"Czytelniku, przyjmij moje najlepsze życzenia oraz podziękowania za to, że chciałeś poznać tę opowieść. Mam nadzieję, że Ci się spodoba. Nie powiem: "Mam nadzieję, że uronisz choć łezkę", ale...
No dobrze. Dobrze, powiem. Tylko żeby to nie było ze śmiechu".

Nie martw się Stephen, nie płakałam ze śmiechu, chociaż prawdę mówiąc nie płakałam wcale, ale przy czytaniu rzadko płaczę, dentystki mają twarde serca i żelazne rączki, więc to żadna ujma dla tej książki :)

Sympatyczny wielkolud, chyba już gdzieś o takim czytałam u Kinga ;) Blaze jest chyba najbardziej prawym z nieprawych, o których dane mi było czytać. Niestety, Clayton Blaisdell nie został wrobiony, nie jest niewinny. Ma na swoim koncie sporą ilość skoków i wyskoków, a nawet odsiadkę. Ile w tym udziału sprytnych kolegów, dla których był on tylko narzędziem? Pewnie sporo, bo Blaze nie należy do typu myślicieli. Jego ostatni kumpel zaplanował swój skok życia - uprowadzenie obłędnie bogatego niemowlaka dla okupu, tyle że owego życia kumpel został pozbawiony w sposób nagły i nieodwracalny. Wydawałoby się, że skoro mózg operacji wyzionął ducha, to Blaze odpuści sobie realizację trudnego planu. Nic z tego, w pewną zimną noc Joseph Gerard IV zostaje porwany...

Powieść z szuflady, która wcale nie jest taka zła. Najlepsze w niej jest to, że kibicowałam Blaze'owi i żadne jego łup prosto w czyjąś czaszkę tego nie zmieniło. To chyba nie jest dobry objaw :)

A na koniec dodam tylko, że uwielbiam wstęp do "Blaze", a najbardziej komentarz Kinga: "Ja miałem tak samo podczas lektury "Everymana" Philipa Rotha, "Judy nieznanego" Thomasa Hardy'ego, a także "Córki opiekuna wspomnień" Kim Edwards - w pewnym momencie po prostu zaczynałem trząść się ze śmiechu, wymachiwać rękami i wołać: "I jeszcze nowotwór! I jeszcze niech oślepnie! Tego jeszcze nie było!".

Przy tym to się prawie popłakałam ze śmiechu :)

"Czytelniku, przyjmij moje najlepsze życzenia oraz podziękowania za to, że chciałeś poznać tę opowieść. Mam nadzieję, że Ci się spodoba. Nie powiem: "Mam nadzieję, że uronisz choć łezkę", ale...
No dobrze. Dobrze, powiem. Tylko żeby to nie było ze śmiechu".

Nie martw się Stephen, nie płakałam ze śmiechu, chociaż prawdę mówiąc nie płakałam wcale, ale przy czytaniu rzadko...