Gdybym miała określić jednym słowem tę książkę, napisałabym: brawurowa. Ale to stanowczo zbyt mało. Ja podczas czytania bawiłam się przednio. Nie dość, że zabawna, napisana z polotem, to jeszcze pełna odniesień do klasyki i w pewien subtelny sposób zachęcająca po sięgnięcie po nią. Bez wątpienia jedna z lepszych powieści, które ostatnio czytałam. Dziwią mnie niskie noty użytkowników LC.

Gdybym miała określić jednym słowem tę książkę, napisałabym: brawurowa. Ale to stanowczo zbyt mało. Ja podczas czytania bawiłam się przednio. Nie dość, że zabawna, napisana z polotem, to jeszcze pełna odniesień do klasyki i w pewien subtelny sposób zachęcająca po sięgnięcie po nią. Bez wątpienia jedna z lepszych powieści, które ostatnio czytałam. Dziwią mnie niskie noty...

W życiu nie czytałam gorszej książki, udało mi się przeczytać 2 rozdziały, dalej już nie mogłam, bo czułam zażenowanie czytając to badziewie. Miałam wrażenie że napisało to jakieś niemądre dziecko. Nie polecam.

W życiu nie czytałam gorszej książki, udało mi się przeczytać 2 rozdziały, dalej już nie mogłam, bo czułam zażenowanie czytając to badziewie. Miałam wrażenie że napisało to jakieś niemądre dziecko. Nie polecam.

Dobrnęłam do końca, choć przy ostatnich stronach zaczęłam się powoli wyłączać. Książka mi się nie podobała. Autor krytykował innych autorów i starał się zrobić żart z ich twórczości, a sam "skończył" podobnie - z płytką książką na koncie z raczej kiepskimi opiniami. Przyznam, że było kilka ciekawych fragmentów, lepiej określonych jako zabawnych, ale czym jest tych kilkanaście zdań w stosunku do ponad 200 stron? Raczej nie polecam, szczególnie osobom mającym szacunek do twórczości pewnych osób, wymienionych w książce. Niestety daleko temu do satyry, a bliżej do nieudanego, tandetnego żartu. Szkoda..

Dobrnęłam do końca, choć przy ostatnich stronach zaczęłam się powoli wyłączać. Książka mi się nie podobała. Autor krytykował innych autorów i starał się zrobić żart z ich twórczości, a sam "skończył" podobnie - z płytką książką na koncie z raczej kiepskimi opiniami. Przyznam, że było kilka ciekawych fragmentów, lepiej określonych jako zabawnych, ale czym jest tych...

Początek cholernie męczący (szczególnie opisy sensacji ubikacyjnych i nie tylko),z czasem się rozkręca, może nawet i nabiera tempa, by końcówką zawieść na całego.
Sama idea, dotycząca najbardziej poczytnych współcześnie pisarzy, jest jak najbardziej intrygująca i nośna. Jednak wykonanie (napisanie) woła o pomstę do nieba.
Raz to za dużo!

Początek cholernie męczący (szczególnie opisy sensacji ubikacyjnych i nie tylko),z czasem się rozkręca, może nawet i nabiera tempa, by końcówką zawieść na całego.
Sama idea, dotycząca najbardziej poczytnych współcześnie pisarzy, jest jak najbardziej intrygująca i nośna. Jednak wykonanie (napisanie) woła o pomstę do nieba.
Raz to za dużo!

Skrzekliwy wrzask. Wymuszony śmiech. Upiorny rechot. Karykatura karykatury. Satyra? Parodia?
Parodia satyry. Uch, jak to mi się ciężko czytało, mimo skromnych rozmiarów tej powieści. Rzadko można trafić na tekst tak męczący tym nibypoczuciem humoru w stylu ogłupiającego CHA, CHA, CHA! Ale oddajmy sprawiedliwość: w książce dałoby się odnależć ze dwa znośne dowcipy. Jednak całość sprawiła na mnie wrażenie raczej dołujące niż rozweselające. Jak gadzio-ludzka fizjonomia Goriego Niemowy. Jeżeli w Ameryce uznają to za śmieszne, to ich poczucie humoru różni się od naszego diametralnie. I na tym poprzestańmy.

Skrzekliwy wrzask. Wymuszony śmiech. Upiorny rechot. Karykatura karykatury. Satyra? Parodia?
Parodia satyry. Uch, jak to mi się ciężko czytało, mimo skromnych rozmiarów tej powieści. Rzadko można trafić na tekst tak męczący tym nibypoczuciem humoru w stylu ogłupiającego CHA, CHA, CHA! Ale oddajmy sprawiedliwość: w książce dałoby się odnależć ze dwa znośne dowcipy. Jednak...

Książka bardziej złośliwa niż treściwa; wręcz hejterska.Z trudem można znaleźć kilka fragmentów, które dają cokolwiek do myślenia. Wysłuchałam jako audiobook i jestem pełna podziwu dla Adama Ferency, dzięki któremu dałam dwie gwiazdki więcej. Jeśli więc ktoś MUSI się z tą książką zapoznać - to niech raczej słucha niż czyta.

Książka bardziej złośliwa niż treściwa; wręcz hejterska.Z trudem można znaleźć kilka fragmentów, które dają cokolwiek do myślenia. Wysłuchałam jako audiobook i jestem pełna podziwu dla Adama Ferency, dzięki któremu dałam dwie gwiazdki więcej. Jeśli więc ktoś MUSI się z tą książką zapoznać - to niech raczej słucha niż czyta.

Wszystkie wzorce amerykańskie są - jest zamachowiec, uderza w dobro narodowe w postaci pisarzy, jest zwrot akcji, a przy tym wszystko tak przewidywalne i zabawne wcale. Gdyby nie było to w formie audiobooka kiedy radio i tak nie przedstawiało żadnej alternatywy na trasie do pracy - nie dotrwałabym do końca.

Wszystkie wzorce amerykańskie są - jest zamachowiec, uderza w dobro narodowe w postaci pisarzy, jest zwrot akcji, a przy tym wszystko tak przewidywalne i zabawne wcale. Gdyby nie było to w formie audiobooka kiedy radio i tak nie przedstawiało żadnej alternatywy na trasie do pracy - nie dotrwałabym do końca.

Mimo, że książka nie jest długa, to jednak dłużyła się niemiłosiernie... Gdy czytelnik zaczął się wciągać w fabułę, była niszczona przez głupie monologi bohaterów.
Wyjaśnienie całej historii stało się tak absurdalne, że mimo iż umysł czytelnika może pojąć dużo, to jednak w przypadku tej historii nie było to proste.
Ogólnie rzecz ujmując książka miała potencjał i ciekawy pomysł na fabułę, ale to wszystko zostało przysypane kiczem.

Mimo, że książka nie jest długa, to jednak dłużyła się niemiłosiernie... Gdy czytelnik zaczął się wciągać w fabułę, była niszczona przez głupie monologi bohaterów.
Wyjaśnienie całej historii stało się tak absurdalne, że mimo iż umysł czytelnika może pojąć dużo, to jednak w przypadku tej historii nie było to proste.
Ogólnie rzecz ujmując książka miała potencjał i ciekawy...

To nie musiało być tak słabe, pomysł miał pewien potencjał, sam styl autora, bedący tu właściwie pastiszem manieryzmów poszczególnych przywołanych pisarzy - też nie jest najgorszy. Natomiast humor, szyty na miarę amerykańskiego społeczeństwa, nie bawi...

Są dobre momenty, są chwile uśmiechu, gdy widzi się te wszystkie odniesienia do książek I do charakterów Steel, Kinga, Clency'ego... Ale wszytsko tonie w fekaliach. Dosłownie. Autor wciąż I wciąż wraca do tematu wydalania, bardzo wulgarne I słabe teksty wkładając w usta Kinga, Steel, Depardieu, a jedną z bohaterek czyni ofiarą jej przewodu pokarmowego, by przez wiele stron opisywać, co się z nią dzieje... w toalecie...

Nie, to nie bawi. Nie, nie, nie. Ale rozumiem, że kogoś może. Ale mnie nie.

Mimo to, chociażby epilog zasługuje na jedną z tych trzech gwiazdek, drugą dostaje sam pomysł a trzecia za pastisz, który miejscami da się przełknąć. Niestety,m więcej nie będzie.

Nie polecam. Strata czasu.

To nie musiało być tak słabe, pomysł miał pewien potencjał, sam styl autora, bedący tu właściwie pastiszem manieryzmów poszczególnych przywołanych pisarzy - też nie jest najgorszy. Natomiast humor, szyty na miarę amerykańskiego społeczeństwa, nie bawi...

Są dobre momenty, są chwile uśmiechu, gdy widzi się te wszystkie odniesienia do książek I do charakterów Steel, Kinga,...

TAK BARDZO NIEŚMIESZNE!

Swego czasu, kiedy mój literacki gust dopiero się kształtował i akurat skupiony był na twórczości Stephena Kinga, strasznie się jarałem tą książką, bo wiadomo, bo, hehe, może być śmiesznie patrząc na głównego bohatera. Ale potem mi przeszło, o tej powieści mi się zapomniało aż do napotkania jej ponownie w bibliotece. Wypożyczyłem, no bo w sumie, czemu nie?

Właśnie, czemu nie. To całkiem dobre pytanie. Tylko że z lekka rozwinięte - Czemu nie powinno się nigdy sięgać po to gówno?

Powodów jest tak wiele, że nawet nie za bardzo wiem, gdzie zacząć. Więc może od początku. Bohaterami tej "książki" są słynni na cały świat pisarze, a wśród nich kręcą się też inne sławy. I wszyscy są po prostu ŻAŁOŚNI. Zachowują się jak małe bezmózgi, wciąż myśląc i gadając o seksie (to akurat się da zrobić w naturalny, zabawny sposób; autor jednak chyba jest maniakiem ostatnich filmów z serii American Pie),o wydalaniu (to chyba najczęściej) i o tym, jak to są lepsi niż wszyscy inni. Przoduje w tym najgłówniejszy z głównych, czyli Stephen King, którzy traktuje wszystkich dookoła jak śmieci, na wszystkich się drze, do wszystkich ma wąty, jest idealny, świetnie pisze, a jak komuś się nie podoba, to głąb. I pytanie z tytułu w mojej głowie zmienia się z "kto zabija" na "kiedy w końcu go, kurde, zabije".

Jak miałem z 12 lat i budziły się we mnie pierwsze pisarskie ambicje, stworzyłem sobie historię ze Spidermanem i duchem Kurta Cobaina w rolach głównych, bo to przecież takie zabawne, wrzucić kogoś popularnego do swojej opowieści, co nie? Mam nieodparte wrażenie, że autor wyszedł z identycznego założenia. Że nieważne co postacie zrobią albo powiedzą, sam fakt, że są znane będzie śmieszny. I wcale nie jest żałosne i obrzydliwe czytanie o pięciostronicowym rozwolnieniu Sue Grafton; nie, to zabawne, bo przydarzyło się popularnej pisarce! HA HA!

To mnie po prostu boli, nic więcej ://

Trzem osobom zapłacono za pozytywną ocenę książki na jej tylnej okładce; jestem w stanie z jedną z tych opinii się zgodzić. "Dla wszystkich, którzy nienawidzą książek" - prawda! Jeśli naprawdę ich nienawidzicie, kupcie ten szajs, a potem z przyjemnością ją porwijcie albo spalcie. Podwójny zysk - wasza radość i ratunek jednej niewinnej duszyczki przed tym beznadziejnym (po)tworem!

TAK BARDZO NIEŚMIESZNE!

Swego czasu, kiedy mój literacki gust dopiero się kształtował i akurat skupiony był na twórczości Stephena Kinga, strasznie się jarałem tą książką, bo wiadomo, bo, hehe, może być śmiesznie patrząc na głównego bohatera. Ale potem mi przeszło, o tej powieści mi się zapomniało aż do napotkania jej ponownie w bibliotece. Wypożyczyłem, no bo w sumie,...