Książka Stiega Larssona jest bardzo dobrym kryminałem, od którego nie sposób mi było się oderwać. Pomijając mroczną fabułę, która pewnie i tak wszystkim jest znana ze względu na kapitalną ekranizację Davida Finchera, wielkie brawa należą się autorowi za podjęcie delikatnego tematu przemocy wobec kobiet. Wszystkie "czarne charaktery" (a trochę ich w powieści jest) wykazują sadystyczne skłonności wobec przedstawicielek płci przeciwnej, za co spotyka je zasłużona kara. Kolejnym interesującym aspektem jest kreacja postaci. Kilka linijek wyżej napisałem w cudzysłowiu wyrażenie "czarne charaktery", ponieważ w powieści Larssona ciężko jest doszukiwać się jakiejkolwiek pozytywnej postaci. Konwencja kryminału w moim ujęciu zakłada przedstawienie protagonisty jako szarmanckiego człowieka o niepokalanej reputacji, który zrobi wszystko, aby antagonistę spotkała zasłużona kara. U Larssona nie ma natomiast krystalicznie czystych postaci. Na pewno nie jest nią Mikael Blomkvist posiadający kilka partnerek seksualnych i rozbite małżeństwo na swoim koncie. Nie jest nią też Lisbeth Salander, biseksualistka i hakerka, która nie ma oporów przed przeglądaniem prywatnych kont innych ludzi, ani nawet Henrik Vanger, celowo hiperbolizujący, aby wykorzystać innych do własnych celów. Podobnie wykreowanych postaci można wymieniać w nieskończoność, co skłania do wniosku, że dominują w nich odcienie szarości. Oprócz ciekawej historii kryminalnej stanowi to niewątpliwie siłę tej książki.
Nie daję lepszej oceny dlatego, że przede mną jeszcze dwa kolejne tomy sagi Millenium.

Książka Stiega Larssona jest bardzo dobrym kryminałem, od którego nie sposób mi było się oderwać. Pomijając mroczną fabułę, która pewnie i tak wszystkim jest znana ze względu na kapitalną ekranizację Davida Finchera, wielkie brawa należą się autorowi za podjęcie delikatnego tematu przemocy wobec kobiet. Wszystkie "czarne charaktery" (a trochę ich w powieści jest) wykazują...