Są książki, które trudno się ocenia, bo - jeśli są arcydziełami - mam wrażenie, że cokolwiek napiszę, będzie zbyt trywialne i niedopowiedziane.
Tak właśnie sprawa ma się z "Nędznikami". Pierwszy raz przeczytałam tę monumentalną powieść, będąc w pierwszej klasie liceum. Pamiętam, że ogromne wrażenie zrobiły na mnie losy bohaterów, nie doceniłam jednak wówczas warstwy historycznej i innych walorów fabuły. Może byłam zbyt młoda, może za mało wiedziałam o literaturze...

Teraz, po wielu latach, powtórnie zachwyciły mnie wielowątkowość i barwne losy postaci, które autor przedstawia z ogromną dbałością o szczegóły. Nawet drugoplanowym i epizodycznym bohaterom pisarz poświęca swoją uwagę i robi to bardzo precyzyjnie, dzięki czemu czytelnik ma wrażenie bezpośredniego obcowania z opisywanym światem.
Oprócz ludzkich perypetii moją uwagę zwróciły teraz i inne aspekty powieści - przede wszystkim barwne, skomplikowane tło historyczne, skupione wokół Wielkiej Rewolucji Francuskiej, wcześniejszych rządów Burbonów i ich późniejszego powrotu do władzy po okresie cesarstwa.

Ciekawe są fragmenty wykładające poglądy Victora Hugo na problemy społeczne, którym tak naprawdę poświęcona jest cała książka. Pisarz reprezentuje stanowisko podobne do Charlesa Dickensa, który także był rzecznikiem i obrońcą biedaków, skrzywdzonych i poniżonych. W przeciwieństwie do angielskiego prozaika, Hugo nie tylko ubolewa nad losem najbiedniejszych, proponuje konkretne rozwiązania, chociaż w czasach mu współczesnych były to utopijne projekty, które zaczęto realizować dopiero w XX wieku. To dowód na ponadczasowość utworu, którą odnajdziemy też w problemach bohaterów.

Porywający jest obraz Paryża, miasta pełnego kontrastów, żywiołowego, ale i zdradliwego, bo często obiecującego fortunę, a przynoszącego nędzę, upodlenie i wielkie rozczarowania. To na pewno jeden z najciekawszych opisów topografii miejskiej w literaturze, porównywalny z Moskwą u Bułhakowa, Petersburgiem Dostojewskiego, Warszawą Prusa i Żeromskiego czy Barceloną Zafona.

Przede mną jeszcze drugi, również bardzo obszerny tom "Nędzników". Jestem pewna, że będzie to udana, emocjonująca i porywająca lektura.

Są książki, które trudno się ocenia, bo - jeśli są arcydziełami - mam wrażenie, że cokolwiek napiszę, będzie zbyt trywialne i niedopowiedziane.
Tak właśnie sprawa ma się z "Nędznikami". Pierwszy raz przeczytałam tę monumentalną powieść, będąc w pierwszej klasie liceum. Pamiętam, że ogromne wrażenie zrobiły na mnie losy bohaterów, nie doceniłam jednak wówczas warstwy...