Zebrane przez Lafcadio Hearna historie budowane są na tym, co łączy się z niesamowitością w następstwie pewnych zdarzeń.

"Trzeba wam wiedzieć, że powszechnie wierzy się, iż ostatnia wola lub obietnica człowieka, który umiera w gniewie lub w gniewie popełnia samobójstwo, posiada moc nadprzyrodzoną."(s.49)

Wiele z opowieści czerpie właśnie z tej wiary, że po śmierci będzie się miało wpływ na żywych w określony sposób. Wszystko zależeć będzie od tego, czy człowiek pożegnał się z tym światem w gniewie, czy z dobrą myślą, bo potem jego duch będzie oczekiwał zadośćuczynienia bądź zacznie obdarzać żyjących swą przychylnością.
Charakterystyczne dla tych opowieści jest - z uwagi na ich zwięzłość - szybkie przejście do meritum, gdzie Wyznacznikiem życiowej drogi staje się śmierć, która w buddyzmie nie jest zwiastunem końca, a zapowiedzią dalszych losów. Narracja klasycznych kaidan oscyluje między historiami o widmach, duchach oraz nawiedzeniach i egzorcyzmach, i wszystkim tym, co kojarzy się z przejściem.

Mimo iż niektóre teksty są bardzo krótkie, to nie sposób nie dostrzec zawartej myśli i szczególnego klimatu. Tu nie chodzi o samo przerażenie odbiorcy, a raczej nie w sposób ogólnie pojmowany. Dawniej takie historie opowiadało się w ciemnym pomieszczeniu ustrojonym w świece. Po skończeniu kolejnej opowieści gaszono jedną ze świec i postępowano tak do momentu, aż wygaszono wszystkie płomienie. Wtedy oddziaływanie takich historii nabierało mocniejszego znaczenia. Opowiadający wytwarzali specyficzny nastrój poprzez sposób opowiadania (o to tutaj najbardziej chodziło) oraz podkreślenie wrażenia przy pomocy światła igrającego na twarzach, jakby wspominane duchy były wśród nich.
Opowieści niesamowite miały wpływ na wyobraźnie Japończyków, kiedyś w formie zabaw towarzyskich, dziś przenikając do literatury oraz idąc w kierunku odtwarzania owych motywów w kinie. Bez owych elementów zaczerpniętych z legend i baśni nie byłoby takich filmów jak "Krąg" czy "Nieodebrane połączenie". Wszelkie opowieści niesamowite są przewodnikiem po tradycji i kulturze. Pokazują rodowód dzisiejszego, mało przystającego do tego obrazu praktycznego Japończyka. Czerpie się z nich przede wszystkim wiedzę o dawnym świecie, a każda historia o duchach - z rożnych kręgów kulturowych - nabiera głębszego wyrazu, gdy się ją umiejętnie zinterpretuje, opowie w sprzyjających ku temu warunkach.

Lafcadio Hearn swój wybór tekstów niesamowitych opatrzył również studiami o owadach, których bohaterami są motyle, komary i mrówki. Myśl autora odnosi się nadal do wierzeń i legend na temat tychże, jakie można znaleźć w japońskiej oraz dużo częściej chińskiej literaturze. Mówi o naturze motyla, podlegających przemianach i duchowości, która ma istotny wpływ na człowieka tak żywego,jak martwego. Filozofuje na temat uciążliwości komarów, odnosząc się jednocześnie do religii potępiającej niszczenie życia. Sławi życie w zorganizowanym społeczeństwie mrówek skupiając się na ich biologicznych aspektach oraz inteligentnym funkcjonowaniu w oparciu o zasady i stąd wywody na temat naszej moralności. Uważam, iż ta część "Kwaidanu" jest uzupełnieniem wcześniejszych historii, dla lepszego zrozumienia duchowego świata Japończyka, jego estetyki i wrażliwości.

Zebrane przez Lafcadio Hearna historie budowane są na tym, co łączy się z niesamowitością w następstwie pewnych zdarzeń.

"Trzeba wam wiedzieć, że powszechnie wierzy się, iż ostatnia wola lub obietnica człowieka, który umiera w gniewie lub w gniewie popełnia samobójstwo, posiada moc nadprzyrodzoną."(s.49)

Wiele z opowieści czerpie właśnie z tej wiary, że po śmierci będzie...