Czytając powieści Bolesława Prusa mam wrażenie cofania się w czasie poprzez realistyczne dialogi, opisy i społeczno-obyczajową akcję jego książek. Tak samo jest w "Emancypantkach", choć mniej znaną od "Lalki" czy "Faraona" co nie znaczy gorszą. Zostały tu pieczołowicie nakreślone postacie kobiece, każda różna, każda szukająca swego miejsca w końcu XIX wieku w Warszawie. Jest to również książka o sensie życia, o odnalezieniu celu. Oczywiście Prus nie byłby sobą gdyby nie nakreślił obecnej społecznej (jak już wcześniej wspomniałem) sytuacji w porozbiorowej Polsce np. wzrastającej emancypacji kobiet, spirytyzmu czy nawet teologiczno-filozoficznych rozważań. Fabuła jest wielowątkowa aczkolwiek wątek najważniejszy toczy się wokół Madzi Brzeskiej, głównej bohaterki. Nie jest to postać którą bym szczególnie polubił, potrafiła i irytować i podejmować często nie trafne decyzje, choć szlachetnych zamiarów czy planów nie można było jej odmówić. Reasumując "Emancypantki" są kolejna lekturą Prusa napisaną idealna polszczyzną, która przypadła mi do gustu i ukazującą świat pełen obłudy, fałszu czy zwykłej zazdrości. Szlachetność, dobroć czy zwyczajne poświęcenie często nie znajdą tu uznania. Powieść o życiu, dojrzewaniu i walce z przeciwnościami, która nie zawsze kończy się dobrze...

Czytając powieści Bolesława Prusa mam wrażenie cofania się w czasie poprzez realistyczne dialogi, opisy i społeczno-obyczajową akcję jego książek. Tak samo jest w "Emancypantkach", choć mniej znaną od "Lalki" czy "Faraona" co nie znaczy gorszą. Zostały tu pieczołowicie nakreślone postacie kobiece, każda różna, każda szukająca swego miejsca w końcu XIX wieku w Warszawie....