"Ogród czasu" to bardzo dobry zbiór opowiadań science fiction. Krótkie formy Ballarda czyta się bardzo lekko, co może dziwić, zważywszy na fakt, że nie ma w nich wartkiej akcji i wymyślnych artefaktów technicznych. Zamiast tego autor koncentruje się na odmalowywaniu onirycznych pejzaży - wielkich, przeludnionych i pozbawionych wolnej przestrzeni miast; opuszczonych siedlisk ludzkich i baz wojskowych, pustynnych krajobrazów innych planet czy dziewiczej, amazońskiej przyrody. W centrum zainteresowania autora leży nie technika lecz człowiek i stany jego psychiki. Często opisuje negatywne emocje, a dominujący wydaje się strach. Strach przed osamotnieniem, niezrozumieniem, zapomnieniem; lęk przed przytłaczającą przestrzenią, niebłagalnie płynącym czasem czy wpadnięciem w tryby bezdusznego systemu. Czytając "Ogród czasu" miałem to przyjemne wrażenie, że obcuję ze sztuką, widziałem raczej obrazy aniżeli fabuły. Większość historii ze zbioru nie ma wyraźnego początku, a koniec pozostaje otwarty. Autor nie narzuca odbiorcy wniosków, nie pcha się ze swoimi interpretacjami, pokazuje raczej obraz, który samodzielnie trzeba ocenić. Niektóre z opowiadań (np. "Trzynastu do Centaura") kończą się przedwcześnie, niedługo po tym, jak wyjawiona zostaje kluczowa tajemnica. Pozostaje wtedy uczucie, jak po śnie, z którego zostaliśmy zbudzeni zbyt wcześnie, a którego koniec musimy sobie dopowiedzieć już na jawie. I takie to właśnie są opowiadania Ballarda...

"Ogród czasu" to bardzo dobry zbiór opowiadań science fiction. Krótkie formy Ballarda czyta się bardzo lekko, co może dziwić, zważywszy na fakt, że nie ma w nich wartkiej akcji i wymyślnych artefaktów technicznych. Zamiast tego autor koncentruje się na odmalowywaniu onirycznych pejzaży - wielkich, przeludnionych i pozbawionych wolnej przestrzeni miast; opuszczonych...