W „Cudzoziemce” można, oprócz głębokiego i niezwykle kunsztownego portretu skrzywdzonej przez los kobiety, dopatrzeć się bardzo wyraźnej wskazówki, jak żyć. Głównie chodzi o wyzbycie się złości, która zatruwa życie i nieobciążanie swymi niepowodzeniami innych. Róża nie potrafiła wyrwać ze swojego serca swoistego ciernia wspomnień i przez to pałała nieustanną rządzą zemsty na najbliższych za krzywdy, które nie były ich winą. Wiać było u niej wyraźnie dużą niestabilność emocjonalną – uczucia sprawiały, ze raz stawała się wcielonym aniołem tylko po to, by po chwili ciętym słowem dopiec komuś do żywego.

Zachwycił mnie opis muzyki. Niby „pisać o muzyce to jak tańczyć o architekturze”, jednak jakimś cudem pani Kuncewiczowej się to udało. I to jak się udało! Połączyć muzykę z nocnym ogrodem i światłem księżyca, napisać wszystko tak, żeby można było rozpłynąć się w tekście. Co prawda nie każdy wie, co to jest dla przykładu arpeggio, całe szczęście ja posiadam jakieś tam śladowe wykształcenie muzyczne, stąd wyrażenia specjalistyczne (nieliczne, ale jednak) nie nastręczały mi trudności. Choć po głębszym zastanowieniu analizie niektórych fragmentów dochodzę do wniosku, że nawet brak takiej wiedzy nie utrudniałby pełnego cieszenia się pięknem tekstu.

[recenzja publikowana wcześniej na moim blogu http://alchemia-slowa.blog.onet.pl/ ]

W „Cudzoziemce” można, oprócz głębokiego i niezwykle kunsztownego portretu skrzywdzonej przez los kobiety, dopatrzeć się bardzo wyraźnej wskazówki, jak żyć. Głównie chodzi o wyzbycie się złości, która zatruwa życie i nieobciążanie swymi niepowodzeniami innych. Róża nie potrafiła wyrwać ze swojego serca swoistego ciernia wspomnień i przez to pałała nieustanną rządzą zemsty...