Pewnego wieczoru zasnąłem przy włączonym laptopie, na którym miałem uruchomionego youtube’a. Kolejno odtwarzał on przypadkowe nagrania, gdy nagle w głuchej i nieprzeniknionej nocy przebudziłem się i jeszcze w stanie półświadomości usłyszałem głoś lektora z audiobooka „Czarny Kot” Edgara Alana Poego. Zaintrygowany i zaskoczony zacząłem się chciwie wsłuchiwać w niezwykle mroczną ale i nieco komiczną makabreskę. Mój autentyczny przestrach potęgowało uczucie pewnego snu na jawie (nagłe przebudzenie w środku nocy) oraz pewien niewinny fakt, że akurat jestem właścicielem dwóch „czarnych jak zło” kotów, które w nocy potrafią przybrać demoniczny wygląd, a dodatkowo mają zwyczaju spać na zagłówków mojego łózka i obserwować mój sen, badając czy czasem nie wstanę i ich ekstra nie nakarmię ;)
Po zapoznaniu się z życiorysem Poego, jestem przeświadczony, że treść opowiadania, jak i sama sylwetka głównego bohatera, jest oparta na życiu autora. Wiadomo powszechnie, że latami nadużywał on alkoholu, miła młodziutką, nastoletnią wręcz żonę, która bardzo wcześnie umarła, rozbijają całkowicie kondycję psychiczną autora. Dla mnie opowiadanie jest szczytowym osiągnięciem miniatury literackiej zakresu gatunku grozy oraz makabreski. Jako miłośnik zwierząt nieco szokują mnie opisy okaleczania i znęcania się nad zwierzętami, ale cóż, taka jest konwencja. Nie od dziś ludzie z różnych kultur na naszym globie żywią przeświadczenie, jakoby koty były czarownicami w przebraniu lub co bardziej do mnie przemawia, że koty są pewnego rodzaju portalami między światem żywych i umarłych - koncepcja rodem ze starożytnego Egiptu z III tysiąclecia przed Chrystusem.

Pewnego wieczoru zasnąłem przy włączonym laptopie, na którym miałem uruchomionego youtube’a. Kolejno odtwarzał on przypadkowe nagrania, gdy nagle w głuchej i nieprzeniknionej nocy przebudziłem się i jeszcze w stanie półświadomości usłyszałem głoś lektora z audiobooka „Czarny Kot” Edgara Alana Poego. Zaintrygowany i zaskoczony zacząłem się chciwie wsłuchiwać w niezwykle...