Czterech prostaków – z braku laku – uchodzących za elitę miasteczka Concarneau, jak co dzień spędza wieczór w hotelu „Admirał”. Czas upływa im na pijaństwie, pławieniu się w małomiasteczkowej władzy. Jeden z nich opuszcza towarzyszy, a chwilę później zostaje postrzelony. To pierwsze zaskoczenie. Kolejnym jest to, że ktoś zatruł strychniną dwie butelki alkoholu, w którym ferajna się lubuje. Tylko przypadek sprawił, że nie doszło do zbiorowego zabójstwa. Pikanterii dodaje fakt, że w miasteczku pojawia się wielki, żółty pies, który jest niejako świadkiem tych zdarzeń. Ktoś, kto opracował ten misterny plan, nie poddaje się i wkrótce ginie kolejny z towarzystwa – i znów strychnina. Na miasteczko pada blady strach, mer jest wściekły. Mer to też ciekawe indywiduum, które myślenie traktuje jako hobby a nie powinność. Wyobraźnia u niego kuleje więc szybko przekonuje się, że prowadzącego śledztwo Maigreta nie należy straszyć koneksjami...
Doskonale zbudowana intryga, z zakończeniem które całkowicie wywraca wcześniejsze ustalenia, Do tego niezwykle zabawny Maigret i władza niższego szczebla w krzywym, ale jakże aktualnym ciągle, zwierciadle.

Czterech prostaków – z braku laku – uchodzących za elitę miasteczka Concarneau, jak co dzień spędza wieczór w hotelu „Admirał”. Czas upływa im na pijaństwie, pławieniu się w małomiasteczkowej władzy. Jeden z nich opuszcza towarzyszy, a chwilę później zostaje postrzelony. To pierwsze zaskoczenie. Kolejnym jest to, że ktoś zatruł strychniną dwie butelki alkoholu, w którym...

Powróciłem po wielu latach do jednego z pierwszych tomów serii z komisarzem Maigret w roli głównej (książka została wydana w 1931 r.). Historia zaczyna się tak, że Maigret udaje się do Concarneau, nadmorskiego miasteczka w Bretanii, którym wstrząsa seria tajemniczych zdarzeń. Oto zostaje postrzelony w brzuch jeden z miejscowych notabli, handlarz winem. Potem następuje próba otrucia pozostałych członków śmietanki towarzyskiej. Przy każdym z tych zdarzeń widoczny jest w okolicy żółty pies, którego nikt nie zna.

Z tym że owi notable są mocno nieciekawi: doktor Michoux, który nigdy nie praktykował, a zajmuje się z marnym skutkiem handlem nieruchomościami; pan Le Pommeret pochodzący z rodziny szlacheckiej patentowany leń wciąż szukający pieniędzy; Jean Servières, marny dziennikarz, który uciekł przed wierzycielami z Paryża. Wszyscy ci panowie uważani są w miasteczku za śmietankę towarzyską, przesiadują co wieczór w restauracji hotelu Amiral, sypiają z miejscowymi dziewczynami, otoczeni są zazdrością drobnomieszczan i znienawidzeni przez klasę niższą.

Potem Jean Servières znika w tajemniczych okolicznościach, pozostali notable są przerażeni, a doktor Michoux wręcz umiera ze strachu, w ogóle nie wychodzi z hotelu. W miasteczku narasta atmosfera paniki, za sprawcę wydarzeń uważany jest pewien olbrzymi włóczęga, któremu, jak wieść gminna głosi, towarzyszy wspomniany żółty pies. A Maigret na pozór nic nie robi, pali fajkę i kręci się po miasteczku, doprowadzając do szału mera Concarneau, który za wszelką cenę pragnie uspokojenia nastrojów.

Przy okazji poznajemy metodę śledczą komisarza, oto twierdzi on, że nigdy nie dedukuje (przytyk do Sherlocka Holmesa),raczej zanurza w życie prowincji i stara się poczuć atmosferę miasteczka, w którym biedacy nienawidzą ludzi ze śmietanki towarzyskiej. Poza tym Maigret kokieteryjnie twierdzi, że nie ma żadnej metody śledczej i radzi młodemu inspektorowi policji, aby go nie naśladował, bo nigdy nie zrobi kariery.

A potem bum, Maigret w cudowny sposób wskazuje winnego zbrodni i cała sprawa staje się jasna. Jak doszedł do rozwiązania zagadki, komisarz nie wyjaśnia, może intuicja? Bo na pewno nie dedukcja.

Książka jest ciekawa, bo Simenon świetnie opisuje ciężką atmosferę małego miasteczka i napięte stosunki klasowe w nim panujące, widać, że autor staje po stronie biednych i zapracowanych mając w pogardzie bogatych utracjuszy.

Wysłuchałem audiobooka w bardzo dobrej interpretacji Wojciecha Żołądkowicza.

Powróciłem po wielu latach do jednego z pierwszych tomów serii z komisarzem Maigret w roli głównej (książka została wydana w 1931 r.). Historia zaczyna się tak, że Maigret udaje się do Concarneau, nadmorskiego miasteczka w Bretanii, którym wstrząsa seria tajemniczych zdarzeń. Oto zostaje postrzelony w brzuch jeden z miejscowych notabli, handlarz winem. Potem następuje...

Trochę trąci myszką. Lubię stare kryminały, ale w pojedynku Georgesa Simenona z Agathą Christie kobieta górą.
Książka z 1932 roku autorstwa belgijskiego pisarza.
Na pierwszy plan wysuwa się tu opis niewielkiego bretońskiego miasteczka. Miejscowi notable uwikłani w sieć zależności, każdy ma jakieś grzeszki na sumieniu, aż w końcu sznurek pęka i rozpoczyna się seria zbrodni.
Na scenę wkracza komisarz Maigret, który powoli, acz metodycznie rozplątuje i wyjaśnia tajemnice.
Tytułowy żółty pies enigmatyczny jak cała reszta.
Bez rewelacji, ale da się przeczytać.

Trochę trąci myszką. Lubię stare kryminały, ale w pojedynku Georgesa Simenona z Agathą Christie kobieta górą.
Książka z 1932 roku autorstwa belgijskiego pisarza.
Na pierwszy plan wysuwa się tu opis niewielkiego bretońskiego miasteczka. Miejscowi notable uwikłani w sieć zależności, każdy ma jakieś grzeszki na sumieniu, aż w końcu sznurek pęka i rozpoczyna się seria...

Postanowiłam sięgnąć po klasykę kryminału i niestety z przykrością stwierdzam, że tego typu literatura jednak bardzo źle się starzeje. Intryga kryminalna słabiutka, dużo opisów natury obyczajowej. Ma to swój urok, ale momentami jest po prostu nudne

Postanowiłam sięgnąć po klasykę kryminału i niestety z przykrością stwierdzam, że tego typu literatura jednak bardzo źle się starzeje. Intryga kryminalna słabiutka, dużo opisów natury obyczajowej. Ma to swój urok, ale momentami jest po prostu nudne

Stara (1932) perełka belgijskiego autora. Od intrygi kryminalnej (chociaż ciekawej),ważniejsze wydaje się pokazanie życia w małym prowincjonalnym bretońskim miasteczku. Galeria parszywców - lokalnego establishmentu jest wyjątkowa. Stosunki pomiędzy mieszczanami, a plebejuszami podłe zahaczające o okrucieństwo. W tym wszystkim komisarz Maigret prowadzący działania ze stoickim spokojem, na którym w trudnych czasach winniśmy się wzorować. Miejscowy mer jest tak denerwujący, że czekałem aż główny bohater każe mu wyp... ale nie, on oswoił mera, który na koniec zaczął gadać ludzkim głosem. Szkoda, że to tylko stuletnia powieść. Simenon zacny jak zawsze.

Stara (1932) perełka belgijskiego autora. Od intrygi kryminalnej (chociaż ciekawej),ważniejsze wydaje się pokazanie życia w małym prowincjonalnym bretońskim miasteczku. Galeria parszywców - lokalnego establishmentu jest wyjątkowa. Stosunki pomiędzy mieszczanami, a plebejuszami podłe zahaczające o okrucieństwo. W tym wszystkim komisarz Maigret prowadzący działania ze...

Klasyczny kryminał z wątłą intrygą, przez co nie mogłem się wkręcić i poskąpiłem gwiazdek w ocenie. Uwielbiam kryminały, gdzie żandarmeria myśli oraz dedukuje, ale to nic nie da, kiedy fabuła nie pomaga budować napięcia. Od zagadki wolałem przysłuchiwać się, jak kobieta bez pruderii przyznaje się do posiadania kochanka, a mężczyźni rozmawiają o czasach, gdy nie potrzebowali pieniędzy, żeby uwieść panienkę. Dla takich chwil warto było, ale po kryminale oczekuję jednak innych ,,atrakcji'' niż życiowych pogaduszek. Super, że bez pospolitej przemocy czy pościgów, których nie znoszę w kryminałach, ale to za mało, żeby polecić ,,Żółtego psa'' z czystym sumieniem, tym bardziej, że tytułowy czworonóg znika z kart powieści w połowie historii!

Klasyczny kryminał z wątłą intrygą, przez co nie mogłem się wkręcić i poskąpiłem gwiazdek w ocenie. Uwielbiam kryminały, gdzie żandarmeria myśli oraz dedukuje, ale to nic nie da, kiedy fabuła nie pomaga budować napięcia. Od zagadki wolałem przysłuchiwać się, jak kobieta bez pruderii przyznaje się do posiadania kochanka, a mężczyźni rozmawiają o czasach, gdy nie potrzebowali...

"Żółty pies", to jedną z pierwszych opowieści o komisarzu Maigrecie. Simenon napisał ją w 1931 roku.
Akcja powieści toczy się w małej nadmorskiej miejscowości. Każdego wieczoru w restauracji spotyka się kilku należących do miejscowej elity panów. Koło restauracji, obok niezamieszkanego domu, zostaje postrzelony człowiek, a panowie w restauracji zauważają kryształki trucizny w butelce zamówionego alkoholu.
Maigret rozwiązuje skomplikowana zagadkę.

"Żółty pies", to jedną z pierwszych opowieści o komisarzu Maigrecie. Simenon napisał ją w 1931 roku.
Akcja powieści toczy się w małej nadmorskiej miejscowości. Każdego wieczoru w restauracji spotyka się kilku należących do miejscowej elity panów. Koło restauracji, obok niezamieszkanego domu, zostaje postrzelony człowiek, a panowie w restauracji zauważają kryształki trucizny...

Trochę taki Sherlock Holmes na francuskiej prowincji, czyli kryminał w starym stylu. Niezła rozrywka, dość zaskakująca fabuła.

Trochę taki Sherlock Holmes na francuskiej prowincji, czyli kryminał w starym stylu. Niezła rozrywka, dość zaskakująca fabuła.

Jest to moje pierwsze spotkanie z Siemenonem i zapewne ostatnie. Książkę czyta się bardzo szybko i cała zagadka nie była nawet najgorsza, ale... Miejsce i bohaterowie są tak powierzchownie zarysowani, że nie sposób wejść do ich świata. Po skończeniu miałam odczucie, jakbym spotkała harlequina wśród kryminałów.
Chyba szkoda czasu na tego typu pozycję, zwłaszcza, że Królowa Kryminału Agatha Christie tworzyła w podobnym czasie, z lepszym detektywem i lepiej posługując się słowem pisanym.

Jest to moje pierwsze spotkanie z Siemenonem i zapewne ostatnie. Książkę czyta się bardzo szybko i cała zagadka nie była nawet najgorsza, ale... Miejsce i bohaterowie są tak powierzchownie zarysowani, że nie sposób wejść do ich świata. Po skończeniu miałam odczucie, jakbym spotkała harlequina wśród kryminałów.
Chyba szkoda czasu na tego typu pozycję, zwłaszcza, że Królowa...

Można się trochę pogubić w tych nazwiskach ... ;) Niemniej, całkiem zgrabna historia, choć bez fajerwerków.

Można się trochę pogubić w tych nazwiskach ... ;) Niemniej, całkiem zgrabna historia, choć bez fajerwerków.