Rety, jakie to było przerażająco ... nudne. Po drugim tomie trylogii widać jak na dłoni, że Maberry robił wszystko, żeby rozwlec do trzech tomów fabułę, którą na luzie dałoby się zmieścić w 500 stronach jednej powieści. Ale nie, z tego musiała być trylogia, więc mamy taki kazus filmowej adaptacji "Hobbita".
Tam, gdzie "Blues duchów" był przeciętnym i zgranym, ale dobrze zapowiadającym trylogię utworem, tak "Song umarłych" (o tym songu za chwilę) rozwiewa nadzieje na coś więcej, niż rolę zapychacza księgarskich półek.
Trup, rzeź i znęcanie się nad niewinnymi ściele się gęsto, ale większego sensu w tym nie ma, Maberry sili się na domorosłą psychologię, ale czyni to z subtelnością niedźwiedzia polarnego w składzie porcelany, kupy się to nie trzyma do tego stopnia, że w pewnym momencie czytelnik przestaje na to zwracać uwagę. A kiedy się w końcu okazuje, z jakiego typu potworami bohaterowie mają do czynienia, z czego Maberry czyni tajemnicę przez prawie dwa tomy, to aż spadłem z krzesła z wrażenia nad tą wtórnością.

* odnośnie tytułu, to zgodnie z art.7 ust.3 ustawy o języku polskim posługiwanie się w obrocie prawnym na terytorium RP wyłącznie obcojęzycznymi określeniami, z wyjątkiem nazw własnych, jest zakazane; przepis ten jak najbardziej odnosi się do tłumaczeń! obcojęzycznych książek na język polski, a art.11 tej ustawy nie znajduje w tym przypadku zastosowania; za użycie w tytule omawianej powieści wyrazu obcojęzycznego "song" wydawnictwo Amber powinno odpowiadać karnie z art. 15 tej ustawy

Rety, jakie to było przerażająco ... nudne. Po drugim tomie trylogii widać jak na dłoni, że Maberry robił wszystko, żeby rozwlec do trzech tomów fabułę, którą na luzie dałoby się zmieścić w 500 stronach jednej powieści. Ale nie, z tego musiała być trylogia, więc mamy taki kazus filmowej adaptacji "Hobbita".
Tam, gdzie "Blues duchów" był przeciętnym i zgranym, ale dobrze...