Trup w powieści jest, ale raczej nieistotny. Spodziewający się po okładkowym opisie kryminału, będzie zawiedziony i myślę, że spora część czytelników "Prawie doskonałej" mogła tego doświadczyć. Hiszpańska pisarka Marina Mayoral nie pisze powieści oczywistych, rzadko są tym, na co zdają się wyglądać, i właśnie tę nieoczywistość w jej pisarstwie bardzo lubię. List matki do syna jest bowiem niezwykłą analizą relacji łączących ludzi - matki z dziećmi, żony z mężem, matki z córką, kochanka z kochanką. To opowieść o walce, uczuciach, rozczarowaniach, o zrozumieniu i całkowitym braku zrozumienia.

Pełny tekst:
www.owcazksiazka.pl/2018/05/marina-mayoral-prawie-doskonaa.html

Trup w powieści jest, ale raczej nieistotny. Spodziewający się po okładkowym opisie kryminału, będzie zawiedziony i myślę, że spora część czytelników "Prawie doskonałej" mogła tego doświadczyć. Hiszpańska pisarka Marina Mayoral nie pisze powieści oczywistych, rzadko są tym, na co zdają się wyglądać, i właśnie tę nieoczywistość w jej pisarstwie bardzo lubię. List matki do...

Cała książka jest listem matki do syna. Co prawda wciąga, czytelnik chce poznać okoliczności zbrodni, a narracja jest spójna i płynna, to jednak ściany tekstu bez dialogów działają na niekorzyść tej formy narracji. Również szokujące jest to że zbrodniarze należeli do "polskiej bandy". Bardzo mnie to ubodło, bo to kolejna zagraniczna książka, w której motyw polski pojawia się w niemiłym aspekcie (zwykle pijaństwa i złodziejstwa a w tej książce w aspekcie - zbrodni). Nie zgadzam się z tym stereotypem. Gdyby te 2 słowa wykreślić z książki to całkiem niezła.

Cała książka jest listem matki do syna. Co prawda wciąga, czytelnik chce poznać okoliczności zbrodni, a narracja jest spójna i płynna, to jednak ściany tekstu bez dialogów działają na niekorzyść tej formy narracji. Również szokujące jest to że zbrodniarze należeli do "polskiej bandy". Bardzo mnie to ubodło, bo to kolejna zagraniczna książka, w której motyw polski pojawia...

Książka w ciekawy sposób odsłania odcienie matczynej miłości. Miłości, na której cieniem kładzie się chrakter, osobowość, zachowanie i sposób komunikowania się dziecka. Wydaje się, że autorka poprzez swoją bohaterkę próbuje pokazać jak silna jest miłość matki do dziecka mimo niesprzyjających dla niej, lub dla tego dziecka, okoliczności. Daje przykład, w jaki sposób może kształtować się wzajemny obraz oczekiwań i wyobrażeń o sobie. Co może wpływać na wzajemny dystans, niechęć czy rozczarowanie. Jak istotne są dla dziecka porównania, drobne gesty, okazywane czułości lub ich brak.
Bohaterka szuka przyczyn braku bezwarunkowej i oddanej miłości ze strony jednego z synów poprzez analizę swoich zachowań w przeszłości i popełnionych błędów, które usprawiedliwia i przedstawia z własnej perspektywy. A wszystko po to, by odzyskać miłość syna, który z nieznanych jej powodów oddala się od niej, oskarżając o najokrutniejszy czyn - zabójstwo.

Książka w ciekawy sposób odsłania odcienie matczynej miłości. Miłości, na której cieniem kładzie się chrakter, osobowość, zachowanie i sposób komunikowania się dziecka. Wydaje się, że autorka poprzez swoją bohaterkę próbuje pokazać jak silna jest miłość matki do dziecka mimo niesprzyjających dla niej, lub dla tego dziecka, okoliczności. Daje przykład, w jaki sposób może...

„ Jesteśmy bardzo czuli na punkcie tego, co nas boli, ale gruboskórni wobec bólu innych ludzi”. (str. 76)

Syn zarzuca matce zbrodnię doskonałą. Wychodzi z mieszkania. Matka zapisuje swoje myśli, by wytłumaczyć synowi, że życie nie jest takie jakie on sobie wyobraził. Opowiadanie matki jest spokojne, kontretne. Jednak nie jest pozbawione wrażliwości. Wydaje się usprawiedliwieniem. Jest spowiedzią i wyjaśnieniem. Rodzinnym pamiętnikiem. Ujawnieniem mechanizmów i faktów.

Czytelnik może odnieść wrażenie, że w narracji nie ma emocji. Są, tylko kryją się pod opanowaniem piszącej kobiety. Są odczucia. Tekst jest pełen stwierdzeń, które można cytować. Niby nic odkrywczego, ale wpisane w dzieje rodziny stają się ważnym podsumowaniem. Matka jest autorką kilku uznanych powieści. Zauważa, że losy fikcyjnych bohaterów mogą być zbieżne z faktami, z prawdziwymi postaciami. Przenikanie sztuki i życia.

Matka, która nie może porozmawiać ze swoim synem. Syn, który obarcza matkę wina za śmierć ojca. Poprzez krótkie rozdziały przewijają się historie, wspomnienia ludzi i zdarzeń. Opisane są relacje między poszczególnymi członkami rodziny. Uczucia są przedstawione jak coś, co można zważyć i zmierzyć. Dlaczego kochałeś i podziwiałeś ojca? Dlaczego nasze jedyne zdjęcie podarłeś? Jedyne, na którym mnie podziwiałeś? – monolog matki jest smutny, bo pytania nie mają odpowiedzi.
W tej książce chodzi o zrozumienie. O różne odcienie matczynej miłości. O prawo do popełniania błędów i nadzieję, że zostaną wybaczone. O przyczyny zabójstwa i ustalenie winnych. O syna.

„ Jesteśmy bardzo czuli na punkcie tego, co nas boli, ale gruboskórni wobec bólu innych ludzi”. (str. 76)

Syn zarzuca matce zbrodnię doskonałą. Wychodzi z mieszkania. Matka zapisuje swoje myśli, by wytłumaczyć synowi, że życie nie jest takie jakie on sobie wyobraził. Opowiadanie matki jest spokojne, kontretne. Jednak nie jest pozbawione wrażliwości. Wydaje się...

Jeżeli ktoś jest zainteresowany wywodami matki - egoistki, która pod pozorem tłumaczenia się synowi z sytuacji, stawia w centrum swoją rozhisteryzowaną osobę, książka jest wręcz stworzona dla niego.

Jeżeli ktoś jest zainteresowany wywodami matki - egoistki, która pod pozorem tłumaczenia się synowi z sytuacji, stawia w centrum swoją rozhisteryzowaną osobę, książka jest wręcz stworzona dla niego.

Po przeczytaniu najbardziej nurtuje mnie pytanie - "Czy Peque przeczytał list od swojej matki?".
Nie wiem czy zrobiłabym to na jego miejscu. W między czasie odczuwałam bunt przeciw słowom narratorki, nie podobało mi się, że narzuca swój punkt widzenia, iż uważa, że wie co jej syn będzie myślał lub czuł.
Niemniej jednak wzbierało we mnie współczucie i troska o tę kobietę, która została oskarżona przez własnego syna, który ją "porzucił".
Szkoda, że niektóre postacie pojawiły się tylko w jednym rozdziale - np. Gabriela, która mnie zaciekawiła.
Ciężko przekonań kogoś do zmiany zdania, zwłaszcza, gdy próbuje się to zrobić w taki sposób, w jaki czyni to narratorka. I dlatego interesuje mnie czy syn to przeczytał i jej wybaczył?

Po przeczytaniu najbardziej nurtuje mnie pytanie - "Czy Peque przeczytał list od swojej matki?".
Nie wiem czy zrobiłabym to na jego miejscu. W między czasie odczuwałam bunt przeciw słowom narratorki, nie podobało mi się, że narzuca swój punkt widzenia, iż uważa, że wie co jej syn będzie myślał lub czuł.
Niemniej jednak wzbierało we mnie współczucie i troska o tę kobietę,...

"Zaplanowałaś to już wiele lat temu. Ze wszystkimi szczegółami. To zbrodnia doskonała, mamo"

Jeśli spodziewacie się po tej książce kryminalnej historii z zaskakującym zakończeniem - rozczarujecie się.
To nie jest kryminał.
To piękna historia miłości matki do syna. I żony do męża, kochanki - do kochanka i córki - do matki.

Główna bohaterka - pisarka Ana - w długim liście do młodszego syna opowiada o swoim życiu, chcąc go przekonać, że zarzut zabójstwa męża, a jego ojca (którego kochał bezwarunkowo i ponad wszystko)jest jakimś monstrualnym nieporozumieniem, w którym znaczny udział miała inna kobieta. Syn jest przekonany, a może tylko usilnie pragnie w to wierzyć, że matka z chęci zemsty doprowadziła do śmierci ojca. Dziwnej śmierci.
Sytuację komplikuje fakt, że niegdyś napisała powieść, w której umieściła opis zbrodni, jaka się rzeczywiście dokonała, na dodatek na ojcu jej synów. To stawia pod znakiem zapytania jej niewinność. Młodszy syn, który ma niezwykle trudne relacje z matką, czuje się niekochany i gorszy niż pierworodny, a jednocześnie będąc pod wpływem wspomnianej wcześniej kobiety, uznaje matkę winną tego, co się stało z jego ojcem. Postać ojca urasta do rangi niemal świętego, a nienawiść do matki pogłębia się.
Ana w swoich wspomnieniach przedstawia synowi obraz ojca, którego nie znał, lub, nie chciał znać. Bolesne doświadczenia z przeszłości zostają przelane na papier, gdyż jest to jedyna droga, którą Ana może pójść, by przynajmniej spróbować odzyskać (albo dopiero zdobyć) miłość syna.
Książka jest znakomitą pozycją ukazującą, jak bardzo nasze uczucia do ważnych dla nas osób kształtują ich obraz w naszych oczach.
Brak możliwości obiektywnego spojrzenia na kochanych przez nas ludzi determinuje nasze zachowania i oceny wobec innych ludzi.
Warto przeczytać. I się zastanowić.
Na koniec - myślę, że nie zdradzę zakończenia, jeśli napiszę, że ostatecznego rozstrzygnięcia nie ma.

"Zaplanowałaś to już wiele lat temu. Ze wszystkimi szczegółami. To zbrodnia doskonała, mamo"

Jeśli spodziewacie się po tej książce kryminalnej historii z zaskakującym zakończeniem - rozczarujecie się.
To nie jest kryminał.
To piękna historia miłości matki do syna. I żony do męża, kochanki - do kochanka i córki - do matki.

Główna bohaterka - pisarka Ana - w długim liście...