Jakoś tak się to już przyjęło, że kobietom zwykle "Lalka" się podoba, a przynajmniej taki wniosek wysnuć można na podstawie małej ankiety, którą pozwoliłam sobie przeprowadzić wśród znajomych.
Co do własnej opinii to muszę powiedzieć, że raczej się nie wyłamuję. Nie mogę wszak stwierdzić, że "Lalka" momentami mnie nie wciągnęła Męczyłam się nad nią wyjątkowo długo i właściwie ciężko mi stwierdzić z czego to wynikało, bo teraz, gdy patrzę na zamknięte już dwa tomy, przeczytane od deski do deski, stwierdzam, że historia sama w sobie była "so, so" - całkiem niezła.
Ile miłosnych rozterek Wokulskiego przeciętny człowiek jest w stanie znieść? Żałuję, że nie liczyłam. Żałuję, że nie podliczyłam za którym razem uznałam go za zwykłego głupca.
Jednoznaczna ocena moralna w tej książce jest dość prosta, wszak klasyfikuje się ją chyba jako powieść tendencyjną. (Tej prostoty nie było w innej lekturze okresu pozytywizmu - "Zbrodni i Karze", kiedy to miałam wyraźni problem z oceną postępowania bohatera).
Ciężko mi jednak jednoznacznie podsumować swoją opinię na temat tej książki. Ocena dobra wydaje się jednak w sam raz. Za dużo szczegółów, szczególików, rozterek i... ambarasu.

Jakoś tak się to już przyjęło, że kobietom zwykle "Lalka" się podoba, a przynajmniej taki wniosek wysnuć można na podstawie małej ankiety, którą pozwoliłam sobie przeprowadzić wśród znajomych.
Co do własnej opinii to muszę powiedzieć, że raczej się nie wyłamuję. Nie mogę wszak stwierdzić, że "Lalka" momentami mnie nie wciągnęła Męczyłam się nad nią wyjątkowo długo i...