tym zdarzeniem kolejne otrucie, tym...