Jestem po lekturze setu liczącego 13 tomów. Zatem należy się krótkie podsumowanie.
Szacunek Panie Weber! Czytając cykl miałem wrażenie że zostałem przeniesiony w czasie z okresu wojen napoleońskich i przygód Horatio Hornblowera autorstwa C.S. Forestera do dalekiej przyszłości.
Niezłe tempo akcji.
Ku mojemu zaskoczeniu młócka i rąbanka wśród efektownych eksplozji laserów i reaktorów stanowi chyba mniej niż 1/4 zawartości cyklu za to pozostałe wątki prywatne i polityczne są całkiem ciekawe i wcale nie nużą.
Ruszam na poszukiwania 14 tomu.

Jestem po lekturze setu liczącego 13 tomów. Zatem należy się krótkie podsumowanie.
Szacunek Panie Weber! Czytając cykl miałem wrażenie że zostałem przeniesiony w czasie z okresu wojen napoleońskich i przygód Horatio Hornblowera autorstwa C.S. Forestera do dalekiej przyszłości.
Niezłe tempo akcji.
Ku mojemu zaskoczeniu młócka i rąbanka wśród efektownych eksplozji laserów i...

W szóstym tomie serii moja ulubiona bohaterka wraca do marynarki Manticore.

Mimo, że wiąże się to ze swoistą degradacją, w marynarce Graysona miała tytuł pełnego admirała, a w Manticore jest tylko komandorem to honor nakazuje jej przyjąć rozkazy i ruszyć w niemal beznadziejną misję ratowania szlaków i konwojów marynarki handlowej na terenie Konfederacji Silesiańskiej.
Do wykonania tych rozkazów dano jej zaledwie cztery krążowniki pomocnicze, będące tak naprawdę przebudowanymi statkami handlowymi.
Mimo to Honor rusza po raz kolejny do walki...

Kolejny tom serii przynosi powrót starych bohaterów i przenosi akcję w nowe miejsca: Imperium Andermańskie i Konfederację Silesiańską. Dzięki temu mamy możliwość lepszego poznania sąsiadów Królestwa Manticore oraz lepszego zrozumienia świata akcji.
A przy okazji to co lubimy najbardziej: duże spektakularnym potyczek w kosmosie, nowinki technologiczne i siła charakteru Honor Harrington.
Polecam!

W szóstym tomie serii moja ulubiona bohaterka wraca do marynarki Manticore.

Mimo, że wiąże się to ze swoistą degradacją, w marynarce Graysona miała tytuł pełnego admirała, a w Manticore jest tylko komandorem to honor nakazuje jej przyjąć rozkazy i ruszyć w niemal beznadziejną misję ratowania szlaków i konwojów marynarki handlowej na terenie Konfederacji Silesiańskiej.
Do...

Doprowadziwszy Harrington w poprzednim tomie niemal na szczyt wojskowej piramidy autor dokonał sprytnej wolty i załatwił swojej bohaterce - a także czytelnikom - powrót do dowodzenia małą pojedynczą jednostką. Wykombinował przy okazji kolejne zadanie niemożliwe do wykonania, wysyłając Honor do walki z kosmicznymi piratami na statku będącym tylko imitacją okrętu wojennego. Oczywiście Harrington i tym razem zrobi, co do niej należy, choć natknie się znów na przeważające siły znacznie gorszego wroga i tradycyjnie otrze się o śmierć. Do ciekawszych elementów tego tomu należą wprowadzenie kutrów, czyli małych jednostek - odpowiedników ziemskiego lotnictwa, a także jeszcze dokładniejsze przedstawienie niektórych ludzi z drugiej strony barykady. Ludowa Republika otrzymuje w ten sposób własny przydział sympatycznych i barwnych postaci (szczególnie zabawna jest "technowiedźma" Shannon Foraker),dzięki czemu jednoznaczny negatywizm tego państwa mniej drażni. Oba elementy odegrają zresztą swoją rolę w dalszych częściach cyklu. Poziom redakcji w tym tomie niestety sięgnął bruku. Można zresztą mieć i pretensje do tłumacza, że nie raczył takich spraw dopilnować. Kotarski myli płeć postaci (np. dowodzącej załogami kutrów Jackie Harmon, a admirał Pat Givens spotyka to już w trzeciej książce z cyklu),imiona (jeden z ważniejszych bohaterów raz nazywa się Aubrey, raz Andy),a nawet - co jest już niechlujstwem - popełnia błędy w pisowni trudniejszych nazwisk. Jakoś nie potrafi też dać sobie rady z odmianą niewygodnych personaliów. Widzimy kwiatki w rodzaju Brusa zamiast Bruce'a (!),Warnecke'a zamiast Warneckego... Może nie przeszkadza to przy pierwszym czytaniu, ale gdzieś przy trzecim zaczyna już poważnie irytować. Jest to rażący wyraz braku szacunku dla czytelnika, kiedy gnany pazernością wydawca nie ma nawet czasu na porządne przeczytanie tekstu. Wstyd.

Doprowadziwszy Harrington w poprzednim tomie niemal na szczyt wojskowej piramidy autor dokonał sprytnej wolty i załatwił swojej bohaterce - a także czytelnikom - powrót do dowodzenia małą pojedynczą jednostką. Wykombinował przy okazji kolejne zadanie niemożliwe do wykonania, wysyłając Honor do walki z kosmicznymi piratami na statku będącym tylko imitacją okrętu wojennego....

W jednym z początkowych rozdziałów, gdy zorientowałem się, że Weber wygrzebał kolejną postać, która z powodu bycia małostkowym hipokrytą śmie nienawidzić Honor Harrington przeżyłem chwilę zwątpienia, mając świadomość, że to już przecież było (i to nie raz). Na szczęście w miarę upływu stron, czytając po 1 do 3 rozdziały dziennie okazało się, że lektura sprawia mi sporą frajdę.

Tak, wszystko obraca się według tych samych schematów, mamy postacie dobre i mamy postacie złe (od razu wiadomo, które są które); większość dobrych postaci jest członkiem kółka wzajemnej adoracji, którego prezesem jest tytułowa bohaterka. Do tego grona dołącza narrator, który ma tendencję do specyficznego tłumaczenia działań bohaterów, a także poza wychwalaniem HH, wychwalania tych, którzy wychwalają HH :)

Jednak jeżeli przymruży się odpowiednio mocno oczy to historia wciąga, pojawia się kilka ciekawych wątków no i są bitwy w kosmosie, które Weber potrafi opowiadać w sposób bardzo interesujący, po mistrzowsku przełączając akcję pomiędzy poszczególnych graczy.
Muszę zatem przyznać, że uniwersum Honor Harrington ma całkiem spory urok, jednak lepiej przyjmować je w niewielkich dawkach i w odpowiednich odstępach czasowych.

W jednym z początkowych rozdziałów, gdy zorientowałem się, że Weber wygrzebał kolejną postać, która z powodu bycia małostkowym hipokrytą śmie nienawidzić Honor Harrington przeżyłem chwilę zwątpienia, mając świadomość, że to już przecież było (i to nie raz). Na szczęście w miarę upływu stron, czytając po 1 do 3 rozdziały dziennie okazało się, że lektura sprawia mi sporą...

"Honor wśród wrogów" jest jedną z najlepszych części serii o Honor Harrington. Fabuła jest ciekawa i nie dłuży się tak jak w "Kwestii honoru". Dużo dzieje się w przestrzeni kosmicznej. Co prawda pojedynki są krótkie, ale interesujące.

Do plusów można zaliczyć ograniczenie apoteozy Honor. Dalej jest "naj" i każdy bohater książki ją ubóstwia, ale autor "dał sobie trochę na wstrzymanie" z wychwalaniem głównej bohaterki.

D. Weber opisał imperium i konfederację - byty, które w poprzednich częściach zupełnie pominął. Wątek z piratami jest również świeży. Pomysł na statki-pułapki (mocno uzbrojone cywilne frachtowce o przewozu cargo) jest trafiony. Uniwersum cyklu jest pełniejsze.

Jednak to właśnie ciekawa fabuła jest największym atutem tej części. Sporo się dzieje. Jeśli ktoś rozczarował się poprzednimi częściami, to "Honor wśród wrogów" będzie miłym zaskoczeniem.

Denerwujące jest brataniem się Honor z wrogimi oficerami Republiki Heaven. Nagle bez żadnych oporów zaczynają współpracować, kiedy jeden statek jest zniszczony. Rycerskie zachowanie kapitana okrętu Republiki Heaven, kiedy to ratuje wrogi frachtowiec, jest mocno naciągane.

Polecam.

"Honor wśród wrogów" jest jedną z najlepszych części serii o Honor Harrington. Fabuła jest ciekawa i nie dłuży się tak jak w "Kwestii honoru". Dużo dzieje się w przestrzeni kosmicznej. Co prawda pojedynki są krótkie, ale interesujące.

Do plusów można zaliczyć ograniczenie apoteozy Honor. Dalej jest "naj" i każdy bohater książki ją ubóstwia, ale autor "dał sobie trochę na...

Honor znów wraca do walki zostawiając intrygi polityczne na Manticorze oraz zarządzanie domeną na Graysonie, wychodzi jej to na dobre, a także cyklowi oraz mojemy zapałowi do czytania dalej serii (nie żeby poprzednie dwa tomy były nudne, ale jednak dobrze że przybyło akcji).
Oprócz głównego wątku, mamy też opisy funkcjonowania świata (świata Honor - Honorverse). Jedyne do czego mogę się "przyczepić", to za krótkie starcia (może taka specyfika walki na nowym typie okrętów) oraz braku podsumowania działalności pozostałych okrętów z grupy (wstęp bardzo podsycił moją ciekawość jak im poszło).
Podsumowując: jak ktoś dojdzie do szóstego tomu to się nie zawiedzie, Weber dalej trzyma formę.

Honor znów wraca do walki zostawiając intrygi polityczne na Manticorze oraz zarządzanie domeną na Graysonie, wychodzi jej to na dobre, a także cyklowi oraz mojemy zapałowi do czytania dalej serii (nie żeby poprzednie dwa tomy były nudne, ale jednak dobrze że przybyło akcji).
Oprócz głównego wątku, mamy też opisy funkcjonowania świata (świata Honor - Honorverse). Jedyne do...

Tak właściwie to trzy opowiadania, ale Honor w najwyższej formie

Tak właściwie to trzy opowiadania, ale Honor w najwyższej formie

Jak zwykle Honor w formie :)

Jak zwykle Honor w formie :)

Podobnie jak poprzednie - rewelacja;)
Swietnie wykreowane universum z mnogoscia swiatow, roznych opcji politycznych. Ciekawie przedstawione bitwy w kosmosie.

Z wad to momentami dosc przydlugie opisy i dialogi,

Podobnie jak poprzednie - rewelacja;)
Swietnie wykreowane universum z mnogoscia swiatow, roznych opcji politycznych. Ciekawie przedstawione bitwy w kosmosie.

Z wad to momentami dosc przydlugie opisy i dialogi,

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam