Całe zło zaczęło się, gdy Żarek znalazł na plaży Północnicę. Żarek, młody chłopak wiedzie proste życie, tak jak od wieków jego dziadowie, ojciec i inni mieszkańcy małej rybackiej wioski. Wszystko się jednak zmienia, gdy niespodziewanie przychodzi wielka fala i wyrzuca na brzeg szczątki okrętu z Północy, ciała wojów i jedną wciąż żywą dziewczynę. Od jej pojawienia się wioskę zaczynają nękać coraz dziwniejsze nieszczęścia. Nie upłynie dużo czasu, a rozpętane piekło zmusi Żarka do porzucenia domu, rodziny i przyjaciółki, która jak wszyscy wiedzieli kiedyś zostanie jego żoną, aby wyruszyć z zadziorną, upartą i bezwzględną Gudrun na tamten brzeg, ten o którym starcy mówią, że jest siedliskiem wszelkiego zła. Na Północy Zły przejął panowanie i Żarek z przerażeniem dowiaduje się, że chcąc nie chcąc musi pomóc w jego pokonaniu. Jeśli myślicie, że spotkanie stworów z najgorszych koszmarów, obcięcie jaj diabłu i powalenie gigantów wystarczy żeby nałożyć koronę na głowę nowej królowej, to przemyślcie jeszcze sprawę. Północ nie wybacza pomyłek.

Historia jest w pewien sposób klasycznym fantasy. Mamy więc w niej wszystkie niezbędne elementy: księżniczki, młodego dzielnego bohatera, wielkie zło, stwory z legend, magię i pełną przygód podróż. A jednak nie wszystko jest tu takie klasyczne. Bo księżniczki są twardsze i ostrzejsze niż miecze które noszą, dzielny bohater jest w przeważnej mierze zakładnikiem dziejących się wydarzeń, a zło nie zawsze jest takie oczywiste jak wydaje się na pierwszy rzut oka. Autorowi ponad to zdarza się odjechać z logiką gdzieś na manowce. Ale przyznaję, że w tym gatunku niekiedy lubię kiedy wyobraźnia autora łamie wszelkie prawidła rozsądku i logiki, a Patykiewicz operuje tymi narzędziami w dużą wprawą, bez straty dla samej fabuły.

Niewątpliwie silną stroną „Złego brzegu” są sami bohaterowie, których polubiłam od początku. Chyba najbardziej Żarka, za tę jego nieco dziecięcą ufność w świat i ludzi, która z biegiem czasu przekuwa się w prawdziwy chart ducha. Ponadto znajdziecie tu postacie niejednoznaczne, dynamiczne i pełne życia. Sama historia rozgrywa się w świecie opartym na wzorcach średniowiecza, z czasów powiedzmy Mieszka I. Mamy więc tu chrześcijańską religię współistniejącą z magią i pogańskimi legendami. Ale to tyle podobieństw. Narracja jest wartka, płynna i nie pozbawiona niespodzianek ukrytych za zakrętami. Właściwie jedyną wadą tej książki jest opis świata, który jak dla mnie jest zdecydowanie niedostateczny. Autor skąpi nam informacji o otaczającej rzeczywistości. Widzimy tylko jej szkicowy zarys, który ujawnia nieco więcej szczegółów tylko w miejscach gdzie wiedzie nas fabuła. Nic ponad to.
O czym jest „Zły brzeg”? To książka o walce ze złem, o miłości, o współczuciu i podłości. To historia bezkompromisowa i surowa jak górskie szczyty. Patykiewicz nakarmi was krwią, żelazem i zmrożonym śniegiem na szlaku. Zdecydowanie polecam wam do przeczytania, choćby po to, aby poznać stare chińskie przysłowie „Zanim napijesz się wódki, którą podaje ci góral, bezwzględnie zapytaj z czego jest zrobiona”.

Całe zło zaczęło się, gdy Żarek znalazł na plaży Północnicę. Żarek, młody chłopak wiedzie proste życie, tak jak od wieków jego dziadowie, ojciec i inni mieszkańcy małej rybackiej wioski. Wszystko się jednak zmienia, gdy niespodziewanie przychodzi wielka fala i wyrzuca na brzeg szczątki okrętu z Północy, ciała wojów i jedną wciąż żywą dziewczynę. Od jej pojawienia się wioskę...

Na Północy czai się zło: wie o tym każde dziecko mieszkające na wybrzeżu. Żarek ma piętnaście lat, gdy niecne siły zakradają się do jego wioski. Razem ze swoimi bliskimi musi poradzić sobie w starciu z mocami ciemności pod postacią wilkołaków, strzyg, świdrzaków i innych nieprzyjaznych stworzeń.

Czasem zdarza mi się dawać autorom kolejne szanse wręcz „na siłę”, bo po prostu chcę sprawdzić, czy są w stanie napisać jakiś dobry tekst. Po części było tak z Piotrem Patykiewiczem: dwa tomy jego cyklu „Dopóki nie zgasną gwiazdy” nie były czymś, co wspominam nadzwyczaj dobrze. Nie chcąc tego pana skreślać sięgnęłam po jego debiut, „Zły brzeg” i szczerze mówiąc – chyba dawno nie zawiodłam się na książce tak bardzo.
Dlaczego? Powód jest prosty: pierwsze sto pięćdziesiąt stron właściwie w całości mnie „kupiło”. Dopiero potem zrobiło się znacznie gorzej.

„Zły brzeg” to mocno słowiańskie fantasy z 2006 roku: właśnie nasza rodzima mitologia jest dla tej powieści bazą. I tak też na początku książki autor wrzuca nas do niewielkiej wsi na wybrzeżu. Nie wiemy, gdzie dokładnie leży: to mała osada, w jakimś księstwie i na tym kończy się nasza wiedza. Nie dostajemy nawet jej nazwy. Historia, która zaczyna się w niej rozgrywać jest mocno baśniowa i jednocześnie bardzo swojska. Wprawdzie główny bohater, Żarek, jest nastolatkiem, jednak widzimy, że to nie on tu rządzi: wszystko, co robi, wykonuje właściwie na czyjeś polecenie.
W stylu autora początkowo mamy bardzo dużo treści: niby nic takiego w tej wsi się nie dzieje, ale jednocześnie jeśli zaczniemy rozpisywać wszystkie zdarzenia okaże się, że opisów ataków potworów i radzenia sobie z nimi naprawdę jest niemało.
Niestety, potem cała powieść zaczyna się „sypać”. Żarek wyrusza w podróż w trakcie której przeżywa przygody, bezustannie jęcząc i marudząc. Fabuła traci na kameralności, a historia zaczyna powielać znane nam schematy z młodym wybrańcem, prowadząc do absolutnie głupiego zakończenia (choć przyznaje: scenka zamykająca była absolutnie klimatyczna). I choć w dalszym ciągu same opisy potworów, jakie napotyka Żarek są całkiem ciekawe to jednak autorowi najzwyczajniej w świecie na złe wyszła zmiana tonacji i miejsca akcji.
Ponadto uderzyła mnie dość mocno jedna, teoretycznie drobna, lecz dla mnie istotna sprawa. „Zły brzeg” początkowo wydaje się być powieścią osadzoną w innym świecie, który jest pewną alternatywą naszego. Nie mamy podanych nazw, więc możemy podejrzewać, że w tej alternatywie absolutnie wszystko wygląda inaczej. Z czasem zaś dowiadujemy się, że bohaterowie są… katolikami. To absolutnie nijak nie ma się do całości: brakło mi tu konkretnego stwierdzenia dotyczącego w jakim świecie odbywa się akcja. W naszym? Czy jednak zupełnie wymyślonym?
Muszę też dodać, że w trakcie czytania miałam czasem wrażenie, że jednak wróciłam do „Dopóki nie zgasną gwiazdy”: choć tematyka jest inna to sam główny bohater wydał mi się stosunkowo podobny do Kacpra z pierwszego tomu cyklu. Ponadto tak jak i tam, tak i tutaj znajdują się mocne nawiązania do religii chrześcijańskiej. Z tym, że w tym przypadku pierwsza część powieści jest dość mięsista i widać w niej pewną… pasję do tego tekstu. W nowszej powieści autora chyba właśnie tego mi zabrakło.
Po przeczytaniu wstępu naprawdę wierzyłam, że będę mogła tę powieść wychwalać, dlatego niezmiernie żałuję, że tak potoczyła się moja przygoda z nią. Nie jest to wprawdzie zupełnie zła lektura. Zapewne sprawdzi się u czytelników młodszych, mniej wymagających, lub szukających w literaturze przede wszystkim mitologii słowiańskiej w formie licznych potworów w opowieści. Zaletą może okazać się też fakt, że to jednotomowa powieść, o które dziś w tym gatunku naprawdę trudno. Niemniej, ja się najzwyczajniej w świecie na „Złym brzegu” zawiodłam.

Na Północy czai się zło: wie o tym każde dziecko mieszkające na wybrzeżu. Żarek ma piętnaście lat, gdy niecne siły zakradają się do jego wioski. Razem ze swoimi bliskimi musi poradzić sobie w starciu z mocami ciemności pod postacią wilkołaków, strzyg, świdrzaków i innych nieprzyjaznych stworzeń.

Czasem zdarza mi się dawać autorom kolejne szanse wręcz „na siłę”, bo po...

Piotr Patykiewicz nie jest nudziarzem, lekkość pióra, subtelny dowcip i opisywanie rzeczy i wydarzeń nieopisywalnych ,są Jego dużym atutem.
Moim zdaniem "Zły brzeg" to książka wyjątkowa ,warta przeczytania ,wracania do niej, ekranizacji i stworzenia strony internetowej z jej bohaterami. Autor zwykłych ludzi ,zwykłe strzygi ,diabły,gliźdźce,wilkołaki i inne tałatajstwo opisuje w sposób niezwykły.
Mnogość wydarzeń nieustannie zaskakuje, ale co dziwne nie ma przesytu, wszystkiego jest tyle ile ma być, książka nie nuży ani przez chwilę. Północnica, Rudawka,Lubicha ciekawe kobiety w ciekawym świecie,północy,południa,gór i morza.Kościuch,Boruta-diabeł,ale taki troszkę pies,troszkę koziołek bo Żarek obciął mu....Żarek niby główny bohater ,niby wokół niego wszystko się kręci a on nawet nie wie,że krew miesięczna nie jest na zawołanie .I to nie Żarek,ale te,które wiedzą i noszą kiecki decydują o świecie,który opisał Piotr Patykiewicz.

Piotr Patykiewicz nie jest nudziarzem, lekkość pióra, subtelny dowcip i opisywanie rzeczy i wydarzeń nieopisywalnych ,są Jego dużym atutem.
Moim zdaniem "Zły brzeg" to książka wyjątkowa ,warta przeczytania ,wracania do niej, ekranizacji i stworzenia strony internetowej z jej bohaterami. Autor zwykłych ludzi ,zwykłe strzygi ,diabły,gliźdźce,wilkołaki i inne tałatajstwo...

No nie wiem. Zabrakło czegoś na końcu, może autor chciał za szybko skończyć, a może najzwyczajniej zabrakło pomysłów.

No nie wiem. Zabrakło czegoś na końcu, może autor chciał za szybko skończyć, a może najzwyczajniej zabrakło pomysłów.