a teraz "Zostało z uczty bogów" polecam

a teraz "Zostało z uczty bogów" polecam

zdaje mi się, że tłumaczenie tego wydania mogłoby być bardziej subtelne

zdaje mi się, że tłumaczenie tego wydania mogłoby być bardziej subtelne

Fitzgerald w swoim stylu - przepych zaburzający gospodarkę hormonalną. Gdzie zabawa, upojenie alkoholowe gra w kości z przepitym życiem, Od moralnego dna do finansowego dna, bez szczytowania. Gorzkie wyrachowanie z pokoleniem, które nie chciało nic robić, tylko hulać i udawać, że dusza nie biednieje od atrakcji. Wolna narracja faktycznie sprawia, jakbyśmy utknęli w stagnacji. Leniwi młodzieńcy od uścisku, do kolejnego kieliszka wyburzającego fasadę szczęścia. Męczące w czytaniu, jak męczące jest życie tych, dla których szczytem egzystencji jest wypchany portfel banknotami w studolarówkach, barek z whisky i kobieta przy boku w sypialni.

Fitzgerald w swoim stylu - przepych zaburzający gospodarkę hormonalną. Gdzie zabawa, upojenie alkoholowe gra w kości z przepitym życiem, Od moralnego dna do finansowego dna, bez szczytowania. Gorzkie wyrachowanie z pokoleniem, które nie chciało nic robić, tylko hulać i udawać, że dusza nie biednieje od atrakcji. Wolna narracja faktycznie sprawia, jakbyśmy utknęli w...

Nikt jak Fitzgerald dla mnie. To, co on wyprawia ze słowem, jak formułuje zdania - to zawsze aktywuje moją melancholijną stronę. Bohaterowie tej książki są absolutnie antypatyczni i w żaden sposób nie da się ich polubić. Ale żyli głośno i tragicznie - jak Francis i Zelda.

Nikt jak Fitzgerald dla mnie. To, co on wyprawia ze słowem, jak formułuje zdania - to zawsze aktywuje moją melancholijną stronę. Bohaterowie tej książki są absolutnie antypatyczni i w żaden sposób nie da się ich polubić. Ale żyli głośno i tragicznie - jak Francis i Zelda.

Ciężko dać tej powieści niższą ocenę, gdyż język Fitzgeralda - misterne metafory, jakie kreśli - jest jedyny w swoim rodzaju i literacko po prostu piękny. Niemniej jednak książka ta mnie wymęczyła, po zachwycie pierwszych stron. Nie ma lekkości i swady 'Wielkiego Gatsby'ego', a dekadenckie perypetie bohaterów po prostu zaczynają nużyć. Jednakże, jeśli ktoś jest rozsmakowany w poetyckim brzmieniu prozy Fitzgeralda, to mimo wszystko warto, dla czysto estetycznej uczty słowa.

Ciężko dać tej powieści niższą ocenę, gdyż język Fitzgeralda - misterne metafory, jakie kreśli - jest jedyny w swoim rodzaju i literacko po prostu piękny. Niemniej jednak książka ta mnie wymęczyła, po zachwycie pierwszych stron. Nie ma lekkości i swady 'Wielkiego Gatsby'ego', a dekadenckie perypetie bohaterów po prostu zaczynają nużyć. Jednakże, jeśli ktoś jest rozsmakowany...

punkt za skok do wanny :)

punkt za skok do wanny :)

Niby taka dobra książką, ale ja nie byłem zbytnio przekonany. Myślę, że mogło być dużo lepiej.

TO KSIĄŻKA Z MOJEJ LISTY "MUST SEE" POLECAM KAŻDĄ KTÓRA NA NIEJ JEST

Niby taka dobra książką, ale ja nie byłem zbytnio przekonany. Myślę, że mogło być dużo lepiej.

TO KSIĄŻKA Z MOJEJ LISTY "MUST SEE" POLECAM KAŻDĄ KTÓRA NA NIEJ JEST

Fritzgerald to król melancholii romantycznej. Potrafi świetnie przedstawić tragizm przemijania lat młodzieńczych pomiędzy pierwszą młodością a trzysiestym rokiem życia. Wszystko więdnie w zastraszającym tempie, nie tylko wygląd zewnętrzny ale także dusza coraz mniej skora do romantycznych zrywów zapierającej dech młodości. Czym bardziej bujny pierwszy etap życia tym większy kac moralny gdy się skończy. Pyszne znakomite początki przeradzają się w udrękę. Przyjaciele nagle znikają, pieniądze się kończą, kończą się też złudzenia. Znika przekonanie o swojej wyjątkowości i wyższości. Emocje blakną.

Jednak nie jest to powieść moralizująca, bo w końcu ten tak krótki okres zachłyśnięcia się młodością przecież zostaje w wspomnieniach. Kto by nie chciał żeby mu zaparło dech od tych wszystkich szalonych barw choćby przez chwilę, choćby potem miało nie być nic. Ten krótki święty czas zwariowanej młodości tym cenniejszy czym szybciej się kończy. Pełnia blasku i świetności jak egzotyczny kwiat co otwiera się i więdnie.

Właśnie ten tak realistyczny rozdźwięk na przestrzeni kilku zaledwie lat sprawia że powieść jest pasjonująca. Po przeczytaniu całości można znowu wracać do początku żeby przypomnieć sobie że ci styrani bohaterowie jeszcze kilka lat temu byli na szczycie świata. Później marzenia zmieniły się w dorosłość, jak u każdego człowieka.

Fritzgerald pastwi się nad młodością. Robi jej sekcję chirurgiczną i analizuje, bierze pod lupę każdy szczegół przez co widzimy ten kwiat jeszcze bliżej, jeszcze prawdziwiej i jest to romantyczne i smutne. Trochę melancholijny lecz bardzo utalentowany malarz kąpię swój pędzel w whisky i winie i maluje echa swego życia nadając wydźwięk niezwykle nostalgiczny ale i depresyjny.

Fritzgerald to król melancholii romantycznej. Potrafi świetnie przedstawić tragizm przemijania lat młodzieńczych pomiędzy pierwszą młodością a trzysiestym rokiem życia. Wszystko więdnie w zastraszającym tempie, nie tylko wygląd zewnętrzny ale także dusza coraz mniej skora do romantycznych zrywów zapierającej dech młodości. Czym bardziej bujny pierwszy etap życia tym większy...

W 90% ksiazka o dwoch pasozytach ktorzy tylko pija i chodza tanczyc, na koncu troche akcji, wiec mozna jakis wniosek wyciagnac. Ksiazke czyta sie czekajac az cos zacznie sie dziac czy pojawia sie ciekawe cytaty, lecz ten moment w ogole nie nastepuje. Straszna nuda i lanie wody o niczym. To jest moja pierwsza pozycja tego Pana i jestem bardzo na nie.

W 90% ksiazka o dwoch pasozytach ktorzy tylko pija i chodza tanczyc, na koncu troche akcji, wiec mozna jakis wniosek wyciagnac. Ksiazke czyta sie czekajac az cos zacznie sie dziac czy pojawia sie ciekawe cytaty, lecz ten moment w ogole nie nastepuje. Straszna nuda i lanie wody o niczym. To jest moja pierwsza pozycja tego Pana i jestem bardzo na nie.

"Piękni i przeklęci" to pozycja, która już od dłuższego czasu widniała na mojej liście do odhaczenia. Gdy w końcu udało mi się dorwać, nie dość, że za grosze, to jeszcze w oryginalnej wersji językowej, od razu wzięłam się za czytanie. Skończenie dzieła Pana Fitzgeralda, zajęło mi tydzień, no może tydzień i kilka dni.
Przez ten czas moje odczucia w stosunku do książki zmieniały się niejednokrotnie, lecz już od samego początku wiedziałam, że nie dość, że będzie to pozycja, która nie wymęczy mnie, to jeszcze raczej ją polecę innym. Tą tezą trafiłam w samo sedno. Akcja nie porywa od pierwszych stron, ba, nawet w środku powieści mamy zastoje, kiedy to jakoś wolniej przewracamy kartki, lecz na szczęście nie trwa to długo. Tym, co uważam za najważniejsze w "Pięknych i przeklętych", jest dwójka głównych bohaterów: Anthony i Gloria, którzy irytowali mnie i skłaniali ku stwierdzeniu, iż wręcz ich nienawidzę. Pomimo moich negatywnych odczuć względem tej dwójki, nie wyobrażam sobie, aby można było lepiej wykreować te postacie. Anthony i Gloria, a w szczególności Gloria, to istne uosobienie młodości i błogości. Nierozważni, niepokorni, rozrzutni, spontaniczni - to jedynie niewielka część przymiotników, którymi mogłabym ich opisać. Ich historia jest pewnego rodzaju tragedią, która dziś, prawie stulecie po wydaniu "Pięknych i przeklętych", mogłaby przytrafić się każdemu młodemu człowiekowi (i pewnie niejedna para podzieliła los bohaterów). Kreacja głównych postaci jest właśnie tym, co sprawia, iż ta książka jest ponadczasowa.
Dzieło Scotta Fitzgeralda nie sprawi, że wciągniecie się w akcję tak mocno, że nie będziecie mogli się od niej oderwać. Jednakże nie zanudzi was, a co więcej, być może utożsamicie siebie bądź swoich znajomych z Anthonym i Glorią.

"Piękni i przeklęci" to pozycja, która już od dłuższego czasu widniała na mojej liście do odhaczenia. Gdy w końcu udało mi się dorwać, nie dość, że za grosze, to jeszcze w oryginalnej wersji językowej, od razu wzięłam się za czytanie. Skończenie dzieła Pana Fitzgeralda, zajęło mi tydzień, no może tydzień i kilka dni.
Przez ten czas moje odczucia w stosunku do książki...