W mojej dzisiejszej pracy chciałabym udowodnić, że przeczytanie ,,Dwunastu prac Herkulesa” Agathy Christie jest warte zachodu.
Po pierwsze, treść. Wyżej wymieniona lektura zainspirowana jest postacią mitologicznego herosa, Herkulesa, i jego dwunastoma pracami. Tytułowy bohater zbioru opowiadań, detektyw Herkules Poirot, postanawia iść w ślady swojego starożytnego imiennika i także wykonać ,,dwanaście prac” – w tym wypadku, rozwiązać dwanaście, nierzadko zupełnie, wydawałoby się, bzdurnych, spraw kryminalnych, których przedmiotem okazują się ,,współczesne wersje” zdobyczy i pokonanych potworów legendarnego siłacza. Dzieło Agathy Christie jest więc połączeniem mitologii i powieści kryminalnej. Jak zaskakujący i, co ważniejsze, wzorowo zrealizowany jest podobny pomysł, przekonujemy się, zagłębiając się w niezwykły świat Poirota. Doskonale dobrane do mitologicznych wydarzenia, wręcz nieprawdopodobnie naturalnie ze sobą związane oraz aura tajemniczości połączona z nutką czystej grozy… To sprawia, że śledzenie perypetii dzielnego belgijskiego detektywa z wielkimi wąsami przestaje być jedynie monotonnym wyszukiwaniem często nic nieznaczących tropów i próbą zrozumienia, dlaczego zaginiony arszenik był tak ważny dla rozwikłania zagadki, a staje się pasjonującą przygodą, w której odkrywanie nowych wskazówek jest czystą, ale odrobinę niebezpieczną przyjemnością. To uczucie potęguje jeszcze fakt, że wątki mitologiczne wspaniale komponują się z zagmatwanymi wątkami kryminalnymi. ,,Dwanaście prac Herkulesa” jest zatem prawdziwą gratką dla miłośników zarówno tajemnic i zagadek, jak i pasjonatów kultury antycznej i mitologicznej rzeczywistości.
Po drugie, postacie. Autorka zbioru opowiadań o Herkulesie Poirot mistrzowsko wykreowała postacie swoich bohaterów. Z pozoru nieco przygłupi i zdecydowanie nierozgarnięci ludzie lub nawet potencjalni szaleńcy, jak np. panna Amy Carnaby lub inspektor Cole, okazują się przebiegli i inteligentni, co więcej, obdarzeni talentem aktorskim. Czytelnik śledzący ich losy często przeżywa zaskoczenie, nie spodziewa się takiego obrotu spraw. Doskonałym przykładem na to jest osoba głównego bohatera, Herkulesa Poirot. Nikt nie podejrzewałby małego, chudego człowieczka w żakiecie i lakierkach o podobną spostrzegawczość i spryt. Podkreśla to jeszcze fakt, iż cechy te ujawniają się w najmniej spodziewanym momencie, np. podczas rozmowy z podejrzaną panią doktor psychologii, Alice, kiedy detektyw zwraca uwagę na tak nieistotny szczegół jak obecność kieszeni w stroju damskim, co prowadzi go do wniosku, że handluje ona narkotykami i kradnie klejnoty. Dzięki takim postaciom lektura staje się jeszcze ciekawsza.
Po trzecie, styl. W swojej książce Agatha Christie dowiodła po raz kolejny swojego talentu literackiego, łącząc zabawne i błyskotliwe wypowiedzi bohaterów z surową rzeczywistością, z jaką czytelnik spotyka się, czytając o Londynie z początków dwudziestego wieku. Wszystko to zostało ,,doprawione” dużą dawką typowego angielskiego humoru, co daje doskonały efekt.
Reasumując, warto przeczytać ,,Dwanaście prac Herkulesa”, ponieważ każdy znajdzie tam coś dla siebie.

To bardziej rozprawka niż recenzja, lecz mam nadzieję, że udało mi się uzasadnić moją rację w ,,rzeczowy" sposób.

W mojej dzisiejszej pracy chciałabym udowodnić, że przeczytanie ,,Dwunastu prac Herkulesa” Agathy Christie jest warte zachodu.
Po pierwsze, treść. Wyżej wymieniona lektura zainspirowana jest postacią mitologicznego herosa, Herkulesa, i jego dwunastoma pracami. Tytułowy bohater zbioru opowiadań, detektyw Herkules Poirot, postanawia iść w ślady swojego starożytnego imiennika...