Tematyka górska zawsze była dla mnie interesująca, choć sam nie jestem wybitnym zdobywcą szczytów.

Książkę tą pochłonąłem bardzo szybko, bo przede dzięki niej (wreszcie) zbliżyłem się do zrozumienia psychiki alpinistów, którzy często ocierają się o śmierć.

Po drugie miałem okazję zobaczyć na własne oczy Pik Lenina, który jest bohaterem centralnej opowieści w książce. Historii, której tragizm przez perspektywę autora nabiera dodatkowego (strasznego) wymiaru.

Po trzecie książka pokazuje (chyba) mało znaną filozofię radzieckiego alpinizmu i to w konfrontacji z podejściem "zachodnim", gdyż akcja nie tylko rozgrywa się na Kaukazie i w Pamirze. Jest tu też wątek dwóch wypraw po górach amerykańskich i to w latach 80-tych.

Innymi słowy warto - każdy ciekawy świata czytelnik wyniesie z tej lektury "coś" cennego. Polecam!

Tematyka górska zawsze była dla mnie interesująca, choć sam nie jestem wybitnym zdobywcą szczytów.

Książkę tą pochłonąłem bardzo szybko, bo przede dzięki niej (wreszcie) zbliżyłem się do zrozumienia psychiki alpinistów, którzy często ocierają się o śmierć.

Po drugie miałem okazję zobaczyć na własne oczy Pik Lenina, który jest bohaterem centralnej opowieści w książce....

Alpinizm rosyjski w moim odczuciu znajduje się w cieniu alpinizmu światowego, czy też nawet polskiego. Nazwiska wspinaczy zza wschodniej granicy jestem w stanie policzyć na palcach, często zastanawiając się nad kolejnym. Tamtejsze szczyty znane są mi przede wszystkim z osiągnięć Polaków, bo przecież wielu z nich na pewnym etapie kariery mierzy się między innymi ze Śnieżną Panterą.

Rosyjski alpinizm też miał swoją złotą erę, przypadającą na lata sześćdziesiąte i siedemdziesiąte dwudziestego wieku, a wspinacze mogą pochwalić się wspaniałymi osiągnięciami, które w pewnym stopniu przybliża Szatajew. A że sam był uczestnikiem opisywanych wydarzeń, lektura nabiera ciekawego charakteru – z jednej strony czytelnik obserwuje rozwój sportowej kariery autora – z zaciekawieniem czytałem o drodze alpinistów Związku Radzieckiego do sukcesu, o tym, jak zostawali „Mistrzami Sportu” – z drugiej poznaje realia rosyjskiego świata z tamtych lat.

Władimir Szatajew opisuje swoje życie, karierę wspinacza, zmagania z wysokością, aklimatyzacją, lękiem, czy też przezwyciężaniem własnych słabości. Wymienia nazwiska partnerów (wstyd przyznać, ale o większości z nich nie słyszałem do tej pory),kolegów. Pisze o woli życia, ale i o śmierci. Porusza wiele uniwersalnych tematów, które cały czas żyją… Podczas lektury przekonałem się, że Szatajew oprócz tego, że był wybitym wspinaczem, jest również bardzo dobrym pisarzem, przez co całość czyta się lekko.

Podsumuję słowami Danisa Urubko ze wstępu, bardzo trafnie oddającymi moje odczucia na temat lektury: „Koniecznie sięgnijcie po tę książkę. Czeka Was niezwykła przygoda – delektowanie się winem z najwyższej półki”.

Recenzja umieszczona również na stronie: http://www.czar-gor.pl/kategoria-trudnosci-wladimir-szatajew/

Alpinizm rosyjski w moim odczuciu znajduje się w cieniu alpinizmu światowego, czy też nawet polskiego. Nazwiska wspinaczy zza wschodniej granicy jestem w stanie policzyć na palcach, często zastanawiając się nad kolejnym. Tamtejsze szczyty znane są mi przede wszystkim z osiągnięć Polaków, bo przecież wielu z nich na pewnym etapie kariery mierzy się między innymi ze Śnieżną...