Blaze, to takie nie do końca rozgarnięte duże dziecko - dosłownie i w przenośni - dwa metry wzrostu i ponad sto kilogramów wagi, którego logiczne myślenie spadło razem z nim ze schodów, kiedy ojciec młodego Claytona "karał" swojego syna.
Blaze stanął na nogi, jednak logiki, sensownego myślenia czy instynktu samozachowawczego, już nie udało się poskładać...
Nie podoba mi się kiedy czytam w opiniach, że Blaze to matoł czy przygłup, jasne, tak nazywali go kumple i ludzie którzy mieli z nim styczność, a których nie interesowała jego przeszłość, jego historia, jednak my, czytelnicy, ją znamy i naprawdę nie uważam, że zasługuje aby tak o nim mówić. 
Los, czy też Stephen King, zgotował mu ciężki żywot, pełen cierpienia skazując na ciągłą drogę pod górę, chociaż on sam umiał znajdować radość w małych rzeczach, a nawet bywać szczęśliwym i miał, mimo wszystko, wielkie serce. King pokazuje jak mało ważny jest człowiek jako jednostka, jak od momentu odebrania młodego Blaze'a ojcu, uznano, że cała praca z pokrzywdzonym dzieckiem została wykonana...A nasz bohater pozostawiony samemu sobie...
Samotny, już dorosły Blaze, realizuje plan, który pozostawił po sobie jego zmarły przyjaciel, a którego realizacja skazana jest z góry na porażkę. Świadomość tego mamy niestety tylko my, Blaze nie jest w stanie połączyć czynów z ich konsekwencjami, a najbardziej szokujące jest to, że ja, matka dziecku, podobnie - idę o zakład - jak większość z Was trzymała, mimo wszystko, za Blaze'a kciuki...prawda?

Blaze, to takie nie do końca rozgarnięte duże dziecko - dosłownie i w przenośni - dwa metry wzrostu i ponad sto kilogramów wagi, którego logiczne myślenie spadło razem z nim ze schodów, kiedy ojciec młodego Claytona "karał" swojego syna.
Blaze stanął na nogi, jednak logiki, sensownego myślenia czy instynktu samozachowawczego, już nie udało się poskładać...
Nie podoba mi...