Kolejna książka, która zmusza do patrzenia na siebie na dwa sposoby: jako oderwana, zupełnie niezależna powieść i jako kawałek całości. Za niezależną powieść dałabym „Straconym duszom” siedem gwiazdek, za dopełnienie całości koło pięciu więc w efekcie wyszło mi sześć. Podobała mi się część sensacyjna, oczywiście bardzo żałowałam, że za mało było o działaniach policji, ale potraktowałam to jako przygody Kristi. Nawet ciekawie się rozwijała, sensacja połączona z nienachalnym romansem. Ale tu zaczynają się schody, bo główna bohaterka mnie irytowała, nie lubię kobiet, nawet w książkach, które zachowują się jak ostatnie idiotki i w najciemniejsze miejsca pchają się za w tajemnicy przed innymi, świadome zagrożenia, ale mimo wszystko prowokując różnych zboczeńców.

Poza tym na duży minus zasługuje charakterystyka postaci, szczególnie wspomnianej Kristi. Człowiek po jednym napadzie długo dochodzi do siebie i potrzebuje dużo pomocy, tymczasem kobieta po dwóch- prawie śmiertelnych- spotkaniach z psychopatami zachowuje się, jakby nigdy nic. Moim zdaniem bajka dla grzecznych dzieci.

I na koniec ostatni minus „Straconych dusz”, czyli tajemnicze widzenia i duchy. Moim zdaniem niepotrzebnie „urozmaicały” powieść, nic nie wnosiły do akcji.

Kolejna książka, która zmusza do patrzenia na siebie na dwa sposoby: jako oderwana, zupełnie niezależna powieść i jako kawałek całości. Za niezależną powieść dałabym „Straconym duszom” siedem gwiazdek, za dopełnienie całości koło pięciu więc w efekcie wyszło mi sześć. Podobała mi się część sensacyjna, oczywiście bardzo żałowałam, że za mało było o działaniach policji, ale...