Zenon Rogala zadebiutował w tym roku zbiorem opowiadań „Ene”, które tchnęło wspomnieniem dzieciństwa pełnego trudów, ale i beztroski. Dojrzały pisarz (dorosłe dzieci, stabilna sytuacja rodzinna i ustalony styl pisania) dzieli się z nami swoim spojrzeniem na czasy, których większość z nas nie zna i jedynie słyszało z opowieści dziadków lub rodziców. Lata powojenne i nadchodzących zmian w ustroju są ukazane niewinnym dziecięcym okiem, które rejestruje, chce się angażować, ale owo włączenie się w akcję anty komunistyczną odbywa się na poziomie mentalnym. On wielu ludziom wystarczył, by po połączeniu sił zmienić ich świat, rozszerzyć granice.
Akcja w opowiadaniach jest wolna. Bohaterowie nigdzie się nie spieszą, bo nie mają dokąd. Życie płynie wokół zdobywania środków do życia, wczasów w ramach państwowych funduszy, zielonych szkół i potajemnego słuchania audycji ze sfermentowanego kapitalistycznego zachodu, na który ludzie patrzą z utęsknieniem i lekka zazdrością.
W Zenon Rogala w „Due” zachował konwencję z pierwszego zbioru: narrator jest jednocześnie niewinnym dzieckiem, które dorasta w świecie po zagładzie, w kraju braków i walki o przetrwanie oraz spisków przeciwko władzy, które często demonstrowano zabobonną wiarą i chodzeniem do kościoła oraz potajemnym czytaniem „bibuły” (broszur antykomunistycznych drukowanych na cienkim, delikatnym papierze).
Wiejski komunizm jest tu pełen paradoksów: radości z pracy, szkoły, dziecięcych walk i wykluczeń, głodowania lub niedojadania, co starszym czytelnikom pozwoli na sentymentalną podróż do czasów własnej młodości i dorastania.
„Due” przepełnione jest opisami zabaw umierających po zderzeniu z technologią. Przemoc realna, z jaka miały do czynienia słabsze dzieci zostaje tu odarta z agresji i pokazana, jako forma kształtowania relacji społecznych wśród dzieci, których rodzice na siłę mieli być równi przez podobny poziom ubóstwa, który jednak był zróżnicowany poziomem pełnego żołądka.
Zbiór opowiadań polecam wszystkim, którzy chcą się wybrać w sentymentalną podróż do czasów, które już na szczęście znajdują się daleko od nas. Utwory są doskonałe dla miłośników historii, którzy chcą wejść w życie zwykłych ludzi, ale również i dla tych, którzy chcą poznać realia w jakich żyli ich rodzice, dziadkowie i pradziadkowie.

Zenon Rogala zadebiutował w tym roku zbiorem opowiadań „Ene”, które tchnęło wspomnieniem dzieciństwa pełnego trudów, ale i beztroski. Dojrzały pisarz (dorosłe dzieci, stabilna sytuacja rodzinna i ustalony styl pisania) dzieli się z nami swoim spojrzeniem na czasy, których większość z nas nie zna i jedynie słyszało z opowieści dziadków lub rodziców. Lata powojenne i...