Prawda jest taka , że sąsiadów tak jak i rodziny nikt sobie nie wybiera . Nawet teraz , w czasach kiedy nie trzeba brać przydzielonego po długoletnim oczekiwaniu mieszkania od miasta , czy zakładu pracy . Ponieważ , nawet teraz , jak sam sobie człowieku mieszkanie kupisz za pomocą długoletnich , tym razem , zaciągniętych kredytów hipotecznych , nie wiesz na kogo trafisz , za ścianą , lub za przysłowiową miedzą . Jakoś potem trzeba żyć z tymi różnymi przecież sąsiadami . Tak i ludzie w kamienicy o której pisze Irena Matuszkiewicz w swojej książce , jakoś sobie żyli i mimo że sarkali czasem na psa który robi kupę na chodniku pod oknem , na zagracony korytarz , czy na głośną imprezkę , to jednak większych spięć nie było . Do czasu , bo oto pewnego razu do rzeczonej kamienicy wprowadza się małżeństwo Pająkowskowskich , on były komornik (a nie emerytowany oficer milicji , jak widnieje w opisie ) , za to ona rzeczywiście emerytowana pani oficer , w stopniu kapitana . Ta osobliwa para mająca kodeks wykroczeń i nie tylko ten , w małym paluszku , zaprowadza swoje porządki , przez co naraża się wszystkim współmieszkańcom , nie tylko owej kamienicy , ale i dworku pod lasem . Któregoś pięknego dnia okazuje się że znienawidzony przez sąsiadów Pająkowski został znaleziony w lesie z nożem w plecach i w zabawkowych migocących rogach na głowie . Kto zamordował '' kodeksowego dręczyciela pająka '' , skoro wszyscy by mieli na to ochotę ? Książka jak dla mnie jest rewelacyjna :). I bynajmniej nie chodzi mi o kryminalną intrygę , bo ta nie jest jakaś odkrywcza i nowatorska , natomiast ludzie postacie , sąsiedzi i ich wzajemne relacje i współistnienie w jednej kamienicy perfekcyjnie uwypuklone . Pięknie pokazana '' mentalność Kalego '' . Bo przecież , dobrze Pająkowski zrobił że w końcu kazał uprzątnąć graciarnie pod drzwiami sąsiada , ale dlaczego czepia się też mojej gardeni stojącej w pięknej donicy , na korytarzu dla ozdoby ? Że co ? że trochę się rozrosła ? ale przecież to kwiat i to jaki ładny , a nie jakieś tam połamane sanki . Ja przyznaję że bawiłam się przy tej książce świetnie . Mimo że Komisarz Dyna nie miał łatwego zadania , bo wciąż musiał biegać po piętrach , a był trochę '' przy kości '' , to jednak rozwiązał sprawę morderstwa , znalazł zabójcę i przy okazji jeszcze kilka innych zapomnianych spraw wyszło na jaw . A mnie i tak najbardziej podobał się ciekawski i rezolutny pięciolatek Mieszko . Który również pomagał w śledztwie jak tylko mógł . Trochę na samiutkim początku '' powiało '' mi Chmielewską i przestraszyłam się , jednak na szczęście wkrótce przestało tak '' wiać '' , i dobrze bo nie lubię Chmielewskiej i jej napuszonego i często wymuszanego humoru .

Prawda jest taka , że sąsiadów tak jak i rodziny nikt sobie nie wybiera . Nawet teraz , w czasach kiedy nie trzeba brać przydzielonego po długoletnim oczekiwaniu mieszkania od miasta , czy zakładu pracy . Ponieważ , nawet teraz , jak sam sobie człowieku mieszkanie kupisz za pomocą długoletnich , tym razem , zaciągniętych kredytów hipotecznych , nie wiesz na kogo trafisz ,...