Książka jest autobiografią pisarza i tak naprawdę składa się z sześciu części, łącznie licząc koło 3500 stron. Recenzje opieram jedynie na pierwszej części.
Narrator, czyli autor, podchodzi pod czterdziestkę, ma żonę i trójkę dzieci. Odwozi je do przedszkola i wreszcie ma czas, żeby pisać. Do swojego poprzedniego małżeństwa odnosi się bardzo negatywnie. Pisze, że było nieproduktywne, niekontrolowane, poniżające i destruktywne i trwało zbyt długo. Po rozwodzie przeprowadził się z Norwegii do Szwecji i zaczął myśleć o przeszłości.
Książka opisuje dojrzewanie autora w latach 70 i 80, kiedy to Knausgård był nastolatkiem i borykał się z wieloma problemami swojego wieku, przeżywał swoje pierwsze miłości i kontakty seksualne, bywał na swoich pierwszych imprezach bez rodziców i z dużymi dawkami alkoholu. Wydarzenia są opisane w pierwszej osobie, nierzadko z komentarzem. Opisowi cały czas towarzyszy muzyka tamtych czasów, którą dzisiaj nazwalibyśmy klasyką rocka. Częste odwołania do niej pokazują, jak dużo znaczyła ona dla autora i jak bardzo był on w niej zakochany.
Ważną część książki, jeśli właśnie nie najważniejszą, stanowi problem relacji Knausgårda ze swoim ojcem. Ojciec był ponurym nauczycielem w szkole, niegdyś szanowanym. W pewnym momencie zostawił rodzinę, kiedy Knausgård był jeszcze nastolatkiem. Doprowadza się do alkoholizmu w takim stopniu, że wiele lat później praktycznie zapija się na śmierć.
Knausgård w swoim opisie jest bardzo szczegółowy. Nie boi się poruszać kwestii prywatnych czy intymnych. Odsłania wszystko, co spowodowało, że po przeczytaniu książki pojawiło się w mojej głowie wiele pytań.
Uważam, że to bardzo ciekawe, do jakiego stopnia można opisywać swoje własne życie, wszystko oraz wszystkich dookoła w tak intymny i dogłębny sposób. Z drugiej strony, dlaczego tak bardzo nas to dziwi? Paradoksem dzisiejszych czasów jest tak duża potrzeba dbania o swoją własną prywatność, podczas gdy sami bez większej zachęty dzielimy się znaczną częścią swojego życia na licznych serwisach społecznościowych, gdzie właściwie poziom naszego autoekshibicjonizmu jest najwyższy w historii ludzkości.
Czy Knausgård pisząc takie dzieło jest ekshibicjonistą? Dlaczego to napisał? Być może zrobił to, żeby się oczyścić, poradzić sobie z pewnymi problemami albo kompleksami. Może chciał zamknąć pewne rozdziały w swoim życiu, chociaż mam wrażenie, że bardziej je otwiera. Kluczem do zrozumienia motywu jest tutaj być może tytuł – Min kamp – moja walka. Pisanie autora o tym, co go ewidentnie gnębi, jest pewnie sposobem na poradzenie sobie z tym, a taka spowiedź metaforą broni w walce z samym sobą.
Czy autor idzie za daleko w opisie prywatnego życia swojej rodziny, jak i przyjaciół? Czy przekroczył granicę? To bardzo ciekawe pytanie. W samej książce pisze, że jego ambicją zawsze było napisanie czegoś wyjątkowego. Myślę, że na tym polu odniósł sukces, bowiem Min kamp bez wątpienia jest ewenementem wśród wszystkich autobiografii. Jaką jednak cenę zapłacił autor?
Właściwie to sam nie wiem, jak podchodzić do książek typu autobiografia i jak je oceniać. Knausgård w tym wypadku zupełnie nie pomaga, zwłaszcza kiedy ma się wątpliwości do jakiego stopnia to, co napisał jest prawdą oraz gdy z tyłu okładki znajdujemy określenie autofiktiv roman.
Książka skłania do refleksji, choć sama w sobie tak ciężka czy trudna nie jest. Czyta się ją płynnie i szybko. W wielu wspomnieniach można także odnaleźć siebie – nastolatka. Zakończenie zmienia spojrzenie i tak naprawdę nie wiadomo, czego oczekiwać po następnych częściach, zwłaszcza wiedząc, że jest ich jeszcze pięć. Książka jest także w pewien sposób opisem średniej klasy w Norwegii w latach 70 i 80.
Jeśli ktoś ma ochotę na przeczytanie autobiografii kogoś, kto nie jest celebrytą, gwiazdą rocka czy wielką postacią, a raczej everymanem, to myślę, że warto sięgnąć właśnie po tę pozycję.

Książka jest autobiografią pisarza i tak naprawdę składa się z sześciu części, łącznie licząc koło 3500 stron. Recenzje opieram jedynie na pierwszej części.
Narrator, czyli autor, podchodzi pod czterdziestkę, ma żonę i trójkę dzieci. Odwozi je do przedszkola i wreszcie ma czas, żeby pisać. Do swojego poprzedniego małżeństwa odnosi się bardzo negatywnie. Pisze, że było...