Zupełnie inny klimat niż w „Drodze”.
To niesamowite. Rozmawiałam z mężem na temat tej książki i okazało się, że nasz odbiór, spostrzeżenia na jej temat są zupełnie inne. Było tak jakbyśmy rozmawiali o dwóch różnych książkach. Zgodziliśmy się tylko, że to dobra książka i świetny autor.
Mówię do niego (tzn. Męża), że rzeczywiście Ameryka jak i żaden inny kraj nie jest krajem dla starych ludzi. A mój Mąż odpowiada, że przecież tam nie ma mowy o starych ludziach, z tego co on pamięta to mnóstwo tam strzelaniny i śmierci…

Dla mnie te morderstwa, kradzież pieniędzy, narkotyki i płatny zabójca z własnymi zasadami to tylko tło do rozważań na temat dojrzewania, przemijania, kondycji społeczeństwa, które wg autora niewątpliwie podupada i próby odnalezienia się we współczesnym świecie.
Zastanawiałam się ile jest tam przemyśleń, poglądów samego autora, w końcu książka została wydana jak on sam miał już 72 lata.

Lektura ta niewątpliwie skłania do refleksji, nad sobą nad własnym człowieczeństwem i perspektywami, które wcale nie będą dobre. Bo świat pędzi do przodu, nie ogląda się na nas a za moment już jest za późno na cokolwiek, a my jesteśmy tylko prochem.

Jak się czułam po przeczytaniu? Smutna i przygnębiona bo Pan Cormac McCarthy ma niestety rację to nie jest kraj dla starych ludzi.

Zupełnie inny klimat niż w „Drodze”.
To niesamowite. Rozmawiałam z mężem na temat tej książki i okazało się, że nasz odbiór, spostrzeżenia na jej temat są zupełnie inne. Było tak jakbyśmy rozmawiali o dwóch różnych książkach. Zgodziliśmy się tylko, że to dobra książka i świetny autor.
Mówię do niego (tzn. Męża), że rzeczywiście Ameryka jak i żaden inny kraj nie jest...