Od chwili pojawienia się postaci Mariusa na kartach drugiego tomu Kronik Wampirów, rozpoczęła się moja fascynacja jego osobą, która wzrastała wraz z poznawaniem kolejnych części. Jako jedna z niewielu postaci pozostawiał po sobie niedosyt, na którego zaspokojenie trzeba było czekać aż do ósmej części. Mimo niezbyt pochlebnych opinii, stanowiących o spadku formy pisarskiej autorki i swego rodzaju nudziarstwie, zabrałam się za nią z nieskrywanym entuzjazmem, podszytym lękiem. Co prawda, przez około dwieście stron czytało mi się dość ciężko, z uwagi na dosyć toporny i urywany styl opisów, a do tego moją niechęć do historii jako nauki. Muszę jednak z czystym sumieniem stwierdzić, że warto było przemęczyć się przez początek, by wraz z przekroczeniem magicznej drugiej setki wdrożyć się w historię na tyle, by niemożliwym było oderwanie się od niej choćby na chwilę. Pozostawiając gdzieś z boku całą historyczną otoczkę otrzymujemy naprawdę kawał dobrej literatury, wciągającej i fascynującej jednocześnie. „Zranione serce może krwawić przez stulecia” jak głosi pierwsze zdanie z tylnej okładki, idealnie oddające tragedię Mariusa. Tragedię jednego ze starych wampirów, obserwujących powstawanie i upadek królestw, niezwykle inteligentnego, niedostępnego a zarazem tak cholernie ludzkiego, niewolnego od zwyczajnych, śmiertelnych słabości. Tragedię więzionego przez obietnicę nieśmiertelnego, którego duma doprowadziła niemal na skraj upadku. Strach, fascynacja, pożądanie, to tylko niektóre z uczuć towarzyszących Mariusowi w jego wędrówce, będących przyczyną zarówno miłości jak i udręki. Ale o tym musicie już przekonać się sami. Od siebie mogę jedynie dodać, że geniusz Anne Rice tkwi w szczegółach. Idealnych fragmentach układanki, które czytelnik składa ze sobą wraz z przerzuceniem ostatniej karty.
Polecam!

Od chwili pojawienia się postaci Mariusa na kartach drugiego tomu Kronik Wampirów, rozpoczęła się moja fascynacja jego osobą, która wzrastała wraz z poznawaniem kolejnych części. Jako jedna z niewielu postaci pozostawiał po sobie niedosyt, na którego zaspokojenie trzeba było czekać aż do ósmej części. Mimo niezbyt pochlebnych opinii, stanowiących o spadku formy pisarskiej...