Dla wielbicieli ...

Dla wielbicieli ...

W "Zapachu nocy" Camilleri zaliczył spadek formy. Powieść ta nie posiada specjalnie angażującej intrygi, a pewne rozwiązania fabularne są problematyczne.

Jasny punktem jest wątek obyczajowy. Dostajemy całkiem sporo scen z Livią, pojawia się również François. Swoją porcję perypetii osobistych dostaje nawet Mimì Augello. Mamy też częste opisy posiłków, a relacja Montalbano z jedzeniem staje się miejscami niepokojąco obsesyjna.

Tym razem nie ma tu charakterystycznego dla autora zabiegu z dwiema pozornie niezwiązanymi ze sobą sprawami. Może nie zawsze sprawdzało się to bezbłędnie, ale było intrygującym znakiem szczególnym serii. Zamiast tego Camilleri serwuje nam rozwiązanie z gatunku tych, które mimochodem w tej samej odsłonie obśmiewa.

Rozczarowujące były dla mnie klisze fabularne związane z postaciami kobiecymi. Montalbano mógłby już odpuścić sobie flirt z dziewczyną o połowę od niego młodszą (i oczywiście zaradną),a kobiety niebędące młode, piękne i rozchwytywane mogłyby już przestać być żałosne i niekompetentne.

Zastanawiam się, czemu tomy tak późne jak "Sierpniowy żar" i "Polowanie na skarb" dostały wersję audio przed innymi i mam obawy, że dopiero w okresie tego pierwszego tytułu autor prześciga swoje dokonania z okresu "Złodzieja kanapek" czy "Wycieczki do Tindari". No cóż, zobaczymy.

W "Zapachu nocy" Camilleri zaliczył spadek formy. Powieść ta nie posiada specjalnie angażującej intrygi, a pewne rozwiązania fabularne są problematyczne.

Jasny punktem jest wątek obyczajowy. Dostajemy całkiem sporo scen z Livią, pojawia się również François. Swoją porcję perypetii osobistych dostaje nawet Mimì Augello. Mamy też częste opisy posiłków, a relacja Montalbano z...

Większość z Was piszę,że ta seria jest zabawna,optymistyczna,słoneczna jak Sycylia.
Zgadzam się,ale są to tylko miłe dodatki,epizody.Ta seria jest gorzka jak skóra z pomarańczy.Właściwie każda z dotychczasowych części ma gorzką,pesymistyczną wymowę,nie pozostawiając złudzeń jak funkcjonuje nasz świat,jak wyglądały Włochy 20 lat temu.Za to również uwielbiam tą serię, Camilleri wesołym tonem i nieskomplikowanym językiem pokazuje nam świat bez różowych okularów.

Większość z Was piszę,że ta seria jest zabawna,optymistyczna,słoneczna jak Sycylia.
Zgadzam się,ale są to tylko miłe dodatki,epizody.Ta seria jest gorzka jak skóra z pomarańczy.Właściwie każda z dotychczasowych części ma gorzką,pesymistyczną wymowę,nie pozostawiając złudzeń jak funkcjonuje nasz świat,jak wyglądały Włochy 20 lat temu.Za to również uwielbiam tą serię,...

"Zapach nocy" to - ogólnie - przeciętna powieść kryminalna, ale jest w niej coś, co pozytywnie wyróżnia ją na tle zalewu amerykańskiej tandety, która ostatnio wpadała mi w ręce (vide: moje wcześniejsze opinie). Być może sylwetka komisarza Montalbano, być może smutne, dramatycznie zakończenie, a być może fragmenty ze świetnymi scenami, celnie ilustrującymi realia społeczne i gospodarcze Włoch.

Powieść akurat na wakacje - czyta się lekko, szybko.

Oczywiście, mógłbym sarkać, że powieść taka jakby płaska - nie wnosi wiele poza samą fabułą i jeszcze ta, irytująca mnie, oczywistość gatunkowa: jak kryminał to kryminał, jakby nie można było bardziej ambitnie potraktowac temat.

Nie szukam w powieściach, nawet sensacyjnych, tylko szybkiej akcji (bo jeśli - to od razu można wziąć komiks),lecz wielowymiarowości. Tutaj jej nie znalazłem.

"Zapach nocy" to - ogólnie - przeciętna powieść kryminalna, ale jest w niej coś, co pozytywnie wyróżnia ją na tle zalewu amerykańskiej tandety, która ostatnio wpadała mi w ręce (vide: moje wcześniejsze opinie). Być może sylwetka komisarza Montalbano, być może smutne, dramatycznie zakończenie, a być może fragmenty ze świetnymi scenami, celnie ilustrującymi realia społeczne i...

Czytam ten cykl i dla zagadki kryminalnej i dla Montalbano. Kiedy Camilleri pisał ten tom, nie było jeszcze mowy o ruchu "slow life". Były oczywiście pojedyncze osoby, które żyły w tempie slow. I Montalbano nich właśnie należy. Ponieważ jest czynnym zawodowo policjantem, to "slow" praktykuje w ograniczonym zakresie. Już na początku powieści zastanawia się, dlaczego tak mało używa się obecnie słów typu: myśleć, zastanawiać się, słuchać, spacerować bez celu, drzemać... On i myśli i słucha, czyta książki i spaceruje, to ostatnie najlepiej robi samotnie. Mieszka nad samym brzegiem morza, spaceruje więc kontemplując cudowne widoki. Ma ulubione miejsca, jak np. drzewo oliwne, pod którym siadywał. Siadywał, bo drzewo zostało wyrwane z ziemi i skazane na zagładę, bo właśnie tam, gdzie rosło, na totalnym odludziu, ktoś wybudował ohydny, bezgustny dom. Montalbano będąc mocno nietrzeźwym, gdy zobaczył, co stało się z drzewem, zdemolował nieco wstrętne domiszcze. Jak można kogoś takiego nie lubić?

W "Zapachu nocy" świat realny przeplata się z literaturą. Montalbano prowadząc śledztwo w sprawie oszusta, który zdefraudował wielkie pieniądze i oszukał masę ludzi, zaczyna odnosić wrażenie, jakby wiedział, co się zaraz stanie, co zobaczy. Był przerażony, nie wiedział, co się z nim dzieje. Uzmysłowił sobie wreszcie, że czuje się, jakby był w opowiadaniu Faulknera, bo Faulkner już opisał to, co się stało. Jest to niesamowite, ale nie ma w tym żadnych tanich sztuczek, każdy chyba czytając różne książki natrafiał na fragmenty, które są jakby o nim, o uczuciach, rozterkach, problemach właśnie współczesnego czytelnika. Nawet gdy dany tekst powstał kilkadziesiąt czy kilkaset lat temu. A tekst, nawet dawno przeczytany, potrafi siedzieć gdzieś w głowie...
całość
https://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2019/12/andrea-camilleri-zapach-nocy-cykl-z.html

Czytam ten cykl i dla zagadki kryminalnej i dla Montalbano. Kiedy Camilleri pisał ten tom, nie było jeszcze mowy o ruchu "slow life". Były oczywiście pojedyncze osoby, które żyły w tempie slow. I Montalbano nich właśnie należy. Ponieważ jest czynnym zawodowo policjantem, to "slow" praktykuje w ograniczonym zakresie. Już na początku powieści zastanawia się, dlaczego tak mało...

Zapachy-otaczają nas na każdym kroku.
A jaki zapach ma noc?

"-Nie noszę zegarka.W dzień kieruję się słońcem,w nocy-jej zapachem.
Mam rodzaj naturalnego czasomierza.
-Powiedział pan "jej zapachem"? Zapach nocy?
-Tak.Noc zmienia zapach wraz z postępem godzin."

Kolejne śledztwo komisarza Montalbano. Tym razem tajemnicze zniknięcie właściciela firmy Emanuela Gargano.
Nie wszystko jest tu oczywiste,jakby się na początku wydawało.
Jak duże znaczenie w rozwiązaniu zagadki będzie miało opowiadanie Faulknera?
Przekonajcie się sami.Polecam!

Zapachy-otaczają nas na każdym kroku.
A jaki zapach ma noc?

"-Nie noszę zegarka.W dzień kieruję się słońcem,w nocy-jej zapachem.
Mam rodzaj naturalnego czasomierza.
-Powiedział pan "jej zapachem"? Zapach nocy?
-Tak.Noc zmienia zapach wraz z postępem godzin."

Kolejne śledztwo komisarza Montalbano. Tym razem tajemnicze zniknięcie właściciela firmy Emanuela Gargano.
Nie...

Nie podobało mi się. Historia mało kryminalna, nie za bardzo wciągająca. Mało w w tej książce dynamiki i logiki. Fabuła jest moim zdaniem nudna i chaotyczna. Słabo wypadł ten kryminał na tle innych tego autora.

Nie podobało mi się. Historia mało kryminalna, nie za bardzo wciągająca. Mało w w tej książce dynamiki i logiki. Fabuła jest moim zdaniem nudna i chaotyczna. Słabo wypadł ten kryminał na tle innych tego autora.

70 stron

70 stron

Mała pigułka z wszystkim co najlepsze u detektywa Montalbano. Do schrupania, szczególnie podczas wakacji.

Mała pigułka z wszystkim co najlepsze u detektywa Montalbano. Do schrupania, szczególnie podczas wakacji.

Kolejna świetna pozycja z niezawodnym komisarzem Montalbano i jego niezastąpionym zespołem w osobach Fazia, Mimiego, Galluza i niezawodnego Catarelli. Ciekawa fabuła. Jak zwykle świetnie się czyta.

Kolejna świetna pozycja z niezawodnym komisarzem Montalbano i jego niezastąpionym zespołem w osobach Fazia, Mimiego, Galluza i niezawodnego Catarelli. Ciekawa fabuła. Jak zwykle świetnie się czyta.