Pierwsze wrażenie po przeczytaniu tej książki to ulga, że wreszcie się skończyła i że to koniec całego cyklu.
Niestety, po pierwszej, dobrze zapowiadającej się części dalej było już tylko gorzej, a nieszczęsny „Przywilej skóry” tylko utwierdził mnie w tej opinii. Autorce przynajmniej od trzeciej części wyraźnie zabrakło pomysłu na dalszy ciąg i całość sprawia wrażenie jakby była pisana na siłę (na zamówienie wydawcy?).
To kolejna powieść w tym cyklu, która została wypełniona w jeszcze większym stopniu niż poprzednie jałową gadaniną i przypominaniem zdarzeń wielokrotnie opisanych wcześniej. Karin Slaughter nijak nie potrafi zbudować atmosfery charakterystycznej dla thrillera, stąd nawet pozornie efektowne elementy sensacyjno-kryminalne rażą sztucznością i nie wzbudzają większych emocji niż lektura kroniki kryminalnej w miejskiej popołudniówce. Na dodatek pozostała cała masa niedomkniętych wątków obyczajowych.
Cały ten cykl kojarzy mi się z chomikiem biegającym w kołowrotku - taki sam jałowy wysiłek bez celu, bez pomysłu i bez widoku na satysfakcjonujące zakończenie.
Trudno mi zrozumieć rozgłos towarzyszący tej pisarce, bo jednym tchem wymieniłbym kilkunastu POLSKICH autorów piszących dwie klasy lepiej.
Nie podobało mi się i jeśli mógłbym komuś polecić, to jedynie młodym, krajowym debiutantom, żeby pozbyli się wszelkich kompleksów.

Pierwsze wrażenie po przeczytaniu tej książki to ulga, że wreszcie się skończyła i że to koniec całego cyklu.
Niestety, po pierwszej, dobrze zapowiadającej się części dalej było już tylko gorzej, a nieszczęsny „Przywilej skóry” tylko utwierdził mnie w tej opinii. Autorce przynajmniej od trzeciej części wyraźnie zabrakło pomysłu na dalszy ciąg i całość sprawia wrażenie jakby...