„ – O czym pani tak rozmyśla? – zawołał.
Panna Marple uśmiechnęła się łagodnie. Ciekawe jak by zareagował, gdyby odrzekła: Zastanawiałam się czy jest pan mordercą.”

Czytałam tę powieść bardzo szybko, bo jest genialna. Obecnie, to mój ulubiony kryminał Agathy Christie. Klimat powieści był cudowny. Jasne i słoneczne Karaiby, niczym rajski ogród, w pewnej chwili zamieniły się w ponurą krainę zbrodni. Roześmiani i szczęśliwi ludzie, niemal przeistoczyli się w odrażające bestie. A lekka atmosfera z początku powieści, na końcu dosłownie zgęstniała od podejrzeń, kłamstw i okrucieństwa.

Panna Marple była w samym centrum wydarzeń, jej myśli, jej uczucia i jej decyzje były najważniejsze. Rozbroiła mnie całkowicie i przyjemnością przyglądałam się jej ocenom ludzi i miejsca. NEMEZIS – prawdziwa Nemezis, prawdziwa mścicielka zbrodni:). Uwielbiam u Agathy Christie te nawiązania i te nieco ironiczne, ale świadome spojrzenie na tworzone przez siebie charaktery ludzkie:)

Nie przeczytałam jeszcze wszystkich kryminałów Agathy Christie i mogę się mylić, ale kryminały z Herkulesem Poirotem wydają mi się łagodniejsze, niż te z panną Marple. Oczywiście, zawsze jest w nich zbrodnia, ale Poirot, w pewien sposób, potrafi „uczłowieczyć” zabójcę, czasem nawet zrozumieć. A panna Marple wprost przeciwnie. Kryminały z jej udziałem są bardzo ostre, a sama bohaterka nie ma żadnych złudzeń co do natury ludzkiej, nie usprawiedliwia jej, nie „uczłowiecza”, ostrzega przed zbytnią ufnością. Może dlatego, obecnie, to panna Marple jest moją ulubienicą:).

„ – O czym pani tak rozmyśla? – zawołał.
Panna Marple uśmiechnęła się łagodnie. Ciekawe jak by zareagował, gdyby odrzekła: Zastanawiałam się czy jest pan mordercą.”

Czytałam tę powieść bardzo szybko, bo jest genialna. Obecnie, to mój ulubiony kryminał Agathy Christie. Klimat powieści był cudowny. Jasne i słoneczne Karaiby, niczym rajski ogród, w pewnej chwili zamieniły się...