Książka dokładnie spełnia to, po co została stworzona - jest po części poradnikiem bazującym na doświadczeniu profesjonalisty, a po części pokazująca pasję i fascynację tematem dziennikarstwa autorki. Dla mnie ten drugi wątek był zdecydowanie ciekawszy, szczególnie że w książce jest sporo zdjęć dawnych genialnych merytorycznie programów telewizyjnych i ich prowadzących (jak Zdzisław Kamiński i Andrzej Kurek "Sonda", Stanisław Janicki "W starym kinie" czy Michał Sumiński "Zwierzyniec") - świetnie, że autorka przywołała tych fachowców.

Książka dokładnie spełnia to, po co została stworzona - jest po części poradnikiem bazującym na doświadczeniu profesjonalisty, a po części pokazująca pasję i fascynację tematem dziennikarstwa autorki. Dla mnie ten drugi wątek był zdecydowanie ciekawszy, szczególnie że w książce jest sporo zdjęć dawnych genialnych merytorycznie programów telewizyjnych i ich prowadzących (jak...

Mnie się podobała. Lubię panią Dorotę Wellman, jej szczerość i poczucie humoru, więc czytałam o historii jej kariery z zaciekawieniem.
Sporo w tej książce poglądów p. Doroty, cytatów znanych ludzi, zdjęć archiwalnych, wspominek, a nawet porad dla chcących pracować w dziennikarstwie i przepisy kulinarne! :P
Szacunek za dystans do siebie p. Doroty i to, że nie obawia się mówić otwarcie, nawet podaje z imienia i nazwiska osoby, które jej "nie leżą" (oczywiście mówi też za co) ;-)
Oceniam, że ta książka to ciekawa lektura.

Mnie się podobała. Lubię panią Dorotę Wellman, jej szczerość i poczucie humoru, więc czytałam o historii jej kariery z zaciekawieniem.
Sporo w tej książce poglądów p. Doroty, cytatów znanych ludzi, zdjęć archiwalnych, wspominek, a nawet porad dla chcących pracować w dziennikarstwie i przepisy kulinarne! :P
Szacunek za dystans do siebie p. Doroty i to, że nie obawia się...

Ostatnia z książek p. Wellman jaka wpadła mi w ręce. Hmm nawet nie wiem jak to skomentować. Teraz jest moda na książki celebrytów. Liczy się kasa. A treść? Raz czy dwa można się lekko zaśmiać z anegdotki, ale większość z nich nie jest najwyższych lotów. 4/10

Ostatnia z książek p. Wellman jaka wpadła mi w ręce. Hmm nawet nie wiem jak to skomentować. Teraz jest moda na książki celebrytów. Liczy się kasa. A treść? Raz czy dwa można się lekko zaśmiać z anegdotki, ale większość z nich nie jest najwyższych lotów. 4/10

Telewizja śniadaniowa przez wielu jest uważana za swoisty „zapychacz” poranka. Nie mówimy wszem i wobec, że oglądamy te programy z wypiekami na twarzy, bo nigdy nie wiadomo, co stanie się za chwilę i jaka gwiazda zrobi z siebie durnia. Oczywiście, jeśli będziemy uważni, w gąszczu małoznaczących tematów odnajdziemy coś dla siebie. Nie wierzycie?! Gdyby nie jedno z wydań „Dzień dobry TVN”, pewnie nigdy nie przeczytałabym „Miasta ślepców” Jose Sarmago, o którym swego czasu mówiono w kąciku literackim. Być może to chlubny wyjątek od reguły, niemniej w jednym powinniście przyznać mi rację. Aby dobrze prowadzić program na żywo, trzeba być doświadczonym dziennikarzem o stalowych nerwach, który posiada spory dystans do siebie.

Kiedy wspomniałam moim najbliższym, że zamierzam przeczytać książkę „Jak zostać zwierzem telewizyjnym?”, reakcja była w zasadzie jedna. Usłyszałam: „WELLMAN! To ta od Prokopa?”. Prezenterski duet tak mocno wbił się w świadomość Polaków, że wydaje się nierozerwalny. Czy dlatego autorka zadedykowała najnowszą publikację swojemu koledze z planu? Poniekąd tak, lecz odpowiedź na to pytanie jest dużo bardziej złożona.
Bohaterka rozpoczyna opowieść o początkach swojej pasji dziennikarskiej od słynnej już ulicy Myśliwieckiej, gdzie obecnie mieści się siedziba radiowej Trójki. To tam, malutka wówczas dziewczynka, oglądając pracę swojej mamy, połknęła bakcyla. W studiu montażu dowiedziała się, jak ważna jest cierpliwość, kiedy w bardzo tradycyjny sposób montuje się nagrania za pomocą taśmy i nożyczek. Autorka wspomina, że te doświadczenia ugruntowały jej podejście do zawodu, choć zamiast studiów dziennikarskich wybrała filologię polską. Szkoła znajdowała się nieopodal ukochanego radia, bo pani Dorota uwielbiała wizyty na Myśliwieckiej.

Początki pracy przed kamerą przyszłej gospodyni m.in. „Dzień dobry TVN” i „Miasta kobiet” są związane z malusieńką telewizją NTW, która powstała w początkach lat dziewięćdziesiątych. Młodej dziewczynie zaufał wówczas ceniony pisarz oraz publicysta Michał Komar, proponując jej czytanie wiadomości, a później prowadzenie wywiadów ze znanymi osobistościami świata kultury oraz polityki. Jej potencjał stosunkowo szybko odkryła telewizja publiczna, z którą autorka współpracowała przez lata. Tam też poznała telewizyjnego kolegę z planu.

To właśnie Marcin Prokop przekonał Dorotę Wellman, by odpowiedziała na kolejną (z pierwszej nie skorzystała) propozycję pracy w stacji założonej przez Mariusza Waltera i Jana Wejcherta. „Jak zostać zwierzem telewizyjnym” to ciekawa i czasami zaskakująca opowieść o kulisach funkcjonowania i wpadkach na planie „Dzień dobry TVN”. Dowiemy się m.in. czy prezenterzy noszą ubrania znanych marek, czy jedzą potrawy gotowane w trakcie programu itp. Niby czytamy coś prostego, np. kilka rad jak się ubrać na wywiad, a czujemy ukryte drugie dno.

Myślę, że to swoisty podręcznik wiedzy praktycznej dla wszystkich przyszłych adeptów dziennikarstwa, który został napisany bez krzty patosu, za to z garścią humoru i gorzkiej ironii. Widzimy blaski i cienie tej pracy. Czasem reporter ma dostęp do miejsc, gdzie wchodzą nieliczni, a innym razem relacjonuje tragedie lub wchodzi w świat ludzkich dramatów. Poza tym, na co dzień widz nie zdaje sobie sprawy, że to, co obserwuje w telewizorze stanowi jedynie efekt końcowy pewnego procesu.

Nie byłoby w tej książce nic szczególnego, gdyby nie doskonale puentujące tekst obrazki autora znanego, jako ANDRZEJ RYSUJE. Jego prace charakteryzują się pozornie prostą kreską, ale wyraźnym przesłaniem. Pozycja podzielona jest na krótkie rozdziały, gdzie pomiędzy akapitami występuje ogromna pusta przestrzeń, dzięki czemu kartki umykają błyskawicznie. Dla mnie chyba jedynym minusem było umieszczenie cytatów z tekstu pomiędzy normalną narracją. Ten zabieg przypomina nieco znane przytaczanie rodem z artykułów prasowych.
Najbardziej zaskoczyło mnie drugie dno tej publikacji. Widać, że Dorota Wellman kieruje „Jak zostać zwierzem telewizyjnym” przede wszystkim do osób poniżej trzydziestego piątego roku życia, przypominając im kultowe programy z lat osiemdziesiątych. Kto pamięta „Sondę”, „Zwierzyniec” czy „Wielką grę”? Dziennikarka zestawia te produkcje ze współczesną telewizją. Gdzie odnajdziemy Misję, która przyświecała twórcom sprzed lat? Wellman z wielką dozą ukrytego sarkazmu i gorzkiej ironii patrzy na współczesne tendencje promowania się w mediach. Choć wszystko okrasza olbrzymią dawką humoru to widać, iż autorka traktuje ten problem poważnie. Pani Dorota opiera swoje obserwacje na przykładach, ale nie obraża po nazwiskach, choć pewnie uważny widz skojarzy opisywane sytuacje. Podkreśla za to wkład ważnych dla niej autorytetów. Przyznam się, iż kończąc tę lekturę, miałam dziwne przeczucie, że gdy znikną ikony dziennikarstwa, pozostanie tylko kicz i lukier, a stracimy coś bardzo ważnego.

Bardzo polecam tę książkę wszystkim, którzy interesują się telewizją i chcą poznać pracę kogoś, kto uwielbia to, co robi. Niezależnie od problemów, podczas których trzeba udawać radość, narratorka zdaje się mówić, że kocha swój zawód, co podkreśla malutkim znaczkiem, zamykającym każdy rozdział, więc i ja zakończę nim swój przydługawy wywód ♥

(Pierwotnie tekst ukazał się na blogu pod adresem: https://inna-perspektywa.blogspot.com/2019/04/dorota-wellman-jak-zostac-zwierzem.html)

Telewizja śniadaniowa przez wielu jest uważana za swoisty „zapychacz” poranka. Nie mówimy wszem i wobec, że oglądamy te programy z wypiekami na twarzy, bo nigdy nie wiadomo, co stanie się za chwilę i jaka gwiazda zrobi z siebie durnia. Oczywiście, jeśli będziemy uważni, w gąszczu małoznaczących tematów odnajdziemy coś dla siebie. Nie wierzycie?! Gdyby nie jedno z wydań...

Dorota Wellman babką z energią, swadą i charakterem jest. Ale czy to wystarczy do pisania książek? Nie wiem, to moja jej pierwsza pozycja, wziąłem ją z ciekawości- co też można napisać o telewizji. Okazuje się to nie takie proste... Zbiór anegdot i mało odkrywczych opisów dotyczących kulisów pracy dziennikarza to niestety za mało. Lekkie, dowcipne (czasem),do zapomnienia.

Dorota Wellman babką z energią, swadą i charakterem jest. Ale czy to wystarczy do pisania książek? Nie wiem, to moja jej pierwsza pozycja, wziąłem ją z ciekawości- co też można napisać o telewizji. Okazuje się to nie takie proste... Zbiór anegdot i mało odkrywczych opisów dotyczących kulisów pracy dziennikarza to niestety za mało. Lekkie, dowcipne (czasem),do zapomnienia.

"Żyjemy w czasach,w których kulturze grozi,że zginie od środków kultury."
- Fryderyk Nietzsche

"Żyjemy w czasach,w których kulturze grozi,że zginie od środków kultury."
- Fryderyk Nietzsche

Uwielbiam panią Dorotę, ale tu jakoś mi zabrakło tego efektu wow. Za dużo powtórzeń a sama książka napisana w stylu art. z kolorowego pisma dla pań.

Uwielbiam panią Dorotę, ale tu jakoś mi zabrakło tego efektu wow. Za dużo powtórzeń a sama książka napisana w stylu art. z kolorowego pisma dla pań.

Masa ciekawostek z życia prezentera i z prac nad programami telewizyjnymi, lekko napisana i lekko się czyta, ale mądra. Polecam.

Masa ciekawostek z życia prezentera i z prac nad programami telewizyjnymi, lekko napisana i lekko się czyta, ale mądra. Polecam.

Moja opinia na: https://takieksiazki.blogspot.com/2019/08/dorota-wellman-jak-zostac-zwierzem.html

Moja opinia na: https://takieksiazki.blogspot.com/2019/08/dorota-wellman-jak-zostac-zwierzem.html

Bardzo mi się podobała za moc informacji, rad, opisów, śmiesznych wpadek i za dystans. Uwielbiam Dorotę Wellman i przeczytałabym każdą jej książkę i wysoko oceniła, nawet jeśli byłby to poradnik "Jak oswoić wiewiórki". Polecam

Bardzo mi się podobała za moc informacji, rad, opisów, śmiesznych wpadek i za dystans. Uwielbiam Dorotę Wellman i przeczytałabym każdą jej książkę i wysoko oceniła, nawet jeśli byłby to poradnik "Jak oswoić wiewiórki". Polecam