Mankell ma to do siebie, że nawet osobie czytającej serię o komisarzu Wallanderze w innej kolejności jest w stanie wyjaśnić, na czym stoi. Zgrabnie powraca do wydarzeń z poprzednich części, nie spojlerując przy tym ani nie przynudzając. Takie rzeczy trzeba umieć robić.
Najbardziej jednak doceniam to, że jako pisarz zagłębiał się w różne tematy tak, by móc je szczegółowo opisać, w efekcie czego przy lekturze jego dzieł mamy wrażenie, że nie ma tematu, na którym by się nie znał. Profesjonalizm, którego brakuje wielu dzisiejszym autorom.
"Zapora" to bardzo dobry przykład dla tego zjawiska. Tym razem mamy do czynienia z cyberprzestrzenią i jej ciemniejszą, kryminalną stroną. Choć większość z nas ma duże pojęcie o komputerach, Mankell przedstawia je jako coś, co może być równie niebezpieczne jak wojna i zwrócić się przeciwko ludzkości. I ma rację. Wydawać by się mogło, że używanie specjalistycznych pojęć z zakresu informatyki w kryminale sprawi, że czytelnik zaśnie. Nic bardziej mylnego. Czytałam z zapartym tchem aż do ostatniej strony, nie było mowy o spaniu.
W książce pojawiają się dwa wątki kryminalne, które nie są do siebie w ogóle podobne: zabójstwo taksówkarza i śmierć mężczyzny pod bankomatem, podobno z przyczyn naturalnych. I gdzie tu miejsce dla komputerów? W pierwszej chwili wydaje nam się, że te dwie sprawy nie mają prawa się połączyć. Ale co to dla Mankella? Oba wątki są cienkimi nitkami, które w nurcie fabuły zbliżają się do siebie coraz bardziej, a przy samym końcu stykają się ze sobą i zaplątują, tworząc supełek.
Wciągająca, ciekawa i napisana z pełnym profesjonalizmem. Teraz trudno jest spotkać się z drugim takim kryminałem. Jest w nim wszystko, czego się po takim oczekuje: tajemnicza śmierć, zwroty akcji, zimna Szwecja i zagadki, bardzo złożone i skomplikowane, a jednocześnie oczywiste. Po prostu trzeba przeczytać.

Mankell ma to do siebie, że nawet osobie czytającej serię o komisarzu Wallanderze w innej kolejności jest w stanie wyjaśnić, na czym stoi. Zgrabnie powraca do wydarzeń z poprzednich części, nie spojlerując przy tym ani nie przynudzając. Takie rzeczy trzeba umieć robić.
Najbardziej jednak doceniam to, że jako pisarz zagłębiał się w różne tematy tak, by móc je szczegółowo...