Historia rozwija się z coraz większym rozmachem, a ja nie mam zbyt wiele do dodania do moich poprzednich opinii.
Martin potrafi czytelnika zaskoczyć, to na pewno. W "Nawałnicy mieczy. Krew i złoto" trup ściele się gęsto, i całkiem możliwe, że to właśnie wobec coraz mniejszej ilości bohaterów (o, jak miło było pozbyć się irytującej lady Stark przynajmniej na chwilę, niestety Sansa chyba odziedziczyła rozumek lub jego brak po mamusi) moja sympatia kieruje się coraz częściej w stronę braci Lannisterów - Jaime'a i Tyriona, i to ich rozdziały czytam z największym zainteresowaniem. Płacze Jona Snow nad Ygritte czy wielostronicowe opisy bitwy o Mur mocno mnie nudzą, na równi z "zobaczymy, kto mnie teraz porwie i po co" dziewcząt Starków.
Tłumacz wzorem autora trzyma poziom, niestety w odróżnieniu od tego drugiego smutnie niski. Do "słodkości" i "uginania kolan" doszedł infantylny "brzuszek" Sansy Stark. Aż strach pomyśleć, co mnie czeka w "Uczcie dla wron".

Historia rozwija się z coraz większym rozmachem, a ja nie mam zbyt wiele do dodania do moich poprzednich opinii.
Martin potrafi czytelnika zaskoczyć, to na pewno. W "Nawałnicy mieczy. Krew i złoto" trup ściele się gęsto, i całkiem możliwe, że to właśnie wobec coraz mniejszej ilości bohaterów (o, jak miło było pozbyć się irytującej lady Stark przynajmniej na chwilę, niestety...