Madame Sabin-Levesque jest kobietą, którą Maigret lokuje między najbardziej intrygującą jaką dotąd spotkał i najbardziej szaloną. Lapointe dodaje do tego opisu „niebezpieczna”. Zgłasza zaginięcia swojego męża, znanego notariusza, co miało miejsce – bagatela – ponad miesiąc temu. Bez skrępowania wyjaśnia, że mąż nic dla niej nie znaczy, tak jak i ona nic nie znaczy dla niego. Samo małżeństwo jest iluzją jedynie, żyją w oddzielnych częściach domu, nie mają wspólnych znajomych, nie prowadzą życia towarzyskiego. To obcy sobie ludzie.
Wkrótce Maigret odkrywa, że notariusz to stały bywalec ekskluzywnych kabaretów, którego słabością są fordanserki. Wszyscy znają go jako „Pan Charles” hojnego dżentelmena, który jest niezwykle kochliwy, o niezwykłej kulturze i wyszukanych manierach. Pan Charles, co było do przewidzenia, został bestialsko zamordowany.
Śledztwo, choć niezbyt trudne, odbija się na Maigrecie, Madame Sabin wzbudza w nim, w równym stopniu, złość co współczucie. Pan Charles też nie był postacią jednowymiarową.
To jedna z wybitniejszych powieści Simenona. Rys psychologiczny dwojga głównych postaci, wzbudza pełne spektrum skrajnych uczuć u czytelnika. Zwykłe problemy ludzi – bez względu na ich przynależność społeczną – są do siebie niezwykle podobne: to te same dramaty, zawody, rozczarowania, słabości, życiowe omyłki, niespełnione marzenia i ciągła nadzieja. Simenon wyostrzył je perfekcyjnie, tutaj konstrukt oprawca – ofiara nie jest oczywisty, w zasadzie może zamienić się miejscami.
Po ponad 40 latach twórczości taka powieść, „chapeau bas Panie Simenon!” chce się napisać.

Madame Sabin-Levesque jest kobietą, którą Maigret lokuje między najbardziej intrygującą jaką dotąd spotkał i najbardziej szaloną. Lapointe dodaje do tego opisu „niebezpieczna”. Zgłasza zaginięcia swojego męża, znanego notariusza, co miało miejsce – bagatela – ponad miesiąc temu. Bez skrępowania wyjaśnia, że mąż nic dla niej nie znaczy, tak jak i ona nic nie znaczy dla...

Ten tom serii z Maigretem zaczyna się tak, że nasz komisarz, będący na trzy lata przed emeryturą, dostaje propozycję objęcia stanowiska dyrektora Biura Policji Kryminalnej, jest to niesamowity awans, ale Maigret odmawia. Od pracy za biurkiem woli prowadzenie śledztw, wałęsanie się po Paryżu i rozmowy z ludźmi, to jest jego żywioł. Wątek awansu zostaje szybko porzucony przez Simenona, a szkoda, bo jest potencjalnie ciekawy. 

A sama intryga kryminalna zaczyna się tak, że do komisarza zgłasza się żona znanego paryskiego notariusza, bo mąż zniknął miesiąc wcześniej i nie daje znaku życia. Zdarzało mu się wcześniej urywać na parę dni, miał wiele przelotnych romansów z dziewczynami z nocnych klubów, ale zawsze wracał.

A potem pojawia się trup i wątek morderstwa, dzieje się. W  trakcie śledztwa Maigret dokopuje się do historii małżeństwa notariusza, mąż był powszechnie lubiany a żona, Nathalie, to prawdziwa megiera, wiecznie niezadowolona, mówi Maigretowi jeden z przyjaciół notariusza: „Jedną z manii Nathalie stanowiła chęć poniżania męża w oczach przyjaciół... Upokarzała go jak mogła w ich towarzystwie. A on na to nie reagował. Nigdy słowem jej nie odpowiadał. Prowadził w dalszym ciągu rozmowę, jak gdyby nic nie zauważył...” No cóż, kolejne kompletnie nieudane małżeństwo, pytanie, dlaczego się nie rozwiedli? Dostajemy mętną odpowiedź, że rozwód mocno zaszkodziłby interesom notariusza, przyjaciel dodaje: „może dlatego, że na rozprawie sądowej wyciągnięto by jako argument przeciwko niemu jego nocne życie, co na pewno byłoby nie na rękę.” No cóż, można i tak...

Przy okazji poznajemy atmosferę bogatego domu notariusza, z liczną służbą i staroświeckim umeblowaniem, niby z XIX wieku. To dla mnie egzotyka, ale myślę sobie, że we Francji wciąż się takie domy spotyka. 

W drugiej części, jak to często zdarza się u Simenona, tempo siada, książka staje się nudna, informacje się powtarzają, już się domyślamy, kto jest zabójcą, przyznanie się to tylko kwestia czasu. 

Książka jest podobna do wielu innych w serii z Maigretem, zacząłem ją czytać z wielkim zainteresowaniem, ale w miarę lektury zapał gasł, skończyłem z trudem i lekko znudzony. No cóż, stary Simenon powtarza się niestety.

Ten tom serii z Maigretem zaczyna się tak, że nasz komisarz, będący na trzy lata przed emeryturą, dostaje propozycję objęcia stanowiska dyrektora Biura Policji Kryminalnej, jest to niesamowity awans, ale Maigret odmawia. Od pracy za biurkiem woli prowadzenie śledztw, wałęsanie się po Paryżu i rozmowy z ludźmi, to jest jego żywioł. Wątek awansu zostaje szybko porzucony przez...

Powieść napisana w bardzo klasycznym stylu, jak na kryminał. Porównując Simenon ze współczesnymi autorami można mieć wrażenie, iż pisze w sposób banalny. Trzeba jednak pamiętać, że w owym czasie był to styl jeszcze mało znany i rzadko wybierany przez pisarzy. Belg tworzy więc tutaj pewne podwaliny "europejskiej powieści kryminalnej" i nie bawi się (tak jak obecni) w dodawanie wątków społecznych, politycznych czy też historycznych. Mamy (w tym przypadku domniemaną) zbrodnię i detektywa. Jest to więc "prawdziwy" kryminał, w którym miejsce akcji tworzy świetną atmosferę.

Powieść napisana w bardzo klasycznym stylu, jak na kryminał. Porównując Simenon ze współczesnymi autorami można mieć wrażenie, iż pisze w sposób banalny. Trzeba jednak pamiętać, że w owym czasie był to styl jeszcze mało znany i rzadko wybierany przez pisarzy. Belg tworzy więc tutaj pewne podwaliny "europejskiej powieści kryminalnej" i nie bawi się (tak jak obecni) w...

Klimatyczna powieść kryminalna. Jeszcze mnie nie wciągnęła mimo aury Paryża, której nie sposób nie zauważyć. Wyczuwam również pewne przyzwyczajenia pana Maigreta, które niczym natręctwa znanych detektywów nadają książce klimatu. Na razie nie mam ochoty na poznawanie przygód francuskiego śledczego, ale żonę ma ciekawą, więc kto wie, czy w przyszłości nie sięgnę po jakąś książkę z jego przygodami. A francuskie słowa, których znaczenie już zapomniałam jak najbardziej miłe...

Klimatyczna powieść kryminalna. Jeszcze mnie nie wciągnęła mimo aury Paryża, której nie sposób nie zauważyć. Wyczuwam również pewne przyzwyczajenia pana Maigreta, które niczym natręctwa znanych detektywów nadają książce klimatu. Na razie nie mam ochoty na poznawanie przygód francuskiego śledczego, ale żonę ma ciekawą, więc kto wie, czy w przyszłości nie sięgnę po jakąś...